पुर्वावलोकन
तानिया रोहितबरोबर जातांना तिच्या आईचं क्रेडिट कार्ड घेऊन जाते. त्यामुळे त्यांनी केलेल्या पेमेंट्स ची माहिती तिच्या आईला मेसेजवर कळली आहे. आता आईला काय उत्तर द्यावं या विचारात तानिया अडकली आहे.
आता पुढे
"आई ते.... मी...."
"स्पष्टपणे बोल तानिया."
"आई माझ्या मैत्रिणीला शॉपिंग करायची होती. ती तिचं क्रेडिट कार्ड आणायचं विसरली होती. त्यामुळे मी माझ्या कार्डने पेमेंट केलं."
तिला वाटलं आईला हे कारण खरं वाटलं असेल. तिने नजर वर केली तर तिला जाणवलं की तिची आई तिच्याकडे तीक्ष्ण नजरेने बघत होती. त्यांनी तिच्यावर हातच उगारला. ती मागे सरकली.
"किती खोटं बोलणार आहेस तानिया? मला वेडी समजतेस का? यात मुव्ही तिकीट घेतल्याचा पण उल्लेख आहे. तुम्ही पार्टीला असतांना मुव्ही कशी बघणार? तू एका मुलासोबत होतीस ना?"
तिचे बाबा देखील आता गंभीर झाले होते. तानिया रडायला लागली.
"हो होते एका मुलासोबत. खुप प्रेम आहे आमचं एकमेकांवर. खुप चांगला मुलगा आहे तो. प्रेम करणं काय गुन्हा आहे का?"
तिचे आईबाबा ते ऐकून थक्कच झाले होते. एवढ्या लहान वयात ती एवढी पुढं गेली होती. तिचे बाबा समोर आले.
"मान्य आहे तानिया प्रेम करणं गुन्हा नाही पण तुझं वय तर बघ ना. या गोष्टींत आतापासून पडायची गरज नाहीए. तुला जगाची तेवढी समज नाहीए ना बाळा."
"सगळं समजतं मला. तुम्ही मला लहानच समजता. चित्रपटांमध्ये तर माझ्याएवढेच मुलंमुली असतात ना! जर ते प्रेमात पडू शकतात तर मी का नाही?"
"तानिया ते काल्पनिक असतं. जगात सगळेच आदर्शवादी नसतात. स्वतः च्या भावाविश्वातून जरा बाहेर ये. पेपरमध्ये कसल्याकसल्या बातम्या वाचण्यात येतात."
"मला काहीच ऐकायचं नाहीए."
ती तिच्या रूमकडे जाऊ लागली.
"अगं तानिया थांब तर."
तिची आई तिच्या मागे गेली. तिने दरवाजा लावून घेतला.
"तानिया दरवाजा उघड. जेवण तर करून घे."
"मला नाही जेवायचं."
"तानिया ऐक ना."
त्या खाली परतल्या. तिचे बाबा गुढ विचारांत अडकले होते.
"आजकाल कायकाय बघायला मिळत आहे ना! चौदा-पंधराव्या वर्षीच मुलं प्रेम, संसार या गोष्टींचा विचार करताय. जग खूपच वेगवान झालं आहे."
"मला तर भिती वाटतेय की तिने मोठं पाऊल उचलू नये ज्यामुळे....."
"तिला समजेल, पटेल अश्या भाषेत तिला समजवावं लागेल. तिच्यावर ओरडून, रागावून जमवणार नाही. त्यामुळे ती आपल्यापासून अधिकच दुरावेल. या वयात व अश्या भावनांनी तिला जखडलेलं असल्यामुळे, तिला तिच्यासाठी काय योग्य ते ठरवणं अवघड आहे. प्रेमात बऱ्याच वेळा माणसाला काय योग्य काय अयोग्य हे दिसत नाही."
"हो बोलूयात तिच्याशी. तिला थोडं शांत होऊ देऊयात."
"चला जेवून घ्या."
ते उठले. त्यांनी ताट वाढलं. ईकडे तानिया रडत होती. तिने रडणं थांबवलं. ती विचार करू लागली, आता आईबाबा आम्हाला वेगळं करण्याचा प्रयत्न करतील. कदाचित ते रोहितला मारहाण देखील करतील. त्यांना कळलं नाही पाहिजे माझा प्रेमी कोण आहे तर. तसंतर ते शोध लावण्याचा नक्कीच प्रयत्न करतील. त्यांनी आम्हाला वेगळं करायच्या अगोदर आपण काहीतरी करायला हवं.
तिने मोबाईल हातात घेतला व रोहितला कॉल लावला. त्याचा नंबर व्यस्त दाखवत होता. तिने परत कॉल लावला. परत व्यस्त. कुणाशी बोलतोय हा? लवकर निर्णय घेतला तर अडचणी येणार नाहीत, असा ती विचार करत होती. थोड्या वेळाने तिचा मोबाईल वाजला. रोहितचा फोन होता. तिने फोन उचलला.
"हॅलो , कुणाशी बोलत होता?"
"अगं असंच मित्र होता एक."
"बरं ठीक आहे."
"घरी वेळेवर पोहोचली होतीस ना? काय सिन आहे तिकडे?"
"हो पोहोचले होते. परिस्थिती अवघड आहे. तुझ्या घरी काही प्रॉब्लेम नसेल झाला ना?"
"नाही माझ्या घरी काही प्रॉब्लेम नाही झाला. नेमकं काय झालं सांगशील का?"
"अरे घरी आपल्याबद्दल माहित झालं आहे. आता आपल्या भेटण्यावर रेस्ट्रिकशन येऊ शकतात. माझ्या घरचे आपल्याला वेगळं करण्याचा नक्कीच प्रयत्न करतील."
"म्हणजे आपलं भेटणं बंद?"
"नाही रे. आपण काहीतरी मार्ग काढूत ना. बरं ऐक ना मी काय म्हणतेय की घरच्यांनी आपल्याला वेगळं करण्याच्या अगोदरच आपण काहीतरी करायला हवं."
"म्हणजे नेमकं काय बोलतेय तू?"
"तुझं प्रेम आहे ना माझ्यावर?"
"हो खुप आहे. ही काय विचारण्याची गोष्ट आहे?"
"बरं मंग ठीक आहे. मी म्हणतेय की घरच्यांनी पुढचं पाऊल उचलण्याच्या अगोदरच आपण पळून गेलो तर? तर मात्र त्यांना काहीही करता येणार नाही. नाहीतर एकदा वेगळं झाल्यावर परत एकत्र होणं खुप अवघड आहे."
क्रमश.
©Akash Gadhave