ललाटलेख भाग १३ (सौ.हर्षाली प्रसन्न कर्वे)

नचिकेतला एकदम घरी आलेले बघून निशाची आई गडबडून गेली. अजून निशा घरी आली नव्हती आणि निशाचे बाबाही. ईशा नुकतीच क्लासहून येऊन बसली होती.
“या, या ना, बसा” निशाची आई म्हणाली. तोपर्यंत नचिकेत आत येऊन बसला ही होता.
“काही काम होते का? पण आता निशा आणि तुम्ही एका ऑफिसमध्ये नाही ना?” निशाच्या आईने विचारले.
“पण मी कामासाठी आलोच नाही, सहज आलो. म्हंटले जरा काकांची भेट घ्यावी आणि… … .. ..” नचिकेत बोलताना थांबला.
“आणि काय?” निशाची आई.
“पर्मनंट झालो हे सांगाव म्हणून ही आलो.” नची.
“अरे वा, छान. ईशा यांना जरा पाणी देतेस!” निशाची आई.
“नको, मला काही नको. निशा कधी येईल? आणि काका?” नची.
“येतात खरं म्हणजे आत्तापर्यंत, पण आज उशीर झालाय.’ निशाची आई.
नचिकेत अर्धा तास वाट पहात बसला. तेव्हा निशा आणि बाबा दोघेही पाठोपाठ आले. नचिकेतला पाहून बाबांचा मूड खरतरं खराब झाला, पण तसे न दाखवता ते हसून म्हणाले, “अरे आज इकडे कुठे?”
“काका नोकरीत पर्मनंट झालो. म्हंटले आधी तुम्हाला सांगून यावे.”नचिकेतने बाबांना नमस्कार केला आणि आईला ही. नचिकेतला बघून निशा घाबरले होती. पण सावरली. इतक्यात नचिकेतने बाॅंब टाकला, “काका, मी पर्मनंट झालो म्हणून मला निशाला बाहेर जेवायला घेऊन जायचे आहे. जाऊ का?” नची म्हणाला आणि निशा परत घाबरली. थरथरू लागली.
“पण निशालाच का? तू तर एखाद्या मित्राला न्यायला हवेस.” निशाचे बाबा.
“काका एखाद्या मित्राला नेता येत नाही. पंचवीस तीस जणांना न्यावे लागेल. प्रश्न न्यायचा ही नाही, पण निशा ही माझी चांगली मैत्रीण आहे, शिवाय तिच्याकडून मी खूप काही शिकलो पण आहे.” नचिकेत म्हणाला.
“हे बघ नचिकेत, मी काॅलेजात एडमिशन घेताना मुलींना स्पष्ट सांगितले होते, मुलांशी बोलायचे नाही, मैत्री करायची नाही. तरी नोकरी करताना गरज म्हणून मी निघाला परवानगी दिली. पण आता तर तुम्ही एका ऑफिसात पण काम करत नाही. त्यामुळे मी ही परवानगी देणार नाही.” बाबा शांतपणे बोलले.
“पण काका असे का? आता काळ बदलला आहे. शिवाय आम्ही दोघेही मोठे आहोत. समझदार आहोत. मग काय हरकत आहे.” नचिकेत.
“हे बघ, अशा मुलांबरोबर बाहेर फिरणाऱ्या मुलींशी कोणी लग्न करायला तयार होत नाही. मुले नुसते मुलींना फिरवतात, पण लग्न करत नाहीत. तुम्हाला अजून जगाचा अनुभव नाही.” बाबा आता चिडल्यासारखे वाटत होते.
“काका तुम्ही विषय काढला म्हणून सांगतो, “माझे आणि निशुचे एकमेकांवर प्रेम आहे, आम्हांला लग्न करायचे आहे.” नचिकेत जरा सावकाश हळू आवाजात म्हणाला.
“निशा हा काय म्हणतो आहे, हे खरे आहे का?” बाबांचा आवाज चढला होता. निशा मान खाली घालून उभी होती.
“मला उत्तर हवयं.” बाबा ओरडले.
“हो” हळू आवाजात उत्तर आले.
“हे कधीपासून सुरू आहे आणि मला का सांगितले नाही?” बाबांचा आवाज चढलेलाच.
“काका, तुमच्याशी असे काही बोलण्याची हिंमत निशाकडे नाही. आणि तुम्हाला हे चालले ही नसते. आणि वेळ आल्यावर मी स्वतः येऊन निशाला मागणी घालणार होतो.” नचिकेत अगदी स्पष्ट बोलला. इकडे ईशा घाबरून गार झाली होती, तर आता काय होईल म्हणून निशाची आई देवाला हात जोडत होती.
“मांजर डोळे मिटून दूध पिते, त्याला वाटते आपल्याला कोणीच बघत नाही. पण तसे नसते.” बाबा शांत झाले आणि ते पाहून निशा आणि सगळेच नाॅर्मल झाले.
“म्हणजे?” नचीच्या तोंडातून सहज उद्गार निघाले.
“म्हणजे मला आधी समजले होते. मी खूप चिडली होतो. पण निशाच्या आईने मला समजावले आणि तो “ नचिकेत “ आहे समजल्यावर माझे टेन्शन कमी झाले. पण… नचिकेत तुझ्या घरी हे माहिती आहे?”
“हो. मी घरी सगळे सांगतो, बाबांना तर नक्कीच.”
“मग आम्ही तुझ्या घरी कधी येऊ? म्हणजे तुम्ही ठरवले असलेत तरी रितीप्रमाणे आम्ही येऊन तुझ्या आईवडिलांशी बोलायला हवे ना!” बाबा म्हणाले. निशाचा आपल्या कानांवर विश्वासच बसेना. ईशाने आनंदाने उडी मारली, आईच्या डोळ्यात पाणी आले, तिने देवाला मनापासून नमस्कार केला.
“निशा, बेटा बाबा वाईट नसतो ग, त्याला खूप काळजी असते आपल्या लेकराची.” निशा बाबांना मिठी मारून रडत होती.
“जा बेटा जास्त उशीर करू नका. परत यायला उशीर होईल. जा पण सांभाळून. आणि लवकर परत या.” निशा आवरून नची बरोबर बाहेर गेली.