पुर्वावलोकन
तानियाला संशय येतो की रोहित तिला धोका तर देत नाहीए ना? ती रागात व उदास होऊन घरी येते. ती तिचा राग आईवर काढते. नंतर रोहितचा फोन आल्यावर तिची सर्व नाराजी उडून जाते.
आता पुढे
तिने फोन ठेवला. तिचा मूड फ्रेश झाला होता. पण तिचं लक्षच नव्हतं की तिने तिच्या आईला दुखावलं होतं. ती तिच्याच विश्वात होती. एक वेगळीच धुंदी चढलेली होती तिच्यावर. तिला दुसरी कुठलीच गोष्ट महत्वाची वाटत नव्हती. तिला रोहितची साथ म्हणजे सर्वस्व वाटत होतं.
तिची आई दुसऱ्या रूममध्ये आली. त्या थोडयाशा उदास झाल्या होत्या. त्या बेडवर येऊन बसल्या. त्यांची नजर जवळच असलेल्या त्यांच्या व तानियाच्या फोटोवर पडली. दहा वर्षांची तानिया. तिने तिचे चिमुकले हात आईच्या मानेभोवती वेढले होते. ती आईच्या मागे उभी होती. तसेच तिचा उजवा गाल तिच्या आईच्या डाव्या गालाला स्पर्श करत होता. तेव्हा आईशिवाय तानियाचं पान हलत नव्हतं. त्यांना त्यांच्या हातावर पाण्याचा थेंब जाणवला.
त्या स्वतः शीच बोलू लागल्या. प्रेमात पडल्यावर माणसाने सर्वच विसरून जायचं असतं का? आईबाबा तिला आता महत्वाचे वाटत नाहीत! माझं पण लग्न झालं होतं. अरेंज्ड होतं तरीपण प्रेम तर होतं ना माझं तिच्या बाबांवर. पण मी असं नव्हते वागत आईबाबांबरोबर. अजूनही खुप प्रेम आहे माझं आईबाबांवर. एके दिवशी ती हे घर सोडून जाणार आहे. पण आता तर असं वाटत आहे की तिने घर आत्ताच सोडलं आहे. ती फक्त शरीराने ईथे आहे. मनाने मात्र ती तिच्या प्रियकराबरोबर आहे.
त्यांना तो दिवस आठवला जेव्हा त्यांनी तिला दत्तक घेतलं होतं. किती आनंद झाला होता त्यांना. अगोदर उजाड वाटणाऱ्या त्यांच्या महालाला तिच्या बालरंगांनी घरपण दिलं होतं.
ईतक्या लहान वयात ईतकी कशी गुंतली तानिया या सर्वांमध्ये? जर त्याने तिला सोडलं तर भविष्यात? तर तिला स्वतः ला सावरणं किती अवघड जाईल? जर तिच्याबरोबर काही बरं वाईट झालं तर? नाही नाही. देवाला एकच प्रार्थना आहे की तिच्याबरोबर काही बरंवाईट घडू नये. तिला लवकर समज यावी.
ती दुसऱ्या दिवशी शाळेत आली. लेक्चर सुरु होतं. पण आता तिचं दुसऱ्या कुठल्याच गोष्टीत लक्ष नव्हतं. ती मागच्या बाकावर बसून रोहितबरोबर चॅटिंग करत होती.
"आज पण बंक करणार आहेस का लेक्चर?"
"हो."
"फेल झालीस तर?"
"तुझ्यासाठी काहीपण."
"हो खरंच?"
"मंग."
तिच्या गालावर हास्य होतं.
"तानिया ईकडे लक्ष दे."
ती भानावर आली.
"हो. सॉरी मॅडम."
मॅडमचं शिकवणं सुरु होतं. तिच्यावर मॅडमच्या बोलण्याचा काहीच परिणाम झालेला नव्हता.
आज तर तिने पोट दुखण्याचं नाटक करून पहिलं लेक्चर झाल्यावरच स्कुलमधून पळ काढली. तिने त्याला फोन लावून बोलावलं देखील. ती दिवसेंदिवस त्याच्यामध्ये अधिकच गुंतत चालली होती. तो येऊन पोहोचला.
"हॅलो."
"हॅलो."
"काय झालं नाराज आहेस का?"
"नाही रे. मी कशाला नाराज असेल?"
"अगं ते काल मी निघून गेलो होतो ना त्यामुळे."
"अरे नाही. एवढ्याश्या गोष्टीसाठी काय नाराज व्हायचं?"
"सॉरी बरं."
"अरे सॉरी कशाला म्हणतोस."
"बरं ठीक आहे. हात पुढे कर."
"काय झालं?"
"कर ना प्लिज."
"बरं."
त्याने तिच्या हातात कानातले दिले. ती खुश झाली.
"माझी एवढीच ऐपत आहे. यापेक्षा मोठं गिफ्ट मी तुला नाही देऊ शकत."
"चूप. तुला सांगितलं होतं ना ऐपतीच्या गोष्टी नाही करायच्या. प्रेमामध्ये या गोष्टी थोडीच बघतात? प्रेम तर निःस्वार्थ असतं."
"क्या बात है! लेखिका तानिया दानवे."
"बसबस."
ती तिचे कानातले काढू लागली.
"अगं तुझे सोन्याचे कानातले कशाला काढतेस? खुप छान आहेत ते."
"शशश. काही बोलू नकोस."
तिने तिचे कानातले काढले व ते बॅगमध्ये ठेवले व त्याने दिलेले कानातले तिने घातले. ती स्कुटीच्या मिररमध्ये बघू लागली.
"छान आहेत. चल जाऊयात कुठेतरी."
"हो चल."
ते दोघे स्कुटीवरून जाऊ लागले. अनु समोरून चालत येत होती. तिला हे दोघे दिसले. तानियाला बघताच अनु खुश झाली पण तिचा आनंद क्षणातच मावळला. रोहितला बघताच तिला धक्काच बसला. हा तर आपल्याच चाळीत राहतो. पण हा तर.... आपण तानियाला सांगायला हवं का?
क्रमश.
©Akash Gadhave