पुर्वावलोकन
अनुच्या वर्गातील सत्यजित तिचा पाठलाग करू लागला आहे. तो तिच्या घरापर्यंत येऊन पोहोचला आहे. तानियाच्या आईला तानिया प्रेमात असल्याचा संशय येऊ लागला आहे. तिचा कुणी फायदा घेऊ नये, अशी भिती त्यांना सतावत आहे.
आता पुढे
तानियाने रोहितसमोर गाडी थांबवली. तो तिच्याकडे बघून हसू लागला. तिच्याही चेहऱ्यावर आनंद होता. तो एकटक तिला बघत होता. तिने लाजून मान खाली वळवली.
"असं नको बघत जाऊ ना!"
"तू इतकं सुंदर नको दिसत जाऊ ना!"
तिने वर केलेला चेहरा परत खाली वळवला. तिने त्याच्या पायांकडे बघितलं. ती थोडी स्थिरावली. तिने त्याच्या चेहऱ्याकडे बघितलं. ती विचार करू लागली. किती हँडसम दिसतो हा. याला चांगले कपडे व शूज मिळाले तर आपली नजरच हटणार नाही याच्यावरून.
"स्लिपर का घातलीस?"
"माझी तेवढीच लायकी आहे."
"चूप. काहीपण नकोस बोलू. चल आपण विकत घेऊत. तसेच एक ड्रेसही घेऊत. मी आईचं क्रेडिट कार्ड आणलं आहे."
"नको, जाऊदे. आई म्हणते माणसाने आपल्या ऐपतीनुसार जगावं. आज तू मला नवीन वस्तू घेऊन दिल्यात तर मला उद्या माझ्या परिस्थितीची लाज वाटायला लागेल. माणसाने आपलं सत्य स्वीकारायला हवं. सर्व दुःखांचं मुळ कारण अपेक्षा आहे."
"कुठून शिकलास रे. किती जड संकल्पना वापरतोस बोलण्यात. गिफ्ट म्हणून देतेय मी तुला. माझ्या गिफ्टचा थोडा मान ठेव."
त्याने थोडा विचार केला.
"बरं ठीक आहे."
"बस गाडीवर."
तो तिच्या पाठीमागे स्कुटीवर येऊन बसला.
"तू कुठे राहतोस?"
तो थोडा थबकला.
"मला माझं सासर माहीत असायला हवं ना!"
ती लाजू लागली.
"तुझ्यासारखी राजवाड्यात राहणारी परी माझ्या चाळीत आल्यावर तुझी शोभा खराब होऊन जाईल ना!"
"खबरदार जर अजून असं काही तत्वज्ञान झाडलं तर."
तो हसू लागला.
"अगं इथंच राहतो. ते झाड दिसत आहे? त्याच्या पाठीमागे."
"बरं, चलायचं?"
"हो चल."
ते स्कुटीवरून जाऊ लागले. त्याने हळूच त्याचे हात तिच्या कमरेवर ठेवले. तिचं अंग शहारलं. तिच्या कमरेच्या वरच्या शरीराची हालचाल झाली. तिच्या चेहऱ्यावर हास्याची एक लकेर ओढली गेली. ती विचार करू लागली की प्रेम किती छान अनुभव आहे ना! वेगळीच नशा, वेगळीच खुमारी आहे यात. आपण खुप नशीबवान आहोत जे आपल्याला प्रेम अनुभवायला मिळत आहे. आता आपल्या जीवनात आनंदच आनंद.
ते शूज च्या शॉप मध्ये गेले. रोहितसाठी छान शूज विकत घेतले. तिने कार्ड स्वाईप करून पेमेंट केलं. नंतर त्याच्यासाठी छान ड्रेस विकत घेतला. ती मनात म्हणाली, आता किती गोड दिसतोय माझा होणारा नवरा! त्यांनी नंतर 'सैराट ' चित्रपट बघायचं ठरवलं. त्यांनी सगळ्यात मागची सीट बुक केली. चित्रपट येऊन बरेच दिवस झाले होते त्यामुळे सिनेमागृह जवळपास रिकामंच होतं. ते मागे, कोपऱ्यातील सीटवर जाऊन बसले.
चित्रपट सुरु झाला. रोहितने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला. तिनेही त्याच्या हृदयावर डोकं ठेवलं. तिला चित्रपट आवडू लागला. ती चित्रपटाची कथा स्वतः च्या जीवनासोबत जुळवून बघू लागली. ती देखील नायिकेप्रमाणे श्रीमंत घरातील होती. रोहित गरीब घरातील. एवढा भेद असूनही त्यांच्यात प्रेम उमललं व ते पुढे फुलत गेलं. किती छान चित्रपट आहे! ती स्वतः लाच म्हणाली. झिगाट गाणं संपेपर्यंत ती खुप आनंदात होती. पण जेव्हा परश्याला मारणं सुरु झालं तेव्हा मात्र ती गंभीर झाली. तिला कळत नव्हतं की का मारताय ते त्याला? तो गरीब आहे म्हणून? हे काय कारण झालं? तिने तेवढं जग बघितलेलं नव्हतं. कमी अनुभव, घराबाहेर जास्त न पडणं, स्वतः च्या कल्पनेला खरं मानणं यांमुळे तिच्यासाठी हे सगळं नवीन होतं. नंतर ते दोघे पळून गेले. तिला बरं वाटलं. इंटरवल झाली. ते बाहेर आले. ती थोडीशी उदास होती. घरी माहित झाल्यावर त्यांची काय प्रतिक्रिया असेल? याचा ती विचार करत होती. तिला वाटलं होतं की तिचे बाबा 'डीडीएलजे ' सारखं तिला म्हणतील, 'जा तानिया जी ले अपनी जिंदगी '. पण तिला आता सगळं अवघड वाटू लागलं होतं.
अनु व तिची आई सामान व भाजीपाला घेऊन निघाले होते.
"अनु हे सगळं सामान घेऊन घरी जा. मी तानियाच्या आईकडून माझे पगाराचे पैसे घेऊन येते."
तानिया नाव ऐकताच तिची मुद्रा थोडी गंभीर झाली. ती अजूनही तो दिवस विसरली नव्हती.
"हो आई. ठीक आहे."
तिने पिशवी हातात घेतली व ती घराच्या दिशेने निघाली. तिची आई तानियाच्या घराकडे निघाली. अनुला कुणीतरी तिचा पाठलाग करत असल्याची जाणीव झाली. ती वळली. सत्यजित स्कुटीवरून तिच्यामागे येत होता. तिला रस्त्याने कुणीच दिसत नव्हतं. ती थोडीशी घाबरली. ती गतीने पाऊलं टाकू लागली. पण त्याचा उपयोग होणार नव्हता. तो स्कुटीवरून लगेच तिच्या जवळ येऊन थांबला. तिच्यासमोर विजेचा खांब होता. डावीकडे भिंत व उजवीकडे तो. तिला थांबावंच लागलं.
क्रमश.
#डायलॉग ऑफ द डे
"आज तू मला नवीन वस्तू घेऊन दिल्यात तर मला उद्या माझ्या परिस्थितीची लाज वाटायला लागेल. माणसाने आपलं सत्य स्वीकारायला हवं."
©Akash Gadhave