पुर्वावलोकन
अनुने विकत घेतलेलं लॉटरीचं तिकीट तानियाच्या आईकडे दिलं आहे. ती ते तिकीट परत घ्यायचं विसरून गेली आहे. ती विचार करते की सकाळी ती जेव्हा तानियाच्या घरी जाईल तेव्हा ती लॉटरीबद्दल तानियाच्या आईला विचारेल.
आता पुढे
तानियाची आई सकाळी उठली होती. तानिया सुद्धा उठून अंघोळीला गेली होती. त्या पेपर वाचत होत्या. पेपर वाचतांना त्यांच्या नजरेस लॉटरीचा निकाल पडला. त्यांना परत हसू आलं. तिकीट त्यांच्यासमोरच टेबलावर ठेवलेलं होतं. त्या स्वतःशीच म्हणाल्या की बघूया तरी की शंभर रुपयांची तरी लॉटरी लागली आहे का अनुला ते.
त्यांनी ते तिकीट हातात घेतलं व त्या शेवटून बघू लागल्या. त्या मनात म्हणाल्या की अरे हिला तर शंभर रुपयांची सुद्धा लॉटरी लागलेली नाहीए. बिचारी. वरून तिकिटाचे दहा रुपये पण वाया गेले. तिची आई रागावेल आता तिच्यावर. एक कोटीच्या बक्षीसामध्ये तर हिचा पहिला आकडा सुद्धा जुळणार नाही!
त्यांनी एक कोटीचं बक्षीस ज्याला मिळालं होतं त्या लॉटरीचे आकडे जुळवून बघण्याचा प्रयत्न केला. त्यांना जे वाटलं होतं तेच झालं. पहिला आकडाच जुळत नव्हता. त्या मनात म्हणाल्या की त्यांना माहित होतं.
नंतर त्यांनी दुसरं बक्षीस मिळालेला नंबर जुळवून बघायला सुरुवात केली. पहिला आकडा तर जुळला होता. त्यांनी विचार केला निदान पहिला आकडा तरी जुळला. अनुचं नशीब इतकं पण खराब नाही. पण अजून अकरा आकडे होते. सगळे कुठे जुळणार आहेत!
त्या एकेक आकडा जुळवू लागल्या. दुसरा आकडाही जुळला. तिसरा, चौथा, पाचवा व सहावा सुद्धा जुळला. त्या गंभीर झाल्या. त्यांच्या हृदयाचे ठोके वाढले. सातवा ही आकडा जुळला. त्या मागे टेकलेल्या होत्या. आता त्या ताठ होऊन बसल्या. त्या जरी श्रीमंत असल्या तरी पन्नास लाख ही रक्कम त्यांच्यासाठी देखील खूप मोठी होती. त्या पुढचे अंक हळूहळू बघू लागल्या. आठवा आकडा देखील जुळला. त्यांनी एक ते आठ हे आकडे परत जुळवून बघितले ते खरंच जुळले होते. त्यांना त्यांच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसेना. त्यांच्या श्वासाची गती वाढली होती. नववा आकडा देखील जुळला. ए. सी. मध्ये बसूनही त्यांच्या माथ्यावर घामाचे थेंब जमा झाले होते. त्यांनी ते रुमालाने पुसले. त्या पुढे बघू लागल्या. दहावा आकडा सुद्धा जुळला होता. आता फक्त दोन आकडे जुळायचे बाकी होते. त्यांनी बघितलं अकरावा आकडा सुद्धा जुळला होता. आता त्यांच्या तळहाताला सुद्धा घाम फुटला होता. त्यांनी त्यांचे हात पुसले. त्या शेवटचा आकडा बघणारच होत्या की त्यांच्या कानावर कुणाच्यातरी पावलांचा आवाज पडला. त्यांनी झटकन ते तिकीट पेपरमध्ये टाकलं. त्यांनी बघितलं, तानिया होती. ती अंघोळ करून आली होती.
नंतर त्या तिला ड्रेस वगैरे घालून तयार करू लागल्या. त्यांचं पूर्ण लक्ष त्या लॉटरीच्या तिकिटाकडे होतं. त्यांचा चेहरा गंभीर होता.
तानिया ओरडली, "आई. ते पावडर माझ्या तोंडात जात होतं."
त्या भानावर आल्या.
त्या म्हणाल्या, "सॉरी बाळा. माझं लक्षच नव्हतं."
ती म्हणाली, "बरं ठीक आहे."
तानिया तयार झाली होती. तिने अभ्यासाचं सगळं साहित्य काढून ठेवलं होतं. तानियाची आई तो पेपर उचलणार तेवढ्यातच देशपांडे सर तेथे आले. त्यांनी नमस्कार केला. तानियाच्या आईनेही त्यांना नमस्कार केला. तानिया सरांना 'गुड मॉर्निंग ', म्हणाली. सरही तिला म्हणाले.
सर म्हणाले, "तानिया आता होमवर्क वेळेवर व अचूक पूर्ण करू लागली आहे. जर तिने असच सातत्य दाखवलं व लक्ष देऊन परिश्रम केले तर नक्कीच ती चांगले गुण मिळवेल."
त्या म्हणाल्या, "हो सर. तुमचं मार्गदर्शन राहू द्या नेहमी."
ते म्हणाले, "मार्गदर्शन तर मी करेलच पण तिलाही सातत्याने परिश्रम घ्यावे लागतील. घेशील ना तानिया?"
तानियाने मान हलवली. तिच्या आईचं लक्ष लॉटरीच्या तिकिटावर होतं जे की त्यांनी वृत्तपत्रामध्ये ठेवलं होतं. ज्या टेबलवर ते वृत्तपत्र होतं तो टेबल सर व तानिया बसले होते त्या सोफ्यांच्या मधेच होता. सरांनी त्यांची बॅग टेबलवर ठेवली. अनुनेही तिचं अभ्यासाचं साहित्य त्या टेबलवर ठेवलं. त्या तेथेच उभ्या होत्या.
तानियाने तिचा होमवर्क सरांना दाखवला. सर तो चेक करू लागले. ते त्यांचं डोकं हलवू लागले.
ते म्हणाले, "खूपच छान. शाबास. चला आता पुढचं शिकायला सुरुवात करूयात."
तानियाने होकारार्थी मान हलवली. तानियाची आई अजूनही तेथेच उभी होती. त्यांना काहीच सुचत नव्हतं. तो पेपर तेथून कसा काढावा याचा त्या विचार करत होत्या.
त्या म्हणाल्या, "सर तुम्ही चहा, कॉफी काही घेणार का?"
सर म्हणाले, "नाही नाही. काहीही नको. विचारल्याबद्दल धन्यवाद. तानियाला काही हवं असेल तर तानिया आताच मागून घे. नंतर अभ्यासात व्यत्यय नको."
त्यांनी विचारलं, "तानिया बाळा, तुला बिस्कीट वगैरे काही हवं आहे का?"
तिने मान नकारात हलवली.
सर म्हणाले, "बरं ठीक आहे करायची मंग सुरुवात?"
तानिया म्हणाली, "हो सर."
तेवढ्यात त्या म्हणाल्या, "एक मिनिट."
सर व तानिया त्यांच्याकडेच बघू लागले. त्यांना काय बोलावं ते सुचेना. काही क्षण त्या थांबल्या.
नंतर म्हणाल्या, "मी जरा हे पेपर बाजूला काढते. तुम्हाला कमफर्टेबल वाटेल."
सर म्हणाले, "हो. काढून घ्या."
सरांनी त्यांची बॅग बाजूला केली. तानियानेही तिचं साहित्य बाजूला काढलं. त्यांनी सर्व पेपर हातात घेतले व त्या तिथून निघाल्या. सरांनी तानियाला शिकवायला सुरुवात केली. त्यांनी सुटकेचा श्वास सोडला. त्यांनी आजूबाजूला बघितलं कुणीही नव्हतं. तेवढ्यात समोरून त्यांचा नोकर आला. त्या ताठ झाल्या.
तो म्हणाला, "मॅडम ती रद्दी मी उचलली असती. तुम्ही कशाला घेताय? द्या माझ्याकडे."
त्या म्हणाल्या,"नाही नको. राहूदे. "
तो म्हणाला, "नाही मॅडम. मी घेतो ना. आम्ही कशासाठी आहोत?"
त्या थोड्या मोठ्या आवाजात म्हणाल्या, "राहूदे म्हंटलं ना. कामाचे पेपर आहेत ते."
त्या शांत झाल्या व म्हणाल्या, "तू खूप कार्यनिष्ठुर आहेस रे. पण थोडं काम आहे मला या पेपर सोबत. नंतर तू घेऊन जा. ठीक आहे. तुला या महिन्याची पगार मिळाली ना?"
तो म्हणाला, "हो मॅडम. धन्यवाद."
त्याला बरं वाटलं. पहिल्यांदा त्या त्याच्याशी एवढ्या प्रेमाने बोलल्या होत्या. तो निघून गेला. त्या बाजूच्या रूममध्ये आल्या. त्यांनी दार लावून घेतलं.
क्रमश
©Akash Gadhave