पुर्वावलोकन
अनुला पन्नास लाखाची लॉटरी लागली आहे पण तानियाच्या आईने तिचं तिकीट स्वतः कडे ठेऊन नवीन तिकीट तिला दिलं आहे. अनुला या गोष्टीची कसलीही कल्पना नाही. अनु हताश झाली आहे.
आता पुढे
अनु तिच्या आईजवळ गेली. तिची आई किचनमध्ये काम करत होती. तिच्या आईलादेखील घडलेल्या प्रकाराबद्दल काहीही माहित नव्हतं. तिने आईला लॉटरी न लागल्याबद्दल सांगितलं. त्यांनी बघितलं ती नाराज झाली होती. त्यांनी तिला जवळ घेतलं.
त्या तिला म्हणाल्या, "जाऊदे अनु. नाराज नकोस होऊ. पुढच्या वाढदिवसाला तुझे बाबा परत तुला दहा रुपये देतील. तेव्हा दुसरं तिकीट विकत घे."
तिने होकारार्थी मान हलवली.
त्या पुढे म्हणाल्या,"जा आता खेळायला जा. मी काम करते. "
ती अर्णवबरोबर खेळायला निघून गेली.
रूममध्ये तानियाचे बाबा तिच्या आईला जाब विचारत होते. त्या थोड्या घाबरलेल्या होत्या.
ते म्हणाले, "मारायची काही गरज होती का तिला? नेहमी तिच्यावर रागावत असतेस. शांततेत समजुनही सांगू शकत होतीस ना."
त्यांचा वाढलेला आवाज ऐकून त्या गंभीर झाल्या. त्यांनी हळूहळू रडायला सुरुवात केली.
रडता-रडता त्या म्हणाल्या, "तिला चांगलं वळण लागावं, तिचं भविष्य चांगलं व्हावं, तिने वाईट मार्गाला जाऊ नये म्हणूनच मी तिला रागावत असते. मला काय हौस थोडीच आहे तिला मारायची. तिने हट्ट केला म्हणूनच मी मारलं. मी जितकं रागावते तितकं प्रेमही करते तिच्यावर. तिला कधी जाणीव होऊ दिली नाही की ती आपली मुलगी नाही आणि आपण तिला दत्तक घेतलेलं आहे. सख्ख्या आईपेक्षा जास्तच प्रेम दिलं तिला आणि पुढेही देत राहिल."
त्यांचं रडणं बघून ते वितळले. त्यांनी तिच्या खांद्यावर हात ठेवला.
ते म्हणाले, "बरं ठीक आहे. मान्य आहे मला तू खूप प्रेम करतेस तानियावर. आता शांत हो. रडणं थांबव. तानियाने बघितलं तर ती काय म्हणेल?"
त्यांनी तानियाच्या आईला जवळ घेतलं. तानियाची आई त्यांच्या मिठीत शिरली. ते त्यांच्या पाठीवर हात फिरवू लागले. त्यांना मुलबाळ होऊ शकत नव्हतं, त्यामुळेच त्यांनी तानियाला दत्तक घेतलेलं होतं.
तानिया तेथेच रूमच्या बाहेर उभी होती. तिने सर्वकाही ऐकलं होतं. तिचे कान सुन्न पडले होते. तिच्या अंगात ताकतच उरली नव्हती. त्या वयात असे सत्य उघडकीस आल्यास मनावर किती परिणाम झाला असेल! तिच्या आईचं तिच्यावर रागावणं हळूहळू बंद होऊ लागलं होतं. त्या दुःखातुन बाहेर पडत नाही तेच ती नवीन दुःखात अडकली. ती देवाला प्रार्थना करू लागली की तिने जे ऐकलं ते सगळं खोटं असावं. हे सर्व एक स्वप्न असावं. तिला कुणीतरी स्वप्नातून जागं करावं. ती जड पायांनी चालू लागली. तिने शेजारच्या रूममध्ये प्रवेश केला. तिने दरवाजा लावून घेतला.
तिच्या बालमनाला अनेक विचार ढवळून टाकू लागले. ती तर अनाथ होती! म्हणजे तिचं या जगात कुणीच नव्हतं? ती या जगात एकटी होती? तिच्या इवलुशा डोळ्यांतून अश्रू ओघळत होते. का झालं तिच्यासोबत असं? काय चूक होती तिची? तिचे आईबाबा तिच्यावर खूप प्रेम करत होते. पण त्या वयात अश्या सत्याला सामोरं जाणं खूपच कठीण होतं. तिला ह्या धक्क्यातून सावरायला बराच वेळ लागणार होता.
अर्णव आणि अनु दोघांनी खेळायला सुरुवात केली होती. ते खूप वेळापासून तानियाची वाट बघत होते पण ती आलीच नाही.
अर्णव म्हणाला, "सॅन्डल शोधायला तानियाला खूपच वेळ लागत आहे. आपण जाऊन मदत करायची का तिची?"
अनु म्हणाली, "हो ना. केव्हाची वर गेली आहे ती. चल आपण तिला घेऊनच येऊयात."
ते दोघे तिला आणण्यासाठी घराच्या दिशेने निघाले. तानिया रूममध्ये एकटी रडत बसली होती. तिला काय करावं ते कळत नव्हतं. तिच्यामनात आलं की ती असं स्वतः ला रूममध्ये बंद करून बसल्यावर सगळे तिला प्रश्न विचारतील. त्यांना ती काय उत्तर देणार? त्यांच्या प्रश्नांना ती कसं सामोरं जाणार? या विचारांमुळे ती रूममधून बाहेर आली. तिने डोळे पुसले होते. स्वतः ला कसंबसं सावरलं होतं. तिने तात्पुरतं हास्य तिच्या चेहऱ्यावर आणलं होतं. रडत बसून कुठं जमणार होतं? अनु व अर्णव तिच्या समोर उभे होते. ती त्यांच्याकडे बघून हसली.
अनु म्हणाली, "थांब मी तिकडे बघते तुझी सॅन्डल. किती वेळापासून आम्ही तुझी वाट बघतोय."
अनु तानियाची सॅन्डल घेऊन आली. तिने ती तिच्या पायांसमोर ठेवली.
अनु म्हणाली, "समोरच तर होती. तू इकडेच बघत बसलीस. चल आता पटकन."
तिने सॅन्डल घातली व ती त्यांच्यासोबत खेळण्यासाठी गेली. त्यांच्यासोबत खेळतांना ती तिचं दुःख थोडया वेळासाठी विसरूनच गेली. त्यांच्यासोबत मज्जा, मस्ती करण्यात तिला खूपच आनंद मिळाला. आज तर ते दिवसभर खेळले. संध्याकाळी ते दोघे निघून गेले. तिला परत अनाथ असण्याचं दुःख सतवू लागलं. ती परत उदास झाली होती. आज तिने तिचं कार्टूनही नव्हतं बघितलं व जेवण केल्यावर लगेच झोपी गेली. तिच्या आईबाबांना काळजी वाटू लागली.
तिचे बाबा म्हणाले, "बाळा तब्येत बरोबर नाहीए का?"
ती म्हणाली, "नाही. असंच झोप येत आहे."
ते म्हणाले, "बरं. ठीक आहे. झोप शांतपणे."
ती शांतपणे झोपी गेली.
क्रमश
©Akash Gadhave