पुर्वावलोकन
तानियाच्या घरी तिच्या प्रेमप्रकरणाबद्दल कळलं आहे. तानियाला भिती वाटत आहे की तिचे आईबाबा तिला व रोहितला वेगळं करतील. या भीतीमुळेच ती रोहितला पळून जाण्याची कल्पना सांगत आहे.
आता पुढे
"अगं तानिया हे तेवढं सोपं नाहीए."
"सोपं तर नाहीए ; पण मला काही हरकत नाही. मी कुठल्याही संकटाला सामोरं जायला तयार आहे. तू ज्या परिस्थितीत ठेवशील त्या परिस्थितीत मी आनंदात राहिन फक्त तू माझ्या सोबत हवा."
तो थोडा वेळ शांतच होता. नंतर बोलला.
"हे बघ डोकं थंड ठेव. असे तडकभडक निर्णय घेऊ नको. अजून तुझ्या घरच्यांनी कुठलंच पाऊल उचललेलं नाहीए ना? मंग काही दिवस आपण थांबूयात, नंतर बघुत. चालेल ना?"
"बरं ठीक आहे."
"ओके. लव्ह यु. टेक केअर. बाय."
"बाय."
रोहितने सांगितल्याप्रमाणे तिने तिचं डोकं शांत केलं. मोबाईल बाजूला ठेवला. बरोबर म्हणतोय तो. एवढं सोपं नाहीए हे सगळं. बघुयात. असं स्वतः ला म्हणून ती झोपी गेली.
सकाळी उठल्यावर ती आवरून बाहेर आली. तिचे आईबाबा ब्रेकफास्ट करत होते.
"ये तानिया बस."
तिने मान हलवली. ती खुर्चीवर बसली. तिच्या आईबाबांनी तिच्या व रोहितच्या प्रेमाचा विषयच काढला नाही. त्यांनी तिला थोडा वेळ द्यायचं ठरवलं होतं. ते असं वागत होते जसं की काहीच घडलेलं नाही. तिला थोडं बरं वाटलं. ती उगाच चिंता करत होती.
ती स्कुलसाठी निघाली. ती गेल्यावर तिच्या आईबाबांनी चर्चेला सुरुवात केली.
"तुम्ही म्हणाल्याप्रमाणे आपण विषय काढला नाही ; पण जर तिने काही मोठं पाऊल उचललं तर? म्हणजे ती पळून वगैरे गेली तर किंवा तिच्याबरोबर काही बरं-वाईट झालं तर?"
"तुझं काळजी करणं साहजिक आहे. पण जर आपण तिच्यावर दबाव टाकला तर तिचे असं पाऊल उचलण्याचे चान्सेस जास्त आहेत. मला तरी वाटतं की तिला वेळेबरोबर हळूहळू सर्व गोष्टी समजू लागतील. तसंही लाईव्ह लोकेशन शेअरिंग मी ऑन केलं आहे. त्यामुळे ती कुठे आहे हे आपल्याला कळत राहिल."
"हो. अवघडच समस्या आहे, मुलांना प्रेमात पडल्यावर त्यांचे आईबाबाच त्यांचे शत्रू वाटायला लागतात! कुणी तिचा फायदा घेऊ नये हीच प्रार्थना आहे."
स्कुलच्या मधल्या सुट्टीतच ती बाहेर पडली. तिला वाटलं की शाळा संपल्यावर रोहितला भेटल्यास घरी जायला उशीर होईल. नंतर परत आईला सामोरं जावं लागेल. त्यापेक्षा अगोदरच भेटलेलं बरं. तिने रोहितला फोन लावला.
"हॅलो, कामात आहेस का?"
"नाही. का?"
"चल कुठेतरी जाऊत. तुझी खुप आठवण येत आहे सकाळपासून."
"अगं पण तुझं स्कुल?"
"स्कुल संपल्यावर गेलो तर परत घरी जायला उशीर होईल. परत आई प्रश्न विचारेल. त्यापेक्षा आत्ताच गेलेलं बरं. तसंही माझी ईच्छा नाहीए लेक्चरमध्ये बसण्याची."
"बरं घरी काही प्रॉब्लेम तर नाही ना झाला? तू रात्री जे सांगत होतीस तसं तर काही नाहीए ना?"
"नाही. सकाळी आईबाबा काहीच बोलले नाही. कदाचित त्यांनी मला समजून घेतलं असेल."
"अरे वा. ही तर चांगलीच गोष्ट आहे."
"तू ये बरं पटकन. सगळ्या गप्पा फोनवरच करायच्या का?"
"हो आलोच पिल्लू."
"हमम "
ती लाजली. तिने मोबाईलच्या कॅमेऱ्यात बघत तिचे केस नीट केले. थोड्या वेळाने रोहित तेथे येऊन पोहोचला.
"तू स्कुलड्रेस मध्ये पण छान दिसतेस गं. तुला स्पेशल ड्रेसची गरज नाही. "
"बस. आल्याआल्याच सुरु झालास."
ती लाजू लागली. थोडं गंभीर होत ती म्हणाली.
"ईथे सर्वजण आपल्याकडेच बघताय. मला थोडंसं ऑकवर्ड वाटत आहे. चल आपण कुठेतरी जाऊत."
"कुठे?"
"कुठेही. रेस्टॉरंट मध्ये?"
"ठीक आहे."
ते दोघे रेस्टॉरंट मध्ये येऊन पोहोचले. तेथे त्यांना निवांत वाटू लागलं. ते एका ठिकाणी बसले.
"ऑर्डर मॅडम."
"रोहित मांगव काय मांगवायचं ते."
त्याने मेनू कार्ड हातात घेतलं. वेटर ऑर्डर घेऊन निघून गेला. तानिया ईकडेतिकडे बघू लागली. तेवढ्यात तिच्या पायांवर तिला कशाचातरी स्पर्श जाणवला. तिने खुर्चीला घट्ट पकडून घेतलं. तिची नजर रोहितवर पडली. तो हसत होता. ती पण लाजू लागली. तिने तिचे पाय मागे ओढले.
"काय तानिया?"
"नको ना बरं."
तिने तिचे हात टेबलवर ठेवले. त्याने तिचा हात हातात घेतला. तो एकटक तिच्याकडे बघू लागला. हवेतला गारवा तिला स्पर्श करून गेला. तेवढ्यात त्यांच्याजवळ वेटर उभा होता. तिने झटकन तिचा हात त्याच्या हातातून काढून घेतला. ती खाली बघू लागली. वेटरच्या चेहऱ्यावर पण हास्य होतं. नंतर वेटर निघून गेला. त्यांनी नाश्ता संपवला.
"अजून काही मॅडम?"
"हो एक कोल्ड्रिंक आणि दोन स्ट्रॉ."
तिच्या चेहऱ्यावर हास्य होतं.
"ओके मॅडम."
"एकच?"
"प्रेम वाढतं ना त्यामुळे."
दोघे हसू लागले. तानियाने बघितलं एक मुलगी रोहितकडेच बघत होती. रोहितचं तिच्याकडे लक्ष गेल्यावर काही क्षणांपूर्वी हसणारा त्याचा चेहरा गंभीर होऊन गेला. तानियाला प्रश्न पडला की कोण असेल ही?
क्रमश.
ट्रॅजेडी ऑफ द डे
"मुलांना प्रेमात पडल्यावर त्यांचे आईबाबाच त्यांचे शत्रू वाटायला लागतात!"
©Akash Gadhave