पुर्वावलोकन
तानिया पंधरा वर्षांची झालेली असून ती प्रेमात पडलेली आहे. तिला तिच्या प्रियकराने भेटण्यासाठी बोलावलं आहे. ती तयार होऊन निघाली आहे. तेवढ्यात तिच्या आईने तिला अडवलं आहे. तिची आई म्हणते की त्यांना माहित आहे ती कुठे जातेय म्हणून. तानिया घाबरलेली आहे.
आता पुढे
"खरं सांग पार्टीसाठी जातेय ना?"
तिने सुटकेचा श्वास सोडला.
"सारखं पार्टी पार्टी. कुणाचा बर्थडे, कुणाचं काही. एवढं चांगलं पनीर बनवून घेतलं होतं. तुला तर फ्रेंडच हवे आहेत. आईच्या भावनांचं कुणाला पडलं आहे!"
ती आईजवळ गेली.
"सॉरी आई. बरं जेवण करून जाते."
"चल."
अनु देखील पंधरा वर्षांची झाली होती. ती आता अभ्यासाप्रति खूपच गंभीर झाली होती. अनेक पारितोषिकं मिळवली होती. तिचे बाबा कारखान्यात काम करू लागल्याने त्यांची परिस्थिती थोडीशी सुधारली होती. पण अनु मात्र समाधानी नव्हती. तिची श्रीमंत होण्याची ईच्छा अजूनच दृढ झालेली होती.
दोन तीन दिवसांपूर्वीचीच गोष्ट होती. ती वर्गात बसलेली होती. त्यांच्याच वर्गातील सत्यजित तिला बऱ्याच वेळापासून न्याहाळत होता. ती खरंच खूप मनमोहक दिसत होती. साधाच पण स्वच्छ पंजाबी ड्रेस, साधेच कानातले, नाकात मोरनी, माथ्यावर नाजूक टिकली, पायांत घुंगरांचे चैन, लपलपणाऱ्या पापण्या, सोनेरी काया, नाजूक शरीरबांधणी, वरच्या ओठाच्या थोडं वर एक तिळ. हे सगळं बघून कुणाचंही मन भाळून जाईल. ती तिचा हात तिच्या गालांना टेकवून स्थिर चेहऱ्याने पूर्ण लक्ष देऊन सर काय सांगतात ते ऐकत होती. तिचं सत्यजित कडे लक्षच नव्हतं.
लेक्चर संपलं होतं. सर निघून गेले. तेव्हा तिचं लक्ष त्याच्यावर गेलं. तो एकटक तिच्याकडेच बघत होता. तिला थोडासा राग आला. पण ती नंतर शांत झाली. तिने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केलं. कदाचित तो बऱ्याच दिवसांपासून तिच्याकडे बघत असावा पण तिचं लक्ष पहिल्यांदाच त्याच्याकडे गेलं होतं. नंतरही तिला जाणवलं की तो तिच्याकडे बघतोय. पण तिने स्वतः ला आवरलं. जेव्हा जवळ येण्याचा प्रयत्न करेल किंवा त्रास देण्याचा प्रयत्न करेल तेव्हा आपण तक्रार करू. तोपर्यंत दुर्लक्ष केलेलं चांगलं राहिल. तसंही आपण भाव देत नाही हे बघून तोच नांद सोडून देईल, असं तिने ठरवलं होतं.
तिने सत्यजित कडे दुर्लक्ष केलं होतं. तिने मुळात त्याचा विचारच डोक्यातून काढून टाकला होता. त्यानेही तिच्याशी बोलण्याचा किंवा जवळ येण्याचा प्रयत्न केला नाही. पण आज अनु काहीतरी सामान आणण्यासाठी घराबाहेर पडली तेव्हा तिला तिच्या घराच्या शेजारीच सत्यजित स्कुटी घेऊन थांबलेला दिसला. तिला बघताच तो खुश झाला. ती तिची चप्पल घालत होती. त्याने त्याची स्कुटी चालू केली. लगेच अनुची आई देखील बाहेर आली.
"चल अनु."
त्यांना बघून त्याची हिंमत झाली नाही. अनु थोडीशी गंभीर झाली होती. तो मात्र निघून गेला. ती विचार करू लागली, आज हा घरापर्यंत आला. आईला याबद्दल सांगावं का? मी काही बोलत नाही म्हणून त्रास देणं सुरु केलं त्याने तर? तसं तो चांगला मुलगा वाटतो, आपण ओळखतो त्याला. नको, उगाच तमाशा व्हायचा. बघुत पुढे. तिने तो विचार डोक्यातून काढून टाकला.
तानिया जेवायला बसली होती. मस्त गरमगरम पनीरची भाजी, नरम पोळ्या. सोबत स्वीट म्हणून गुलाबजामून. तिने लिंबाची फोड घेतली व भाजीवर पिळली. त्यासोबत कांदा, कापलेले टमाटे आणि काकड्या देखील होत्या. ती जेवू लागली. तिची आई समोरच बसलेली होती. तिला तिचा प्रियकर रोहितचा मेसेज आला. मोबाईलची स्क्रीन चमकली व नोटिफिकेशन चा आवाज देखील आला. तिने झटकन मोबाईल हातात घेतला. नोटिफिकेशन वर क्लिक केलं. 'कधी येतेय?', असा प्रश्न त्याने विचारला होता. ती डाव्या हाताने त्याला उत्तर देत होती. 'अरे येतच आहे. दहा-पंधरा मिनिटांत येते'. तिला तो मेसेज टाईप करायला बराच वेळ लागला. तिने मोबाईल खाली ठेवला. तिच्या चेहऱ्यावर हास्य होतं. तिने समोर बघितलं. तिची आई एकटक तिच्याकडेच बघत होती. तिने हास्य लपवलं. ती स्थिर झाली. आईला शंका तर नसेल ना आली आपल्यावर? तिने नजर वर केली. तिची आई अजूनही तिच्याकडेच बघत होती. ती चुपचाप खाली नजर करून जेवू लागली.
"जेवतांना देखील दम पडत नाही ना? एवढा काय जीव आहे त्या मोबाईल मध्ये?"
"अगं आई मैत्रिणी वाट बघताय ना!"
तिचं अडखळणं आणि नजर लपवणं तिच्या आईला संशयास्पद वाटलं. ती उठली.
"अगं एवढ्यातच झालं? तुझी फेव्हरेट भाजी आहे ना?"
"आई पार्टीमध्ये पण खावं लागेल ना. त्यासाठी थोडं पोट रिकामं असायला हवं ना."
"वाळत चालली आहेस. जेवण पण नीट करत नाही."
"बाय आई."
"हो जा. आजकालची मुलं पण!"
तिने स्कुटी काढली व ती स्कुटीवर बसून निघाली. तिचा फोन वाजू लागला. तिने स्कुटी थांबवली.
"हॅलो, आणखी किती वेळ?"
"अरे रस्त्यात आहे. आईने जेवणासाठी थांबवलं होतं."
"बरं ठीक आहे. ये लवकर."
"हो पोहोचलेच बघ."
तानियाची आई विचारात पडली. तानिया आजकाल बदललेली वाटतेय. रात्री बराच वेळ मोबाईलवर असते. फोन आल्यावरही दूर जाऊन बोलते. फोनमध्ये बघून लाजते. सजणं वगैरे पण वाढलं आहे. पहिले स्वतः च्या दिसण्याकडे एवढं लक्ष देत नव्हती. मला परत-परत विचारते कशी दिसते म्हणून. ती प्रेमात तर....... नाही-नाही. एवढ्या लहान वयात? सांगता येत नाही तसं. तिला समज नाहीए, नेहमी भावविश्वात असते ती. जगाच्या विदारकतेबद्दल तिला माहित नाहीए. या जगात दिसतं तसं नसतं. काही बरं-वाईट झालं तर? आपण शोध घ्यायला हवा.
क्रमश.
©Akash Gadhave