देवयानी, विकास आणि किल्ली भाग 2

इंस्पेक्टर साहेबांनी पॉजिटिव माहिती तर दिली पण फार उशिरा. देवयानीला नाही म्हणून सांगितल्यावर. ते तर  सॉरी म्हणून मोकळे झाले, पण आता मात्र विकास चिडला. दिवस भरात एकही काम मना सारखं झालं नाही. आणि वरतून हा भुंगा. क्षण भरासाठी आली आणि दिवस भराचा ताप  देऊन गेली. डोळ्या समोरून तिचा चेहरा  हालत नव्हता. आजवर बऱ्याच  सुंदर मुली, रस्त्यावर, पार्क मध्ये, सिनेमा हॉल मध्ये दिसल्या होत्या, पण आजच्या सारखं कधी मन अडकलं नव्हतं. त्यानी घड्याळात पाहीलं. रात्रीचे आठ वाजले होते. काय करावं, तिला फोन करावा का ? त्याचं काही ठरत नव्हतं. शेवटी त्यानी बाइक ला किक मारली आणि जेवण्यासाठी त्याच्या मेस कडे मोर्चा वळवला. पण मध्येच थांबला, गाडी रस्त्याच्या कडेला घेतली. पुन्हा थोडा विचार केला आणि धीर करून देवयानीला फोन लावला.

हॅलो मी विकास बोलतो आहे.

कोण ?

विकास, संध्याकाळी तुम्ही मला फोन केला होता कॉफी साठी.

अरे, सॉरी तुमचं नावच विचारायचं राहून गेलं, काम संपलं ?

हो, म्हणूनच तुम्हाला फोन केला.

पण आता तर आठ वाजून गेलेत, आता कॉफी साठी उशीर झाला आहे.

नाही, नाही मी फक्त एवढ्याच साठी फोन केला की तुम्ही दोनदा केला मग मला असं वाटलं की कॉल बॅक करावा म्हणून.

अहो फोन केलात हे छानच झालं, खूप कंटाळा आला होता, नुसतं बसून.

का हो टीव्ही नाहीये का फ्लॅट मध्ये.

नाही. आणि मला मोबाइल वर पाहायला आवडत नाही.

गंमतच आहे. आज काल तर सगळेच मोबाइल ला कवटाळून बसतात. आश्चर्य आहे.

तुम्ही आता कॉफी प्यायला चालले आहात का ?

नाही मी जेवायला माझ्या मेस मध्ये चाललो होतो. काय करणार ? लग्न होई पर्यन्त  मेसच आमची अन्नपूर्णा.

चांगलं असतं का मेस चं जेवण ?

माहीत नाही पण पर्याय नाही. रोज हॉटेल मध्ये जाऊन मसालेदार खाणं तब्येतीला चांगलं नाही ना. तुम्ही कधी मेस मध्ये जेवला नाहीत का ?

नाही मी आणि माझ्या 2 मैत्रिणी फ्लॅट मध्ये राहतो आणि आळी पाळीने घरीच बनवतो. मेस च जेवण कधी जेवलो नाही.

असं ! मग या आमच्या मेस मध्ये चव घ्यायला. तुमचं जनरल नॉलेज पण वाढेल.

मी येऊ ? मेस मध्ये जेवायला ? तुमच्या बरोबर ? मेस जवळ आहे का ?

तशी जवळच आहे. पण अहो मी गंमत म्हणून म्हणालो. इतकं seriously घेऊ नका.

पण काय हरकत आहे ? हा ही अनुभव घेऊन पाहावा म्हणते मी.

आता विकासच्या अंगावर शहारा आला. आजच ओळख झालेल्या आणि ते ही खूप सुरेख, अशा मुलीला घेऊन मेस मध्ये जेवायला जायचं ? लोक शिव्या घालतील, आपल्याला मूर्ख, बावळट, काय वाटेल ते म्हणतील.

छे, हे कसं शक्य आहे ? त्यापेक्षा असं करू आपण, एखाद्या मस्त हॉटेल मध्ये जाऊ.

नको मेस मध्येच जाऊ.

अहो सगळे लोक हसतील मला त्याचं काय ?

का ? काय कारण आहे ? लोकांचा काय संबंध आहे ?

आता कसं सांगू तुम्हाला ?

हे सगळं तर ठीक आहे पण आपण जाणार कसे ?

मी येतो तुम्हाला घ्यायला. फक्त तुम्ही तयार होऊन खालीच या. आधीच उशीर झाला आहे.

किती वेळ लागेल तुम्हाला यायला ?

10 मिनिटं.

ओके. मी तयारच आहे. तुम्ही लवकर या.

विकास पोचला तेंव्हा ती वाट पहात खालीच उभी होती.

पांढरा शुभ्र अनार कली ड्रेस आणि त्यावर गोल्डन embroidery, तिच्यावर खूपच खुलून दिसत होता. पार्किंग मधल्या लाइट च्या खांबाखालीच ती उभी होती आणि त्या प्रकाशात विकासला तर ती एखाद्या परी सारखीच वाटली. दोन मिनिटं तो मंत्रमुग्ध होऊन तिच्याकडे बघतच राहिला. देवयानीच्या लक्षात, त्याचं टक लावून बघणं आलं आणि तिच्या नकळतच तिने सुद्धा स्वत:वरून नजर फिरवली. आणि मग अतिशय innocent भाव चेहऱ्यावर आणून  म्हणाली -

का हो चुकलं का काही ? हा ड्रेस नको होता का घालायला ?

विकास गडबडला, अरे नाही, उलट हा ड्रेस फारच खुलून दिसतो आहे तुमच्या वर.

मला वाटलं की एवढं टक लावून बघता आहात तर काही चुकलं की काय.

नाही, माझ्या मनात विचार आला की परी, परी म्हणतात ती अशीच दिसत असेल  का, म्हणून बघत होतो.

मग कशी दिसते परी ? अजून  चेहऱ्यावरचा भाबडे पणा कायम.

परीला कधी मी पाहीलं नाही, परी असते की नाही हे पण माहीत नाही. पण जर  असलीच तर अशीच अगदी तुमच्या सारखीच  दिसत असेल. कन्फर्म.

त्याच्या या वाक्यावर देवयानीने चेहर्‍यावर जो भाबडेपणा धारण केला होता तो केंव्हा गळून पडला हे तिलाच कळलं नाही. तिच्या गालावर गुलाब फुलले आणि झकास लाजली. विकास हे सगळे भाव विभ्रम चकित  नजरेने बघत होता. हे सगळं सिनेमात घडतं पण आपल्या सोबत पण, प्रत्यक्षात अस काही घडेल, याची त्यानी कधीच कल्पना पण केली नव्हती. तो खुळाच झाला आणि एकटक बघतच राहिला.

विकास पापणी न लवता एक टक तिच्याकडे बघत होता आणि देवयांनीला अर्थातच जाणीव होती की ती  आकर्षक दिसते, आणि पुरुषांच्या  नजरांची पण तिला सवय होती. पण देवयानी विचार करत होती की याची नजर किती स्वच्छ आहे. आपल्याकडे तो कौतुकानी बघतो आहे, वासनेचा लवलेशही दिसत नाहीये.  आज सकाळी सुद्धा कॉफी च्या बहाण्याने कुठलाही फायदा घेण्याचा विचार त्यानी केला नाही. संध्याकाळी सुद्धा काम होतं म्हणून चक्क नाही म्हणाला. कुठलाही तरुण, अशी एखाद्या आणि त्यातून सुंदर मुली कडून आलेली कॉफी ची ऑफर नाकारणार नाही. साधा आहे बिचारा आणि Caring person आहे. एवढा कामात  बिझी असतांना सुद्धा आपल्याला सोडवायला धावून आला.  आणि एकदम तिच्या लक्षात आलं की तिला तो आवडला आहे. यालाच  love at first sight म्हणतात का ? हा विचार मनात आला आणि ती गोंधळून गेली. आजवर तिच्या मनात अशी भावना कधीच आली नव्हती. ती त्याच्याकडे बघतच  राहिली. पण लवकरच भानावर आली.

अहो असच बघत राहिलात ना तर उपाशीच झोपावं लागेल. मेस मध्ये जायचं आहे ना ?

विकासचा, चोरी पकडल्यावर जसा होतो तसा चेहरा झाला त्याचा. ओशाळले पणाचं हसू चेहर्‍यावर उमटलं. एवढा मार्केटिंग वाला माणूस पण समर्पक असं बोलायला काही सुचलंच नाही. बावचळल्या सारखा नुसताच हसला.

काय झालं, जेवायला जायचं ना ?

हो, मी कोणच्या हॉटेल मध्ये जायचं हेच बघत होतो. त्याचाच विचार करत होतो. विकास नी सारवा सारव करून वेळ मारून नेण्याचा प्रयत्न केला.

आता देवयानी मधला खट्टयाळ पणा  जागृत झाला. शेजारीच एक कार उभी होती. देवयानी त्या कारच्या  आरशात बघून आली.

विकासला वाटलं की, ती मेक अप ठीक ठाक आहे का बघायला गेली, म्हणून त्यांनी विचारलं   

काय झालं ? मेक अप  तर ठीकच दिसतो आहे.

तो ठीकच आहे, कारण मी मेक अप केलेलाच नाहीये. मी बघायला गेले होते की कोणच्या हॉटेल्स ची नावं माझ्या चेहर्‍यावर लिहिली आहेत ? पण तसं काही दिसलं नाही. आणि मिष्कील हसली.

माय गॉड, देवयानी, तुम्ही पण ना ! असं म्हणून हसला. त्याचं ते मोकळं हसू पाहून देवयानी पण त्यात सामील झाली.

क्षणातच हवेत आणि वागण्यात मोकळे पणा आला.

मी काय म्हणते आपण हॉटेल मध्ये नको जाऊया.

का हो ? बिलाची काळजी करू नका. I will pay. तुमचं आमंत्रण कॉफी च होतं, जेवणाचं, माझं आहे.

अहो बिलाची काळजी नाहीये. पण असं बघा आत्ता नऊ वाजत आले आहेत. तिथे जेवायच्या अगोदर अर्धा तास कोणी येतच नाही. वाट पहावी लागते. मग ऑर्डर मग पंधरा मिनिटांनी स्टार्टर्स येणार. त्यानंतर वीस एक मिनिटांनी जेवणाची ऑर्डर. यायला अर्धा तास. जेवायला अर्धा पाऊण तास. म्हणजे घरी यायला साडे अकरा होणार. नको त्या पेक्षा मेस बरी.

नाही मेस नको.

अहो कारण तर सांगा.

सांगायलाच पाहिजे  का ?

अर्थातच

सांगतो. असं बघा, तुमच्या  सारख्या सुंदर मुलीला मी मेस मध्ये घेऊन गेलो तर तिथले लोक उद्या माझ्या तोंडात शेण घालतील. नकोच तो उपद्व्याप

Point taken and accepted. मग असं करू एखादी पाव भाजीची गाडी बघू. मला पाव भाजी फार आवडते. तिथे कोणी तुम्हाला ओळखणार नाही. प्रश्न मिटला. आणखी एक मला अहो जाहो करू नका. कसं तरीच वाटतं.

ओके, पण इथे जवळ नको कोणी तरी भेटण्याची शक्यता असते. जरा दूरच बघू.

मग ते दोघं डेक्कन ला गेले.

घरी तिला सोडताना घड्याळात पाहीलं साडे दहा वाजले होते.

उशीर झाला का ?

नाही. इतकं चालतं.

मग फारसं काही बोलणं न होता दोघांनी गुड नाइट केलं.

घरी पोचल्यावर कपडे बदलून झोपायच्या तयारीत असतांना त्याच्या मनात आलं की अजून थोडा वेळ मिळाला असता  तर किती बरं झालं असतं. उगाच आपण दिवस वाया घालवला. आता उद्या ती मुंबईला जाणार मग भेट तर दूरच, बोलणं पण होईल की नाही हे ही कळायला मार्ग  नाही. पण मग हे ही त्याला जाणवलं की इंस्पेक्टर साहेबांनी त्याच्या सुरक्षेच्या काळजी पोटीच सूचना दिल्या होत्या. आणि खरं काय ते कळल्यावर लगेच फोन करून कळवलं पण होतं. त्यांचे आभार मानायलाच हवेत. चला उद्या त्यांना फोन करायला पाहिजे.  मग त्याला जरा बरं वाटलं. पण मग आता देवयांनीला फोन करावा का ? जर तिला असं वाटलं की आपण इतक्या कमी ओळखीवर खूप जास्त लिबर्टी घेतो आहे तर पुढे पण ती आपला फोन उचलणार नाही. त्यांनी तो विचार मनातून झटकून टाकला. थोड्या वेळाने फोन ची टिंग टिंग वाजली. त्यांनी फोन वर मेसेज वाचला. देवयानीचा होता.

झोपलात का ? असाल तर गुड नाइट.

नाही. अजून नाही, तुम्हाला पण झोप येत नाहीये का ?

नाही न !`

काही तरी रामरक्षा वगैरे म्हणा म्हणजे येईल.

म्हणून झाली.

मग आता ?

आता काहीच नाही.

इतके सारे मेसेज एकमेकांना पाठवल्यावर विकासची भीड चेपली.

मी असं करतो, तिथे येतो आणि अंगाई गीत गातो. चालेल ?

नको नको. सुर कहाँ ताल कहाँ, येणारी झोप पण पळून जाईल.

फोन वर sample म्हणून दाखवू  ?

इतकी खात्री आहे आवाजा बद्दल ?

मग ? वाटलं काय तुम्हाला ?

ओके.

विकास नी लगेच चान्स घेतला आणि फोन लावला.

हॅलो

Hi, हं मग करा सुरवात, कोणचं गाणं म्हणणार ?

मला गाणं येत नाही. नुसतं मेसेज करत काय बोलायचं म्हणून फोनच केला.

मला माहीत होतं की तुम्हाला गाणं जमणार नाही म्हणून.

कसं काय ? अंतर्यामी आहात ?

नाही. निष्कर्ष.

कसला निष्कर्ष ?

अहो तुमचा आवाज  इतका दमदार आणि खणखणीत  आहे की मला रजा मुरादचीच आठवण झाली. तुमचा आवाज तसाच आहे धार दार एकदम. तुम्ही काय गाणं म्हणणार ?

हा रजा मुराद  कोण, boyfriend ?

छीss, मला कोणी boyfriend नाहीये. त्या category मधली मी नाहीये. सगळे पुरुष सारखे, कोणाच नाव घेतलं की जोडून मोकळे.

अरे, सॉरी, राग आला ?

मग काय.

सॉरी. मी सहज विचारलं. तुम्ही मुंबईच्या, boyfriend असणं अगदी कॉमन म्हणून. मला काय माहीत तुम्हाला एवढा राग येईल. पण any way, जर boyfriend नाही तर हा आहे तरी कोण ? आयडिया, विडियो कॉल करू का ?

का ?

विकास आता बराच धीट झाला होता. म्हणाला –

नाही म्हणजे, तुम्ही रागवल्यावर किती सुंदर दिसता ते बघता येईल. नयनसुख घेता येईल की जरा.

देवयानी दिलखुलास हसली. विकास तेवढ्याने सुद्धा खुष झाला. त्याची भीड चेपली. ए विडियो कॉल करू का ? तू हसताना  किती मोहक दिसतेस ते तरी बघू दे.

दोघंही जणं एकमेकांना अहो जाहो वरुन, अग आणि अरे वर केंव्हा आले हे त्यांनाच उमगलं नाही. पण आता शा‍ब्दिक जवळीक वाढली होती आणि दोघांचीही भीड पण चेपली होती.

नको. मी आत्ता नाइट ड्रेस मध्ये आहे आणि या ड्रेस मध्ये मी एकदम चेटकीण दिसते. मग उद्या तू माझा फोन पण उचलणार नाहीस. नकोच ते.

अच्छा म्हणजे उद्या पण बोलायचा चान्स आहे तर.

विचार होता तसा, पण तुझं ऑफिस असेल मग तू मला आजच्या सारखीच उडवा उडवीची उत्तरं देशील त्या पेक्षा मी आता असं ठरवलं आहे रविवारीच कॉल करीन. तेच बरं पडेल न ?

विकास गप्प झाला. गाडी भलत्याच रुळावर जात होती. असं होऊन चालणार नव्हतं. काय करावं याचा  विचार करत  होता.

आजची गोष्ट वेगळी होती. उद्या वेगळी असणार आहे.

आज काय वेगळं होतं ?

ते जाऊ दे, ते एवढं महत्वाचं नाहीये. पण हा रजा मुराद कोण आहे ते तर सांग.

आधी आज काय वेगळं होतं ते सांग. मग रजा मुराद.

आता काय सांगू तुला ? तुला माझा राग येईल आणि मग बोलणार नाहीस, त्या पेक्षा हा मुद्दा सोडून बोलू ना.

मग आता बोलण्यासारखं काहीच नाहीये. गुड नाइट. आणि देवयानीनी फोन ठेवून दिला.

विकास कडे चडफडत बसण्या पलीकडे हातात काहीच नव्हतं. त्यांनी पुन्हा फोन लावायचा प्रयत्न केला पण तिने उचलला नाही. बहुधा silent वर केला असावा. शेवटी तो पण झोपायच्या तयारीला लागला. केंव्हा तरी झोप लागली त्यामुळे उठायला उशीर झाला. जाग आली तेंव्हा आठ वाजले होते. तो घाई घाईने उठला आणि सर्व आटोपून साडे नऊ पर्यन्त ऑफिस ला जायला तयार झाला. त्याला वाटलं होतं की देवयानीचा फोन येईल किंवा मेसेज तर येईल. पण पुन: पुन्हा फोन तपासून सुद्धा हाताला काही लागलं नाही. शेवटी देवयानीचा विचार झटकून तो ऑफिस ला निघाला. दिवस भर कामाच्या रगाड्यांत इतका गुंतून गेला की देवयानीची आठवणच आली नाही. संध्याकाळी आठाच्या सुमारास नेहमी प्रमाणे  मेस च्या वाटेवर असतांना फोन वाजला, देवयानीचा कॉल होता. बाइक रस्त्याच्या कडेला घेई पर्यन्त फोन बंद झाला. विकास पांच मिनिटं थांबला. आणि किक मारून मेस कडे निघाला. त्याला एकदा वाटलं की कॉल बॅक करावं पण त्यांनी तो विचार बाजूला सारला. तिची इच्छा असेल तर करेल पुन्हा फोन. तसंही ती आता मुंबईला असेल. भेट तर होणारच नाहीये.