पुर्वावलोकन
तानिया रोहितसोबत चित्रपट बघण्यासाठी आली आहे. चित्रपट बघतांना तिला जाणवतं की त्यांच्या प्रेमाचा प्रवास सोपा असणार नाही. अनु सामान घेऊन एकटीच परतत असतांना, सत्यजित जो तिचा पाठलाग करत होता, त्याने तिचा रस्ता अडवला आहे.
आता पुढे
तिने तिच्या हातातील पिशवी घट्ट आवळली. तिच्या हृदयाची धडधड वाढली होती.
"अनु, अगं ऐक ना. प्लिज."
ती खालीच बघत होती.
"अनु, घाबरतेस कशाला? मी वाईट मुलगा नाहीए. आपण एका वर्गात आहोत ना. ईकडे बघ ना."
ती स्थिरावली. तिच्या मनातील भिती कमी झाली. तिने हळूच तिचा चेहरा त्याच्याकडे वळवला. तो थबकलाच. सूर्यकिरणांनी तिचा चेहरा उजळून गेला होता. सूर्यकिरणं थेट तिच्या चेहऱ्याला स्पर्श करत होती. तिच्या पापण्या अर्ध्या बंद होत्या. नजर खाली होती. तिने हळूच तिच्या पापण्या पुर्ण उघडल्या. त्या काही क्षण लपलपल्या. तिचे ओठ विलग करत ती बोलली.
"काय काम आहे माझ्याशी?"
तिचा मधुर आवाज कानांत पडताच तो एकदम थंडच पडला. ती पहिल्यांदाच त्याच्या ईतक्या जवळ उभी होती.
"तू खुप छान दिसतेस अनु."
तिने तिचा चेहरा वळवला. त्याला आनंद झाला. त्याला वाटलं की तिने लाजून तिचा चेहरा फिरवला. पण तिला राग आला होता. रागाने तिचा चेहरा लाल झाला होता. तो पुढे बोलला.
"मला तर तू खुप आवडतेस. माझा विश्वास कर मी तुला नेहमी सुखात ठेवीन."
इंटरवल संपली होती. परत चित्रपट सुरु झाला होता. तानिया व रोहित दोघे त्यांच्या सीटवर येऊन बसले. चित्रपटाचा उत्तरार्ध थोडा दुःखमय होता. किती समस्या असतात पळून जाण्यामध्ये, हे तिला कळत होतं. आर्चीला गरीब परिस्थितीत जगणं किती अवघड जातं. तिच्या मनात हाही विचार आला की लग्नानंतर आपण कसं राहू रोहितसोबत? ती पुढे बघू लागली.
नंतर त्या दोघांचे भांडण देखील होते. त्याला तिच्यावर संशय येतो. नंतर तो तिला मारतो देखील व ती त्याला सोडून जाते. तानिया ते दृश्य बघून तर खूपच दुःखी झाली. का झालं असं? आता काय होणार? नंतर ती परत येते. तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर आनंद आला. ती रोहितला बिलगली. तिची पकड अजून घट्ट केली.
शेवटी त्यांची परिस्थिती सुधारते. त्यांना बाळ पण होतं. हुश्श, शेवटी सगळं चांगलं झालं. तानिया आनंदी होते. पण शेवटचं दृश्य बघून मात्र सगळं तानियासाठी सुन्न होऊन गेलं. तेच दृश्य परत-परत तिच्या डोळ्यांसमोर येऊ लागलं. मरून पडलेले ते दोघे. त्या बाळाच्या पायाला लागलेलं रक्त. तिच्या डोळ्यांत पाणी आलं. का मारलं त्यांना? कसं आहे हे जग? खुप खराब आहे हे जग. कुणाचे आईबाबा, भाऊ कुणासोबत असं कसं करू शकतात? या सर्व गोष्टी तिच्या मनात फिरत होत्या.
ते दोघे बाहेर आले तरी तिच्या डोक्यात तेच सर्व चालू होतं. ती खूपच गंभीर वाटत होती.
"त्यांनी घरी फोन लावून सांगायला नको होतं ना? कशाला सांगितलं? काय गरज होती? चांगलं सुखात राहिले असते दोघे."
"अगं जाऊदे पिक्चर आहे फक्त तो."
तिने त्याच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष केलं. तिच्या मनात त्याच गोष्टी चालू होत्या.
"अनु काय विचार करतेय? हे बघ मी समजू शकतो तुला वेळ हवा असेल. असं अचानक कुणाला होकार देणं अवघडच आहे. तू माझ्याबद्दल तेवढा विचारही केला नसेल. ठीक आहे. तुला विचार करण्यासाठी जेवढा हवा असेल तेवढा वेळ घे. निवांतपणे विचार कर. नंतर मला सांग. तोपर्यंत आपण मैत्री तर करू शकतो ना? "
"सत्यजित, उगाच वायफळ बडबड करू नकोस. मला या गोष्टींमध्ये पडायचं नाहीए. तू बाजूला हो. सोड माझा रस्ता. शाळेत जेव्हा मला तू बघत होतास, तेव्हा वाटलं की मी भाव देत नाही हे बघून तू माझा विचार डोक्यातून काढून टाकशील. पण तू तर मागेच लागलास. सामान घेण्यासाठी बाहेर पडतांना जेव्हा तू दिसला होतास तेव्हा मनात विचार आला होता की आईला तुझ्याबद्दल सांगावं, तेव्हाच सांगायला हवं होतं."
तेवढ्यात अनुला रस्त्याने कुणीतरी येतांना दिसलं. त्यांच्या घराजवळ राहणारे वनवे काका होते ते. त्यांचं लक्ष या दोघांकडे गेलं. त्यांनी अनुला ओळखलं. त्यांना जाणवलं की या मुलाने नक्कीच तिचा रस्ता अडवलेला आहे. त्यांना वाटलं की हा तिला त्रास देण्याचा प्रयत्न करत असावा. ते त्यांच्याजवळ आले.
"काय झालं अनु? काही प्रॉब्लेम तर नाहीए ना? हा कोण आहे? त्रास तर देत नाहीए ना हा? काय रे? कोण तू? कुठं राहतोस? तिचा रस्ता कशाला अडवला?"
सत्यजित थोडासा घाबरला. त्याने त्याची स्कुटी थोडीशी मागे घेतली. अनु विचार करू लागली की सत्यजित तर चांगला मुलगा आहे. उगाच त्याला त्रास कशाला. त्याने आपल्याला काही त्रास दिलेला नाही.
"नाही काका. तसं काही नाहीए. हा माझ्या ओळखीचा आहे. मी रस्त्याने एकटी जात होते तर तो म्हणाला मी घरापर्यंत सोडू का?"
"बरं ठीक आहे. सावकाश जा दोघेही."
"हो काका."
सत्यजित खुश झाला. ते काका निघून गेले. अनु त्याला खुश होतांना बघून गोंधळून गेली.
"मला माहित होतं अनु की तुझ्या ही मनात माझ्यासाठी भावना आहेत. तुलाही मी आवडतो ना? तू घाबरू नकोस काही होणार नाही. आपण बरोबर मार्ग काढू. तू फक्त एकदा होकार दे. मंग बघ."
क्रमश.
©Akash Gadhave