देवयानी, विकास आणि किल्ली भाग 4

त्या शनिवारी संध्याकाळच्या फ्लाइट ने विकास नागपूरला गेला. आई ला आणि त्याच्या वहिनीला जरा आश्चर्यच वाटलं कारण की तो येणार असल्याचं त्यानी सांगितलं नव्हतं. साधारण पणे  आदल्या दिवशी तो फोन करून सांगायचा.

बाबा आणि भय्या दोघंही दिसत नाहीयेत. आज इतका उशीर झाला ?

अरे ते दोघंही सकाळीच मुंबईला गेले आहेत. कसली तरी मीटिंग आहे. उद्या सकाळी येतील. पण तू कसा  अचानक आलास ? काही खास आहे का ? आधी बोलला असतास तर हे लोक मुंबईला गेले नसते.

असू दे. उद्या सकाळी तर येणार आहेत ना, मग झालं तर.

अरे पण इतक्या तातडीने आणि न कळवता आलास, काय कारण आहे ते तरी सांग. काही अडचण आहे का ?

नाही ग आई. असंच  कंटाळा आला म्हणून आलो.

बरं चल जेवायला काय करू ते सांग. त्यांची वाहिनी तिथेच उभी होती. ऐकत होती की काय करायचं ते.

तेवढ्यात अश्विनीचा म्हणजे विकासच्या वहिनीचा फोन वाजला. विकासच्या मोठ्या भावाचा म्हणजे भैय्या चा फोन होता.

आम्ही आत्ता विमानात बसलो आहोत. आणि जेवायला घरीच असणार आहोत.

अहो, विकास पण आत्ताच आला आहे.

अरे वा. चांगलच आहे की. चल विमान सुरू होतं आहे. ठेवतो.

सगळे आल्यावर, रात्रीची जेवणं झाल्यावर समोरच्या हॉल मध्ये बैठक भरली.

हं, काय मग विकास, काय म्हणतोस ?

देवयानीने जे फोटो पाठवले होते त्यांचे प्रिंट विकासने काढून आणले होते. ते सर्वांच्या समोर ठेवले.

कोण आहे ही मुलगी ? इतकी सुंदर मुलगी तुला भेटली कुठे ? – बाबा

देवयानी नाव आहे तिचं. आणि मग त्यानी सुरवाती  पासून सगळी कथा सांगितली.

सगळं सिनेमातल्या सारखंच झालं की आणि तू सुद्धा सिनेमात असल्या सारखा एक दीड महिन्याच्या ओळखी वरून सरळ लग्नाच्या पायरी पर्यन्त पोचला ? - आई म्हणाली.

आई, देवयानी खरंच चांगली मुलगी आहे. मला म्हणाली, सगळ्यांची अनुमति घेऊनच पुढे जायचं. तुम्ही एकदा तिला भेटा, मग सगळ्या शंका दूर होतील.

अरे  पण पत्रिका तर जुळायला हवी. ती बघितली आहे का ?

ते तुम्ही बघा. मला त्यातलं काही कळत नाही.

ठीक आहे, तू तिची जन्म तारीख, वेळ आणि जिथे जन्म झाला त्या गावाच नाव मला दे. मी उद्याच गुरुजींकडे जाते. बाकी फोटोवरून तर मुलगी चांगली वाटते आहे. सुंदर तर आहेच. स्वभाव कसा  आहे ते भेटल्यावरच कळेल.

स्वभाव पण छानच आहे. मनमिळावू आहे. बोलण्यात मार्दव आहे. तू काळजी करू नकोस. मी उद्याच तिला फोन करून डिटेल्स मागवून घेतो.

विकास ची वाहिनी म्हणाली की पत्रिका पाहिल्यावर विडियो कॉल करशील का  म्हणजे आम्हाला पण बोलता येईल. ओळख होईल. आईने पण मान डोलावली

दुसऱ्या दिवशी त्यांनी देवयानी ला फोन  केला.

मुंबईला आहेस की बेळगाव ला ?

बेळगाव ला. काय म्हणतोस ? काय म्हणते तुमच्या घरची आघाडी ?

तसं सगळं ओके आहे. फक्त कुंडली पाहायची आहे असं म्हणताहेत. बाकी तुझ्या फोटो पाहिल्यावर  नाकारण्यासारख काहीच नव्हतं.

मला माहीत होतं ते. मी सगळे डिटेल्स तयार ठेवले आहेत. तुला लगेच पाठवते.

तुला कसं माहीत होतं ?

आमच्या घरी काही वेगळं झालेलं नाहीये. तुझा फोटो सगळ्यांना पसंत पडला आहे. पण दोन गोष्टींवर गाडी अडली आहे.

कोणच्या ?

एक तर  इतक्या दूर मुलीला द्यायची का आणि कुंडली जुळते का ? म्हणून कुंडली बघायची आहे. त्यामुळे तू पण तुझे डिटेल्स पाठवून दे.

ओके. मी पण लगेच पाठवतो.

कुंडल्या जुळल्या. गुण फक्त 22 च जुळले, पण गुरुजींनी सांगितलं की no problem. बाकी पत्रिका उत्तम आहे. मुख्य म्हणजे लग्ना  नंतर भाग्योदय आहे.

मग काय ? आई आणि वाहिनी म्हणाल्या की देवयानी ला फोन लाव. तिच्या घरी काय झालाय ते कळू  दे आम्हाला.

विकास सुद्धा अधीर झाला होता. पण तो म्हणाला –

आपल्या कडे सगळ्या गोष्टी भराभर झाल्या पण तिकडे काय परिस्थिती असेल आपल्याला माहीत नाही. जरा थांबू. संध्याकाळी लावतो फोन. किंवा जर सगळं ओके असेल तर. तीच करेल

आई आणि वहिनींना काही पटलं नाही, पण बाबांच म्हणाले की विकास च बरोबर आहे. थांबू आपपण संध्याकाळ पर्यन्त. कधी गुरुजी भेटतात कधी नाही, त्यामुळे थोड थांबूनच जाऊ. बाकी पत्रिका जुळताहेत म्हंटल्यांवर मला तशी काही अडचण दिसत नाहीये. तेंव्हा तुम्ही दोघी जरा सबुरीने घ्या.

संध्याकाळी पांच  वाजता देवयानीचाच फोन आला.

काय झालं.

दोन मिनिटं ती काहीच बोलली नाही. मग म्हणाली अरे आईने आमच्या काका, काकू, मामा, मावशी वगैरे सगळ्यांना बोलावून घेतलं आहे.

कशाला ?

आपल्या लग्ना बद्दल चर्चा करायला. इथे आमच्या मधे अशीच पद्धत आहे. लग्न म्हंटलं की सगळे गोळा होतात.  हॅलो, मी नंतर फोन करते. मावशी आलेलीच आहे आणि आत्ता काका, काकू, आत्या वगैरे मंडळी आलेली दिसताहेत. म्हणजे आता बैठक सुरू होईल. बाय.

विकास जरा खट्टू झाला. बेळगाव ला काय होतं हे जाणून घेणं महत्वाचं होतं. पण आता तिच्या फोन ची वाट पहावी लागणार होती. रात्री जरा उशीराच अकरा

वाजता तिचा फोन आला. विकास ने ताबडतोब उचलला. तिचा आवाज जरा दबलेलाच येत होता.

काय ग काय झालं. तुझा आवाज का असा रडवेला वाटतोय ?

घोळ झाला आहे.

काय घोळ झालाय ?

अरे  मघाशी सांगितलं ना की आमच्या इथे आईने सर्व नातेवाईकांना बोलावून घेतलं. सर्वांचं मत विचारायला.

मग ?

तेच झालं ज्याची मला भीती वाटत होती. सर्वांनी एकच मुद्दा उचलून धरला. की नागपूर इतकं दूर आहे, स्थळाची माहिती कशी मिळेल ? उद्या काही कमी जास्त झालं तर काय करायचं ? मुलगी लहान आहे. तिला तिचं हित कळत नाही. आपणच तिला समजावून सांगायला हवं. इतक्या दूर मुलगी द्यायची म्हणजे जरा टेंशन असणार. आपल्या आजूबाजूला, मुंबई, पुण्याच्या साइडचंच स्थळ बघा. आपल्याला मुलगी जड झाली आहे का ? आणि आईला त्यांचं मत आता पटायला लागलय. मला म्हणाली की पुन्हा एकदा विचार कर. ही सगळी आपली जिव्हाळ्याची माणसं आहेत. त्यांचं म्हणण पण मला बरोबर वाटतंय.

हे भगवान !  अब क्या करे ?

अरे माझ्या मावशीने तर असं म्हंटलं की आपल्याला शहराची सवय आहे. मुंबई,

पुण्याची गोष्ट वेगळी आहे, नागपूर सारख्या गाव खेड्यात आपल्या मुलीचा कसा निभाव लागेल ? नको नको इकडचंच स्थळ बघा.

नागपूर हे खेडं  आहे ?

अरे, या लोकांना मुंबई, पुणे, बंगलोर या पलीकडे काहीच माहीत नाही. ही शहरं सोडून बाकी सगळी खेडी असा पॉप्युलर समज आहे. मग सुरेश ने त्यांना गूगल उघडून नागपूर ची सगळी माहिती वाचून दाखवली. फोटो दाखवले.

मग ?

काही नाही. पालथ्या घड्यावर पाणी

अग पण पुरुष मंडळींना तर माहिती असेल.

आहे ना. पण बोलणार कोण ? कोणालाच नागपूर नको होतं. म्हणून कोणीच बोललं नाही.

विकास आता चवताळला.

ते सर्व जावू दे खड्ड्यात. आपण काय करायचं आता, ते बोल. तुझा काय विचार आहे ?

मला तर काहीच समजत नाहीये. तूच काही तरी मार्ग काढ.

हे बघ, आई बाबांनी आधी हो म्हंटलं होतं ना, मग आता पुन्हा तू त्यांच्याशी उद्या सकाळी बोल आणि पहा प्रयत्न करून पटवून देण्याचा. मी पण घरात सर्वांशी बोलतो आणि बघतो काही मार्ग निघतो का. हे प्रकरण आता रेंगाळणार असं दिसतंय. पण तू रणांगण सोडू नको. लढ. आम्ही आहोतच तुझ्या बरोबर. आई आणि वाहिनी तर तुझ्याशी बोलायला अगदी अधीर झाल्या आहेत.

ठीक आहे. पण तुझ्या घरून तर फूल सपोर्ट आहे ना. नक्की सांग ना म्हणजे मला पण बोलायला बळ  येईल.

मी फोन बंद करतो आणि विडियो लावतो. मग बोला तुम्ही लोक.

पण आत्ता सगळे झोपले असतील ना ?

नाही सगळे इथेच आहेत. तुझ्याच फोनची वाट बघत होतो.

आत्ता  बरीच रात्र झाली आहे. मीच  उद्या ताल माल पाहून सकाळी  कॉल करते.

तिच्याशी बोलायला मिळालं नाही म्हणून संगळ्यांचीच निराशा झाली.