पुर्वावलोकन
अनुने तानियाच्या आईकडे जे लॉटरीचं तिकीट दिलं आहे त्यातील बारा पैकी अकरा आकडे पन्नास लाखाच्या बक्षीसाच्या क्रमांकाशी जुळले आहेत. बारावा आकडा बघायचा बाकी आहे. मधेच तानियाचे सर येतात त्यामुळे तानियाची आई दुसऱ्या रूममध्ये पेपर घेऊन बारावा आकडा जुळतो का ते बघण्यासाठी आली आहे.
आता पुढे
तानिया खुश होती. अनुमुळे तिला अभ्यासात बरीच मदत होत होती. तसेच अनु व अर्णव सोबत खेळतांनाही तिला खूप मज्जा येत होती. तिचा अभ्यास बघून तिची आई देखील तिला खेळण्यापासून किंवा टीव्ही बघण्यापासून आता अडवत नव्हती. तानियाच्या मनाची 'मला सांगा सुख म्हणजे नक्की काय असतं!', अशी अवस्था झाली होती. आईचं रागावणं थांबल्याने तिची चिडचिड, उदासी, भिती कमी झाली होती व त्यामुळे तिचं अभ्यासात मनही लागत होतं.
अनु उठून तयार झाली होती. तिच्या आईचा अजून स्वयंपाक व्हायचा राहिला होता. तसंच घर पण आवरायचं बाकी होतं. अनु लॉटरीचं बक्षीस तिला मिळालं की नाही हे बघण्यासाठी आतूर झाली होती.
ती म्हणाली, "आई आवर ना पटकन. आज का वेळ लागतोय तुला?"
त्या म्हणाल्या, "मला वेळ नाही लागत आहे. तुला जास्त घाई झालेली आहे."
त्यांनी पोळी तव्यावर टाकली. अनुने उंड्याकडे बघितलं. अजून भरपूर पोळ्या करायच्या बाकी होत्या. ती चुपचाप दारासमोर येऊन बसली. ती वाट बघू लागली आईचं काम आवरण्याची.
तानियाची आई बाजूच्या रूममध्ये आल्या होत्या. त्यांनी दार लावून घेतलं होतं. त्यांनी सर्वांत वरचा पेपर हातात घेतला. तो उघडून बघितला. पण त्यात तिकीट नव्हतं. त्या घाबरल्या. कुठं गेलं असावं तिकीट? नक्कीच रस्त्यात पडलं असणार! कुणी उचललं तर नसेल ना? असे अनेक प्रश्न क्षणात त्यांच्या डोक्यात येऊन गेले. त्यांनी पेपर खाली ठेवला व दार उघडलं. त्या आजूबाजूला कुठं तिकीट पडलं आहे का ते बघू लागल्या. त्यांच्या हृदयाचे ठोके वाढले होते. त्यांना ते तिकीट फर्शीवर पडलेलं दिसलं. त्यांनी बघितलं की कुणी बघत तर नाहीए ना? कुणीच बघत नव्हतं. नंतर त्यांनी ते तिकीट उचललं व त्या रूम मध्ये आल्या. त्यांनी परत दार लावून घेतलं.
त्यांनी एका हातात तिकीट घेतलं व दुसऱ्या हातात वृत्तपत्र. शेवटचा अंक जुळवून बघितला. त्यांना त्यांच्या श्वासाची वाढलेली गती व हृदयाची जोऱ्यात चाललेली धडधड जाणवत होती. त्यांनी त्यांचा हात त्यांच्या तोंडावर ठेवला.
त्या हळूच पुटपुटल्या, "पन्नास लाख!"
त्यांचे डोळे विस्तारले होते. चेहरा घामाघूम झाला होता. त्यांनी परत एकदा तपासून बघितलं. सर्व बाराच्या बारा आकडे जुळले होते. अनुला पन्नास लाखाची लॉटरी लागली होती. त्यांच्या मनात विचार येऊ लागले, पन्नास लाख रुपये मिळाल्यावर अनु व तिच्या कुटुंबाची गरिबी मिटून जाईल. त्यांचे जीवन आनंदात जाईल. त्यांना कुणाच्या घरी कामाला जायची गरज पडणार नाही. ते स्वतः चा छोटामोठा धंदा सुरु करतील. काय नशीब आहे ना पोरीचं! त्या अनुला तिकीट देण्याच्या तयारीत होत्या. त्यांना अनुला ही गोड बातमी सांगायची होती. त्यांची पावलं बाहेर जाण्याच्या दिशेने वळली.
तानियाचं ट्युशन संपलं होतं. देशपांडे सर तिला होमवर्क देऊन निघून गेले होते. तानियाने सर्व अभ्यासाचं साहित्य आवरून ठेवलं होतं. तिला उद्या सुट्टी होती. त्यामुळे आता भरपूर वेळ होता. तिचा अर्णव व अनु बरोबर खेळण्याचा बेत होता. ती रूमबाहेर आली. तिने घड्याळामध्ये बघितलं. अजून अनुला यायला वेळ होता. तिला आईकडून खेळायला जाण्याची परवानगी देखील घ्यायची होती. ती तिच्या आईला शोधण्यासाठी खाली आली. तिला तिची आई दिसली नाही. तिने घराबाहेर सुद्धा शोधण्याचा प्रयत्न केला.
तानियाच्या आईची पावलं थांबली. असं म्हणतात की माणसामध्ये दोन मनं असतात एक चांगलं मन आणि एक वाईट मन. त्यांचं चांगलं मन बोलून शांत झालं होतं आता वाईट मन बोलायला लागलं. अनुला कुठं माहित आहे तिला लॉटरी लागली आहे म्हणून! तिला तो बारा आकडी नंबर पण लक्षात नसणारच. जर आपण तिला दुसरं तिकीट आणून सोपवलं तर तिला कळणार थोडीच आहे. पन्नास लाख छोटी रक्कम थोडीच आहे. खूप मोठी रक्कम आहे. आपल्याला अशी संधी परत नाही मिळणार. आपण या संधीचं सोनं करायला हवं. इमानदारीचं कोणतं बक्षीस मिळणार आहे आपल्याला? अनु यायच्या अगोदर आपण तिकीट बदलायला हवं. त्यांनी ते तिकीट टेबलवर ठेवलं व त्या नोकराला शोधू लागल्या.
त्या नोकराला शोधतांना खाली आल्या. तानियाला आई दिसली. त्यांची नजर नोकराला शोधत होती. त्यांनी तानियाकडे तेवढं लक्ष दिलं नाही.
तानिया म्हणाली, "आई उद्या सुट्टी आहे त्यामुळे अभ्यासाला उद्या खूप वेळ मिळेल........"
तानिया बोलत होती. त्यांचं तिच्या बोलण्याकडे तेवढं लक्ष नव्हतं. त्यांना नोकर दिसला.
तानिया एवढं बोलून थांबली, "तर आई जाऊ ना मी खेळायला."
त्या बोलल्या, "हो, हो. जा बाळा."
त्यांनी तिला बाजूला सरकवलं व त्या त्यांच्या नोकराजवळ गेल्या.
त्या म्हणाल्या, "हे बघ चुपचाप जाऊन एक लॉटरीचं तिकीट घेऊन ये. पण लक्षात ठेव ते कुणालाही दिसता कामा नये. मी वरती थांबले आहे. ते तिकीट वरती येऊन फक्त माझ्या हातात दे. हे घे शंभर रुपये ठेव. उरलेले पैसे राहूदे तुलाच. लवकर ये आणि हो कुणालाही कळू देऊ नकोस."
तानियाची आई वरती आली. त्यांनी बघितलं की त्यांचा रुमाल घामाने पूर्ण ओला झाला होता. त्यांनी तो रुमाल बाथरूम मध्ये टाकला व त्यांचा दुसरा रुमाल तानियाच्या रूम मध्ये शोधू लागल्या.
खाली अनु येऊन पोहोचली होती. अनुला बघून तानिया खुश झाली. अनु सारखं काहीतरी शोधत होती असं तानियाला जाणवलं. तिने विचारल्यावर अनुने तिला लॉटरीच्या तिकिटाबद्दल सांगितलं.
तानिया म्हणाली, "तू बस इथेच अर्णव पण येतोय आपण नंतर खेळायला जाऊत. तोपर्यंत मी वरती जाऊन आईकडून तुझं तिकीट व आजचा पेपर घेऊन येते."
अनुने मान हलवली. तानिया वरती आली. तिच्या रूमच्या बाजूच्या रूमचा दरवाजा तिला उघडा दिसला. तिने दारातून डोकावून बघितलं. तिला टेबलवर अनुचं तिकीट दिसलं. ती ते तिकीट घेण्यासाठी टेबलच्या दिशेने चालू लागली.
क्रमश
@Akash Gadhave