पुर्वावलोकन
तानिया व रोहित हे दोघे अनुच्या दृष्टीस पडतात. तिला रोहितबद्दल काहीतरी माहित आहे. रोहित त्यांच्याच चाळीत रहात असतो. ती विचार करत आहे की तिने तानियाला सांगायला हवं की नको?
आता पुढे
तानिया व रोहितचं अनुकडे लक्षच गेलं नाही. ते निघून गेले. अनु विचार करू लागली. नाही नको. मी काही सांगितलं तर उगाच.... तसंही तानिया मला जे बोलली होती ते मी कसं विसरणार? मला काय करायचं आहे तानियाशी? तिचं जीवन आहे, ती बघून घेईल.
तिच्या बाबांना तिची लोकेशन कळाली होती. त्यांना कळलं की आज तर ती पहिल्या लेक्चर नंतरच स्कुलबाहेर पडली. त्यांनी तिच्या आईला याबद्दल सांगितलं.
"बघा तिला प्रेमाशिवाय काहीच दिसत नाहीए. वेडी झालीये ती. आपण तिला सूट दिल्याचा ती गैरफायदा घेत आहे. प्रेम करण्याचा अर्थ असा थोडीच होतो की बाकी सगळं विसरून जायचं. सगळी कामं सोडून द्यायची. आज तर तिच्याशी बोलावंच लागेल."
"हो बोलूतच आज."
तानिया घरी परतली. ती खुप आनंदात होती. तिला आईने अडवलं.
"थांब तानिया."
"काय आई?"
"आज तू पहिल्या लेक्चरनंतरच स्कुल बाहेर पडली होतीस ना? मंग घरी यायला एवढा उशीर कसा?"
ती गंभीर झाली.
"हे बघ तानिया आम्ही तुला सूट देत आहोत ना? पण असं सगळ्या गोष्टी सोडून फक्त प्रेमाला सर्वस्व बनवणं बरोबर नाहीए ना!"
"रोजरोज कुठे बुडवते मी लेक्चर्स. एखाद्या दिवशी मन नसलं तर काय झालं?"
"आम्ही काय बोलतोय कळतंय का तुला? डोक्यावर घेतलंय तुला आम्हीच. हे तर होणारच होतं. तानिया असा वेडेपणा नकोस करू. या वयात अशा गोष्टी होतात, आम्हाला मान्य आहे. पण याचा अर्थ असा नाही होत की सगळं सोडून त्याच गोष्टीत डुंबायचं."
तिला आईचं बोलणं टोचलं.
"मी वेडेपणा करत नाहीए. तुम्ही ना मला कधीच समजू शकणार नाहीत. माझी प्रत्येक गोष्ट तुम्हाला चुकीचीच वाटते."
तानिया जाऊ लागली.
"तानिया थांब. मी बोलतेय ना तुझ्याशी. अगं!"
ती निघून गेली.
"मला तर काहीच कळत नाहीए काय करावं हिचं."
"शांत हो. होईल हळूहळू समजदार. काळजी करू नकोस. आपलं लक्ष आहे ना तिच्यावर? काही होणार नाही."
"हो पण हे काय वागणं झालं?"
"समजेल तिला आपलं महत्व."
"लवकर समजावं."
ती तिच्या रूममध्ये येऊन बसली. याच्या पुढे आपल्याला अजून सतर्क रहावं लागेल. घरी कळलं की आईची कटकट सुरु होते उगाच. डोक्याला ताप फालतू. काय गरज आहे एवढं लक्ष द्यायची माझ्यावर? मी काय छोटी मुलगी आहे का किडनॅप वगैरे व्हायला? माझं तर डोकंच खराब होतं आईचं बोलणं ऐकून.
ती मोबाईल चेक करत होती. तिला कळलं की उद्या रोहितचा बर्थडे आहे. ती खुश झाली. तिला कल्पना सुचली की उद्या त्याला सरप्राईज द्यावं. ती तयारीला लागली. ती त्याच्यासाठी एक छानशी वॉच घ्यायला गेली. त्याला छान पॅक केलं. त्यावर बर्थडे नोट लावली. त्याच्यासाठी तिने कार्ड बनवलं. त्यावर स्वतःच्या हस्ताक्षरात त्याच्यासाठी छान मेसेज लिहिला. ती खूपच एक्ससाइटेड होती.
रात्री बारा वाजेपर्यंत ती जागीच होती. त्याला विष करण्यासाठी तिने बारा वाजता त्याला फोन लावला. त्याने उचलला नाही. ती थोडीशी उदास झाली. मंग स्वतःची समजूत काढू लागली. खुप उशीर झाला आहे. दमला असेल ना! काही हरकत नाही आपण उद्या सरप्राईज देणारच आहोत ना!
ती सकाळी गिफ्ट वगैरे बॅगमध्ये टाकून स्कुलसाठी निघाली. तिने आज पुर्ण वेळ स्कुलमध्ये थांबायचं ठरवलं. नाहीतर आई उगाच कटकट करेल. ती स्कुल संपण्याची आतुरतेने वाट बघत होती. कधी संपेल सगळे लेक्चर्स?
अनु देखील आज खुप खुश होती. ती अभ्यासाप्रति खूपच गंभीर झालेली होती. तिला अनेक पारितोषिकं मिळाली होती. आज त्यांमध्ये आणखी एका पारितोषिकाची भर पडली होती. ती निबंधलेखन स्पर्धेत प्रथम आली होती. तिला अश्या पारितोषिकांची सवयच झाली होती.
शाळा सुटली. तानिया लगेच बाहेर आली. तिला आठवलं की त्याने सांगितलं होतं, त्याच्या घरी आठ वाजेपर्यंत कुणीच नसतं. तिने त्याला त्याच्या घरी जाऊन सरप्राईज देण्याचं ठरवलं. तिने स्कुटी चालू करण्याचा प्रयत्न केला. स्कुटी चालू होईना. तिने बघितलं की पेट्रोल संपलं होतं. ती थोडीशी हताश झाली. नंतर ती स्वतः ला म्हणाली की बरं झालं घरी काहीतरी कारण सांगता येईल.
ती चालतच त्याच्या घराकडे निघाली. अनुचिही शाळा सुटलेली होती. तिलाही घरी मिळालेल्या पारितोषिकाबद्दल सांगण्याची घाई झाली होती. ती वेगाने घराकडे निघाली होती.
तानियाने घरी फोन लावला.
"आई माझ्या स्कुटीचं पेट्रोल संपलं आहे."
"अगं आता? मी येऊ का घ्यायला?"
"नको. येते मी. थोडा वेळ लागू शकतो."
"बरं ठीक आहे. सावकाश ये."
"हो."
तिने फोन ठेवला. अनुही त्याच चाळीत रहात होती. तानियाची वेगाने चालणारी पावलं थोडीशी मंदावली. तिच्या समोरून अनु येत होती. अनुची पावलेही संथ झाली. तिचा चेहरा स्थिर झाला. त्या एकमेकींच्या समोर उभ्या होत्या.
क्रमश.
©Akash Gadhave