ध्यासपर्व एक प्रवास ध्येयवेड्या मुलाचा भाग २

म्हणतात ना..!! 'काळ हे प्रत्येक दुखावरचं जालीम औषध आहे'. अगदी तसंच झालं.. कालपरत्वे दुःखाची तीव्रता कमी होत होती.. चारी भावंडं थोडी स्थिरावली होती.. वडिलांचं असं अनपेक्षितपणे सोडून जाणं आता त्यांनी स्वीकारलं होतं.. पतीच्या निधनानंतर नारायणाच्या आईने मुलांसाठी स्वतःला सावरायचं ठरवलं.. आजवर कधीही घराच्या बाहेर न  पडलेली आणि चूल आणि मूल'  इतकंच ज्ञात असलेली स्त्री समाजात टिकून राहण्याचं बळ कुठून आणणार होती..? एकटी स्त्री आपल्या मुलांना घेऊन कशी उभी राहणार..? कोण संगोपण करणार?' न संपणाऱ्या प्रश्नांचा ससेमिरा सुरू झाला.. पण आई या जगातला सर्वोत्तम योद्धा असते.. ती आपल्या मुलांसाठी कोणत्याही दिव्यांतून जायला तयार असते.. आईनेही विचार केला.. "दुःख उगाळत बसण्यात काहीच अर्थ नाही.. नवऱ्याच्या जाण्याचं दुःख खूप मोठं.. पण ते दुःख उराशी बाळगून खंबीरपणे उभं राहायला हवं.. मुलांसाठी, त्यांच्या भवितव्यासाठी मला जगायला हवं" स्वतःच्याच मनाशी संवाद सुरू होता.. "पुढे काय करायचं??" हा प्रश्न 'आ' वासून उभा होता.. डोळ्यातली आसवं कोरडी होईपर्यंत रडून घेतलं.. डोळे पुसले आणि शेवटी तिने एक निर्णय घेतला..आपल्या भावाच्या घरी जाण्याचा..