ध्यास स्वप्नपूर्तीचा भाग ३(अंतिम)

ध्यास स्वप्नपूर्तीचा भाग ३(अंतिम)

कांचन म्हणाली,

"आई मला डॉक्टर होण्यात काहीच रस नाहीये. तुझे स्वप्न तू सुद्धा पूर्ण करु शकतेस. अजूनही वेळ गेलेली नाहीये." 

यावर मी म्हणाले,

"कसं शक्य आहे? माझे वय बघ किती झाले आहे? या वयात पुन्हा शिक्षण सुरु करणे, कसं शक्य आहे. शिवाय तुमची जबाबदारी आहे माझ्यावर. घरातील कामे कोण करेल?" 

" आई तुच म्हणतेस ना, शिक्षणाला वयाची अट नसते. मी आणि शुभम एवढे मोठे झाले आहोत की, आमची कामे आम्ही करु शकतो. बाबा तुमचं काय मत आहे या सगळ्यावर?" कांचनने तिच्या बाबांकडे बघून विचारले.

कांचनचे बोलणं ऐकल्यावर असे वाटले, माझी मुलगी किती समजदार आहे. मुली किती पटकन मोठ्या होतात. जे मी तिला शिकवत होते, आज ती तेच मला शिकवू पाहत होती.

इतक्या वेळ बघ्याची भूमिका घेतलेले अविनाशने बोलायला सुरुवात केली

" सोनल इच्छा तेथे मार्ग. मला मान्य आहे की, घरातील जबाबदाऱ्यांमुळे तुझे स्वप्न अपूर्ण राहिले. पण आता तुझे स्वप्न तू पूर्ण करुच शकतेस. घरातल्या कामांचा प्रश्न आहे तर त्यासाठी एक कामवाली बाई ठेवूयात. मुलांचा अभ्यास मी घेत जाईल आणि शिवाय आपली आर्थिक परिस्थितीही सुधारली आहे. इतक्या दिवस आपले घर तू सांभाळलेस, आता माझी वेळ आहे."

"पुन्हा मला अभ्यास करायला जमेल का?" माझ्या मनातील शंका मी बोलून दाखवली.

" मला खात्री आहे की, तुला पुन्हा अभ्यास करायला जमेल. तू खूप जिद्दी आणि कष्टाळू आहेस. प्रयत्न करुन बघायला काय हरकत आहे." अविनाश म्हणाले. 

त्या दिवसानंतर माझा पुढील शिक्षणाचा प्रवास पुन्हा सुरू झाला. घरापासून जवळच असलेल्या काॅलेज मध्ये अकरावी विज्ञान शाखेत प्रवेश घेतला. 

सुरवातीला काॅलेजला जायला खूप अवघडल्यासारखे वाटत होते. वर्गातील सर्व विद्यार्थी माझ्यापेक्षा खूप लहान होते, त्यामुळे त्यांच्याशी जुळवून घेणे खूप कठीण गेले. सुरवातीला काॅलेज मधील मुले माझी खूप थट्टा करायचे पण नंतर हळूहळू सर्वांशीच मैत्री होत गेली. अभ्यासाला पुन्हा एकदा सुरुवात करणे काही सोपे नव्हते पण स्वप्न पूर्ण करण्याचा मी ध्यासच घेतला होता. सातत्याने अभ्यास करत गेले आणि शेवटी यश मिळालेचं. 

बारावीला चांगले गुण मिळाल्यामुळे बी ए एम एसला सहजासहजी प्रवेश मिळाला. काॅलेज व घर एकाच शहरात असल्याने घराकडेही लक्ष देता आले. पुढील पाच वर्षांत माझ्या नावापुढे डॉ लागले होते. शिक्षण पूर्ण झाल्यावर काय करायचे? हा प्रश्न माझ्यापुढे उभा राहिला. 

पूर्ण वेळ गावाकडे दवाखाना ही चालवू शकत नव्हते, कारण कांचनचे बारावीचे महत्त्वाचे असे वर्ष होते. मुलगा शुभम दहावीत जाणार होता, आता त्यांना माझी गरज होती. यातील मध्यस्थ शोधून काढला, शहरातील एका हाॅस्पिटलमध्ये काम करायला सुरुवात केली व आठवड्यातून दोन दिवस गावाकडे जाऊन गरीब रुग्णांवर मोफत उपचार करु लागले. तेव्हा कुठे जाऊन मनाला समाधान वाटले. स्वप्न पूर्तीचा आनंद काहीतरी वेगळाच असतो हे त्यावेळी जाणवले."

"डॉ सोनल, तुमच्या यशाचे श्रेय कोणाला देणार?" रुचिताने विचारले.