पुर्वावलोकन
आतापर्यंत आपण बघितलं की तानियाला जास्त मार्क पाहिजे आहेत कारण तिच्या आईच्या तिच्याकडून अनेक अपेक्षा आहेत व तानियाला तिच्या आईकडून लाडाची वागणूक हवी आहे. त्यामुळे ती कॉपी करण्याचा मार्ग अवलंबते. पहिल्या पेपरमध्ये ती पकडली न जाता कॉपी करण्यात यशस्वी ठरते पण दुसऱ्या पेपरमध्ये ती पकडली गेली आहे. मॅडमनी तिचा पेपर हिसकावून घेतला आहे.
आता पुढे
तानिया रडू लागली होती. तिच्या मनात विचार आला की जर घरी कळलं तर आई तिचे काय हाल करेल! ती मॅडमला विनंती करू लागली.
ती म्हणाली, "सॉरी मॅडम, आता परत नाही करणार मॅडम. प्लिज मॅडम, पेपर परत द्या मॅडम."
तिला रडतांना बघून मॅडमला तिच्यावर थोडीशी दया आली. पण तिने कॉपी तर केली होती. तिला शिक्षा तर मिळायलाच हवी होती.
त्या म्हणाल्या, "ठीक आहे. रडणं थांबव. मी तुला पेपर लिहू देते. पहिली चूक आहे म्हणून मी माफ करतेय. पण माझ्या काही अटी आहेत. पुढच्या वेळेस जर असं काही घडलं तर तुला त्या पेपरमध्ये नापास करण्यात येईल. तसंच उद्या पेपर सुरु होण्याच्या अगोदर आईला घेऊन यावं लागेल. एक काम करते, मीच त्यांना फोन लावते."
ती खूप घाबरली. आईला फोन!
ती म्हणाली, "नाही मॅडम, प्लिज आईला फोन नका करू. प्लिज"
त्या म्हणाल्या, "हे घे. उरलेला पेपर लिह."
ती म्हणाली, "मॅडम प्लिज. आईला नका सांगू ना."
त्यांनी तिचं ऐकून घेतलं नाही. तानिया जाम घाबरली होती. तिला अनेक प्रश्न सतवू लागले. तिला नीट पेपरही लिहिता आला नाही. ती खूप उदास झाली होती. मॅडमनी घरी कॉल पण केला असणार. तिची चालण्याची गती मंदावली होती. तिचं मन भारी झालं होतं. आईला सामोरं जाण्याचं धाडस तिच्यात नव्हतं. तिचा हेतू बरोबर होता पण तिने निवडलेला मार्ग चुकीचा होता. ती काय करायला गेली आणि काय होऊन बसलं!
तिने रूममध्ये प्रवेश केला. तिची आई समोर उभी होती. त्यांचे डोळे लाल झाले होते. तानियाची वर बघण्याची हिम्मत होत नव्हती. त्या झटकन तिच्या जवळ आल्या. त्यांनी हात उगारला. तिने डोळे घट्ट बंद करून मान वळवली.
त्या बोलू लागल्या, "अजून कायकाय दाखवणार आहेस तू मला तानिया? कोणत्या जन्माचं शतृत्व निभावत आहेस तू माझ्यासोबत? आतापर्यंत तुझ्यामुळे मला कमी अपमान सहन करावा लागला होता, जे तू त्यात भर पाडलीस! का केलंस असं? तुला कमी मार्क येत असल्यामुळे तुमच्या मॅडम किती लेक्चर देतात मला नेहमी. त्या मिसेस शिंदे किती अवहेलना करतात माझी. मी नेहमी टाळायचा प्रयत्न करते त्यांना. कारण मला त्यांनी तुझे मार्क विचारू नयेत म्हणून! तुझं ते वेड्यासारखं हसणं, पार्टीमध्ये वेड्यासारखं नाचणं या गोष्टींमुळे मला किती त्रास होतो माहित आहे? एक गोष्ट तरी माझ्या मनाप्रमाणे करतेस का तू? तुला थोडे जास्त मार्क आण म्हणाले ना मी फक्त. तेही जमत नाही तुला. तुला चांगले गुण यावे म्हणून देशपांडे सरांकडे ट्युशन लावली. रियाने तुझ्याबरोबर अभ्यासासाठी यावं म्हणून मिसेस शिंदेंना विनंती केली. त्यांनी नकार दिला म्हणून अनुला तुझ्यासोबत अभ्यास करायला लावलं. तुला प्रत्येक सुविधा पुरवली. तुला अभ्यासात अडथळा होऊ नये म्हणून टीव्ही बघणं कमी केलं. एवढं करूनही तुला चांगले मार्क आले नाहीत. वरून तू हा पराक्रम करून ठेवलास. मला कुठं तोंड दाखवायला जागा ठेवली नाहीस. का कॉपी केली पेपरमध्ये?"
तानिया सारखी रडत होती. तिच्या डोळ्यांतून अश्रू न थांबता ओघळत होते. तिच्या आईचं बोलणं ऐकून तर तिला अजूनच अपराधी असल्यासारखं वाटू लागलं. तिची आई तेथून निघून गेली. तानिया रूममध्ये एकटीच होती. ती बराच वेळ रडत बसली होती.
नंतर तिचं रडणं थांबलं. तिला तिच्या निर्णयावर पश्चाताप होऊ लागला. आपल्यामुळे आईला अगोदरच इतकं काही ऐकावं लागलं आहे. आतातर मॅडम आईला कायकाय ऐकवतील! सगळ्यांना कळल्यावर सगळे पालक आईला नाव ठेवतील! हे सगळं माझ्यामुळं होत आहे. माझ्यामुळे आईला किती गोष्टी सहन कराव्या लागणार आहेत! ती आईला शोधू लागली. ती शेजारच्या रूममध्ये आली. तिची आई डोक्याला हात लावून बसली होती. ती आईजवळ गेली. त्यांनी तिच्याकडे बघितलं व परत मान फिरवली. त्यांची तिला बघण्याचीही हिम्मत होत नव्हती. तिने आईच्या खांद्यावर हात ठेवला. त्यांनी तिचा हात झटकला.
ती बोलू लागली, "सॉरी आई. माफ कर ना मला. मी परत कधीच असं करणार नाही. मी खूप वाईट मुलगी आहे. माझ्यामुळे तुला खूप त्रास सहन करावा लागला आहे. मी असं करायला नको होतं. मी विचार करायला हवं होतं की याचा परिणाम काय होईल. पण आई मी काय करू. मी प्रयत्न तर केले होते गं. अनु मदत करायची तेव्हा सगळं जमायचं पण नंतर पेपरमध्ये चुका व्हायच्या. तसेच काही उत्तरं आठवत पण नसायची. एवढा अभ्यास करणं मला नाही जमत गं. प्रयत्न करूनही तेवढेच मार्क आले होते. मला खूप वाईट वाटायचं की तू व बाबांनी माझ्यासारख्या अनाथ मुलीला एवढं सगळं दिलं. मला या घरात आणलं आणि मी तुझ्यासाठी एवढं पण करू शकत नाही. त्यामुळे मी असं केलं."
त्या अवाक झाल्या. त्यांना त्यांच्या कानांवर विश्वासच बसत नव्हता. हिला हे कुणी सांगितलं?
त्या म्हणाल्या, "काय म्हणालीस?"
ती म्हणाली, "मी तुझ्यासाठी एवढं पण नाही करू शकत."
त्या म्हणाल्या, "त्याआधी."
ती म्हणाली, "माझ्या सारख्या अनाथ मुलीला..... "
त्या म्हणाल्या, "कुणी सांगितलं तुला हे? इकडं ये."
ती बोलू लागली, "मी ऐकलं होतं. तुझ्याकडूनच. तू बाबांना सांगत होतीस."
त्यांचे डोळे पाणावले होते. त्यांचं मातृह्रदय पाझरलं होतं. त्यांनी तिला कवेत घेतलं.
ती बोलू लागली, "अनुची आई अनु चांगले मार्क आणत असल्यामुळे खूप खुश वाटायची. पण तू मात्र दुःखी असायचीस. तिची आई तिचं कौतुक करायची. तिला जवळ घेऊन तिच्या डोक्यावर हात फिरवायची. तिच्या आईला तिचा अभिमान वाटायचा पण तुला माझ्यामुळे बरंच काही सहन करावं लागायचं. त्यामुळे मी असं केलं. मी आता असं कधीच नाही करणार."
तिची आई शांत होती. सूर्यासारखी तापलेली तिची आई आता चंद्राप्रमाणे शीतल झाली होती. रूममध्ये नीरव शांतता होती. तिची आई विचारांत अडकली होती. त्यांच्या डोक्यात विचारांची जत्रा भरली होती. तानिया आईच्या कुशीत विसावली होती. तिच्या आईसाठी सर्वकाही सुन्न झालं होतं. त्यांनी तानियाला उचललं व अंथरुणावर हळूच ठेवलं. तिची निरागसता आज त्यांना प्रकर्षाने जाणवत होती. त्या बराच वेळ तिच्याकडे बघतच राहिल्या. विचारांचं थैमान त्यांच्या टोकदार वृत्तीला कोमल करून गेलं होतं.
क्रमश
#डायलॉग ऑफ द डे
"एवढा अभ्यास करणं मला नाही जमत गं. प्रयत्न करूनही तेवढेच मार्क आले होते. मला खूप वाईट वाटायचं की तू व बाबांनी माझ्यासारख्या अनाथ मुलीला एवढं सगळं दिलं. मला या घरात आणलं आणि मी तुझ्यासाठी एवढं पण करू शकत नाही. त्यामुळे मी असं केलं."
©Akash Gadhave