मिहीर गरीब घरातला मुलगा होता. आपल्यामागे एक भाऊ विनय आणि बहिण वीणा होती. वडिलांचा अकस्मात मृत्यू झाल्याने घरचे चित्र पालटून गेले होते. आई शिवणकाम करुन तुटपुंज्या संसाराला हातभार लावत होती.
मिहीरला शिक्षणाची भयानक आवड. तो त्याला सापडणारे पेपर, पुस्तक वाचण्याचा प्रयत्न करु लागला. पण तितकस आपल्याला अजून वाचता येत नाही. त्याला त्याच्याच मित्र विक्रम कडून सोनी ताई विषयी समजले. जी रात्रशाळे सारखी तास घेवून मुलांना मोफत शिकवत असते.
मिहीरने बुट पाॅलिश करुन का होईना चार पैसे कमावायचे. कमवणा-या पैशातून महिन्यातून एक पुस्तक आणि रोजचे वर्तमान पत्र विकत घ्यायचे.
मिहीर घरात थोरला असल्याने आई प्रमाणे घरची सर्व जबाबदारी त्याच्यावरही पडलेली होती. तो आणखी काम शोधण्याचा प्रयत्न करत होता. मिहीर लहान असल्याने बालकामगार म्हणून कोणी कामावर ठेवून घेण्यास नकार देत होते.
आईला घरच्या कामात हातभार लावण्याची संधी चालून आली होती. आईने तर शिवणकामाचे ब्लाॅऊज शिवून देण्याबरोबर टेलरच्या दुकानात बसून शाळांच्या ड्रेस आॅर्डर देखील घेतल्या होत्या गेल्या काही महिन्यापासून. त्यामुळे लहान भावंड घरात असल्यावर त्यांना भूक लागली की खायला करुन देणे हे रोजचेच झाले होते.
आईच्या डोळ्यात आसवे दाटून येत असे. ज्या वयात पोरांच खेळण-बागडण्याच वय त्या वयात संसार कसा चालवावा लागतो या अडचणींशी तडजोड करावी लागते.
मिहीर भावंडांना जेवू घालून झोपी लावायचा. संध्याकाळ झाली की जवळच्या गार्डन मध्ये जावून भावंडाना खेळायला लावायचा. आणि जवळच तिथे येणाऱ्या लोकांना बुट-पाॅलिश करुन द्यायचा. कधी गार्डन तर कधी घराजवळ असणाऱ्या चपल्यांच्या दुकानासमोर दुकानाचे मालक मिहीरची परीस्थिती पाहता स्वत:हून दुकानाजवळ बसण्याची परवानगी देत असे.
क्रमशः