पुर्वावलोकन
आतापर्यंत आपण बघितलं की अर्नव व त्याचं कुटुंब दुसऱ्या शहरात शिफ्ट होत आहे. त्याने याबद्दल तानियाला काही सांगितलं नाही. तिच्या मनात शंका आहे की नक्कीच अनुने त्याचे कान भरले असतील. तिच्या मनात अनुबद्दल द्वेष निर्माण होत आहे.
आता पुढे
तानिया झोपेतून उठली होती. ती परत तोच विचार करू लागली. काय सांगितलं असेल अनुने अर्नवला माझ्याबद्दल? अर्नव माझा आता द्वेष तर करणार नाही ना? की मी उगाच काहीही विचार करतेय? असं ही होऊ शकतं ना की त्याचं खरंच लक्ष गेलं नसावं! तिच्या कानांवर पडलेल्या आवाजाने ती विचारांतून बाहेर आली.
"चल तानिया. स्कुलमध्ये जायला उशीर होईल. बेडवरून उठ आता."
"हो आई. आलेच."
ती बेडवरून उठली. ब्रश करू लागली. नंतर तिने शॉवर घेतलं. नंतर युनिफॉर्म, शूज, आयकार्ड, वॉटर बॉटल, बॅग सगळं रेडी करून ती स्कुलकडे निघाली. तिला शाळेतही तिच गोष्ट सतावत होती. हे गैरसमज फार खतरनाक असतात. खूप विध्वस करतात.
अर्नव तानियाला भेटायला आला होता. तानिया अजून घरी पोहोचली नव्हती. अनु पण तेथे येऊन पोहोचली होती. तो तानियाला शोधू लागला. त्याच्या दृष्टीस अनु पडली.
"अनु, तानिया कुठे आहे?"
"अजून आलीच नाही ती शाळेतून."
"ईतका उशीर कसाकाय झाला?"
"हो ना. मी पण तोच विचार करतेय."
"आंटी कुठे आहेत?"
"वरती असतील."
"बरं ठीक आहे. बघतो मी."
तो वरती निघाला. तो वरती येऊन पोहोचला. त्याच्या हातात एक कार्ड होतं. त्याने बघितलं की तानियाची आई ड्रॉवर मध्ये काहीतरी शोधत होती. तो त्यांच्या जवळ गेला.
"आंटी, तानियाला यायला कसाकाय उशीर झाला आज?"
"हो रे बाळा. मला पण त्याचीच काळजी वाटतेय. त्यांच्या बस ड्रायवर चा नंबर पण सेव्ह नव्हता केला मी. त्यांचं कार्ड शोधत आहे."
"बरं मी पण मदत करतो."
"हो तिकडे बघ बरं."
ते दोघे कार्ड शोधू लागले. अर्नवला पण तानियाची काळजी वाटू लागली. काही बरं-वाईट झालेलं नसावं तिच्यासोबत अशी तो प्रार्थना करू लागला, त्याला एक कार्ड सापडलं. त्याने ते हातात घेतलं व त्यांच्याकडे वळवलं.
"आंटी हे आहे का?"
त्यांनी ते हातात घेतलं.
"हो हेच आहे."
त्यांनी झटकन त्यावरील नंबरवर कॉल केला. त्या थोडा वेळ बोलल्या. नंतर त्या शेवटी म्हणाल्या.
"बरं ठीक आहे. चालले."
त्यांनी सुटकेचा श्वास सोडला. फोन बाजूला ठेवला.
"काय झालं आंटी?"
"अरे त्यांच्या बसचं टायर पंक्चर झालं आहे. त्यामुळे उशीर लागेल म्हणाले."
"अच्छा."
तेवढ्यात अर्नवला त्याच्या आईने आवाज दिला.
"अर्नव, चल उशीर होतोय."
"आई थोडा वेळ, तानिया येतच असेल."
"या ना मिसेस सालगुडे."
"नको नको, निघतोय आम्ही. बाळा चल. फ्लाईट मिस होईल."
त्याने त्याच्या हातातील कार्ड तानियाच्या आईच्या हातात दिलं.
"काकू हे कार्ड तिला देऊन टाका बरं."
"हो ठीक आहे. "
"हो नंतर व्हिडिओ कॉल करेनच. बाय."
"हो बाय."
तो व त्याची आई दोघे निघाले. ईकडे तानिया खूप अस्वस्थ झाली होती. या टायरला पण आजच पंक्चर व्हायचं होतं का? अर्नव निघूनही गेला असेल! तसं नंतरही बोलता येईल पण भेट तर व्हायला हवी. कधी ठीक करतात काय माहित हे टायर?
अर्नवला जातांना अनु दिसली.
"बाय अनु."
"बाय."
अर्नव व त्याचं कुटुंब सर्वजण निघून गेले होते. अनुने बघितलं की बराच वेळ झाला होता. तानिया अजून आली नव्हती. त्यामुळे ती तिच्या घराकडे निघाली. तेवढ्यात तानिया समोरून आली. अनु खुश होती. ती तिच्याकडे बघून हसू लागली. तानिया मात्र थोडीशी रागात होती.
"अगं तानिया बरी आहेस ना? उशीर कसाकाय झाला?"
"ते जाऊदे अर्नव गेला का?"
"हो थोड्या वेळा पूर्वी. तुलाच भेटायला आला होता. त्याच्या हातात एक कार्ड पण होतं."
"बरं. ते देखील जाऊदे. तू त्याला माझ्याबद्दल काय सांगितलं?"
तानियाचं तिखट बोलणं अनुला विचित्र वाटलं. तिलाही थोडासा राग आला.
"वेडी आहेस का तानिया! मी कशाला त्याला काही सांगू?"
अनुने तिला वेडी म्हणलेलं तिला आवडलं नाही. आता मात्र तिचं डोकं फिरलं.
"मी वेडी नाहीए. तू शहाणी आहेस खूप. मला वाटलं होतं तू चांगली आहेस. मला मदत करतेस. पण तू तर माझ्यात आणि अर्नवमध्ये दुरावा निर्माण करायला निघालीस. माझा बेस्ट फ्रेंड आहे तो. तुझ्यामुळेच तो मला टाळत होता काल."
"अगं चुकून झालं असेल."
"तू मला नको शिकवू. तुझी तर लायकीच नाहीए आमच्यासोबत खेळण्याची."
तानिया रागात जरा जास्तच बोलून गेली. वारूळात जसे विषारी साप शिरावे तसे तिच्या कानात तानियाचे शब्द शिरले होते. लायकीबद्दल तिने बोलायला नको होतं. तिने तर काहीही केलेलं नव्हतं. तिने तानियाच्या घरात कुठल्याच गोष्टीला हात लावला नव्हता. बसतांना देखील ती फरशीवर बसायची. तिची आई जे जेवण आणायची तेच ती खायची. तिचे डोळे पाण्यांनी भरले. पण तिने एक थेंबही गळू दिला नाही. ती गरीब असल्यामुळेच तिची अवहेलना झाली असं तिला वाटलं. ती तर उलट तानियाला अभ्यासात मदत करण्यासाठी तेथे येत होती. त्याचा तिला असा मोबदला मिळाला होता. तिने ठरवलं की ती परत या घरात कधीच येणार नाही. डोळ्यांत श्रीमंत होण्याची आग घेऊन ती तेथून काहीही न बोलता निघून गेली. तानियाही शांत झाली. ती घरामध्ये आली.
तिने अर्नवने तिच्यासाठी बनवलेलं कार्ड बघितलं. तिच्या चेहऱ्यावर आनंद झळकला. तिला जाणवलं की खरंच त्याचं लक्ष नव्हतं काल तिच्या बोलण्याकडे. पण तिला हे नाही जाणवलं की तिच्या बोलण्याचा अनुवर काय परिणाम झाला होता!
ती स्वतः ला म्हणाली, "अनुने कितीही प्रयत्न केले तरी तिला माझ्या बेस्ट फ्रेंडला हिरावून घेता आलं नाही! आता मी अनुशी संबंधच ठेवणार नाही जास्त. शहाणी कुठली."
अनुची काहीही चूक नसतांना तिला एवढं ऐकावं लागलं. ती उदास पण होती व रागात पण. श्रीमंत तर तिला व्हायचंच होतं. तिने पुस्तक हातात घेतलं.
या कथेचा बाल अध्याय येथे संपतो. पुढील भागापासून कथेचा किशोर अध्याय सुरु होत आहे. अनु श्रीमंत बनेल का? तसेच त्यांच्या जीवनात ईतर कोणते चढउतार येतात? जाणून घेऊया पुढील भागांमध्ये.
तसेच आतापर्यंतची कथा कशी वाटली? पुढे काय सुधारणा अपेक्षित आहे? हे कमेंटस मध्ये नक्की कळवा.
#ट्रॅजेडी ऑफ द डे
ती तर उलट तानियाला अभ्यासात मदत करण्यासाठी तेथे येत होती. त्याचा तिला असा मोबदला मिळाला होता.
क्रमश.
©Akash Gadhave