डान्सिंग इन द शॅडोज ऑफ डेस्टिनी...पर्व 2 रे भाग 4
फेस्टचा दिवस
गुरुकुल सजलं होतं. पालक, पाहुणे, विद्यार्थी... सगळीकडे उत्सुकता होती.
स्वरा आणि आरवच्या नृत्याने सगळ्यांचं मन जिंकलं. ताल, अभिनय आणि निष्पाप भाव… प्रत्येक हृदय स्पर्शून गेलं.
मग सांची आणि कबीरचा नंबर आला.
सांची-कबीर यांचं नृत्य – “स्पंदन”
सुरेल संगीत, मंद प्रकाश…
सांचीच्या पावलांमध्ये नजाकत आणि कबीरच्या स्पर्शात हळुवार साथ. नृत्य शब्द नव्हते, पण त्यांनी जे सांगितलं – ते प्रत्येक डोळ्यातून ओघळलं.
सांचीच्या पावलांमध्ये नजाकत आणि कबीरच्या स्पर्शात हळुवार साथ. नृत्य शब्द नव्हते, पण त्यांनी जे सांगितलं – ते प्रत्येक डोळ्यातून ओघळलं.
“तू आहेस, म्हणून मी आहे…
तू गहिरा आहेस, म्हणून मी सच्चा आहे…
आपण दोघं नसलो तर काहीच उरत नाही.”
तू गहिरा आहेस, म्हणून मी सच्चा आहे…
आपण दोघं नसलो तर काहीच उरत नाही.”
नृत्यानंतर दोघांच्याही डोळ्यांत पाणी होतं. टाळ्यांचा कडकडाट झाला. मुलांनी एक आवाजात ओरडलं —
“गुरुकुलच्या सांची आई आणि कबीर बाबा झिंदाबाद.”
“गुरुकुलच्या सांची आई आणि कबीर बाबा झिंदाबाद.”
त्या रात्री सांचीच्या टेबलवर एक चिट्ठी होती. वसुधा गेली होती – शांतपणे, एक अनामिक समाधान घेऊन.
पत्रात लिहिलं होतं:
“सांची,
तुझ्या आणि कबीरच्या प्रेमात मला माझ्या अधुऱ्या स्वप्नाचं पूर्णत्व दिसलं.
मी गेली पण माझं आभार मानून. तू कबीरसाठी देवाचं उत्तर आहेस.
तुमचं प्रेम... हेच माझं ‘शोधलेलं उत्तर’.
– वसुधा”
तुझ्या आणि कबीरच्या प्रेमात मला माझ्या अधुऱ्या स्वप्नाचं पूर्णत्व दिसलं.
मी गेली पण माझं आभार मानून. तू कबीरसाठी देवाचं उत्तर आहेस.
तुमचं प्रेम... हेच माझं ‘शोधलेलं उत्तर’.
– वसुधा”
सांचीने ते पत्र वाचून गच्च मिठी मारली कबीरला.
सांची:
"माझ्या आयुष्यातील प्रत्येक वळण तुझ्याकडे घेऊन आलं… आता कुठे वाटच नव्हे – फक्त तू आहेस."
"माझ्या आयुष्यातील प्रत्येक वळण तुझ्याकडे घेऊन आलं… आता कुठे वाटच नव्हे – फक्त तू आहेस."
कबीर:
"आणि तू… तू माझं पूर्णत्व आहेस."
"आणि तू… तू माझं पूर्णत्व आहेस."
ती सुट्टीची सकाळ…
सांचीच्या डोळ्यांत सुर्यकिरणांची चमक उतरली होती. तिचं मन नित्याच्या गुरुकुलच्या गडबडीतून जरा बाहेर पडून एक निवांत, खास क्षण जगायला आतुर होतं. कबीरने काही दिवसांपूर्वीच तिला विचारलं होतं:
"आपण चार दिवसांसाठी कुठे तरी जाऊ? तू, मी, आरव आणि स्वरा… फक्त आपलं छोटंसं जग."
आणि आज, ते निघाले होते – निसर्गाच्या कुशीत, एका छोट्याशा हिलस्टेशनवर.
प्रवासातले क्षण
कारमध्ये गाणी चालू होती. आरव आणि स्वरा मागच्या सीटवर खेळत होते.
आरव:
"स्वरा, आपण खेळ खेळू – जो हरला, त्याने पुढचं Ice cream treat द्यायचं."
"स्वरा, आपण खेळ खेळू – जो हरला, त्याने पुढचं Ice cream treat द्यायचं."
स्वरा:
"तुला वाटतं का मी हरणार? मी तर आईकडून बुद्धिबळही शिकलीये."
"तुला वाटतं का मी हरणार? मी तर आईकडून बुद्धिबळही शिकलीये."
सामोरून सांचीने वळून पाहिलं.
सांची:
"तुम्ही दोघं आमच्यापेक्षा जास्त गप्पा मारता, असं वाटतंय."
"तुम्ही दोघं आमच्यापेक्षा जास्त गप्पा मारता, असं वाटतंय."
कबीर:
(हसत)
"आपल्या प्रेमकथेत हे दोन नवखे पात्र आता स्वतःची नवी कथा लिहायला लागलेत बहुतेक."
(हसत)
"आपल्या प्रेमकथेत हे दोन नवखे पात्र आता स्वतःची नवी कथा लिहायला लागलेत बहुतेक."
सांची:
"आणि ही कथा आपण लांबून बघत बसणार आहोत का?"
"आणि ही कथा आपण लांबून बघत बसणार आहोत का?"
कबीर:
"नाही… आपलीही पुढची कविता लिहायचीये… फक्त वेगळ्या ठिकाणी."
"नाही… आपलीही पुढची कविता लिहायचीये… फक्त वेगळ्या ठिकाणी."
पहिल्या संध्याकाळचं सौंदर्य
त्या रिसॉर्टचा बागेला लागून एक छोटा तलाव होता. त्या शांत पाण्यावर सूर्यप्रकाश झेपावत होता. स्वरा आणि आरव तिथे बोट चालवणाऱ्या छोट्या खेळण्यांत हरवले होते.
कबीर आणि सांची दूर एका झुलत्या झोळ्यावर बसले होते.
कबीर आणि सांची दूर एका झुलत्या झोळ्यावर बसले होते.
सांची:
"कधी कधी वाटतं… हे क्षण साठवता आले असते तर? एका कुपीत बंद करून, मनाच्या कप्प्यात ठेवून द्यावे असे."
"कधी कधी वाटतं… हे क्षण साठवता आले असते तर? एका कुपीत बंद करून, मनाच्या कप्प्यात ठेवून द्यावे असे."
कबीर:
"तुझं प्रत्येक हसू, तुझी प्रत्येक नजर… माझ्या मनात साठली आहे सांची.
कधी विसरणार नाही.
आणि तू जर विसरलीस… तर मी तुझ्या डोळ्यांत परत लिहीन ते."
"तुझं प्रत्येक हसू, तुझी प्रत्येक नजर… माझ्या मनात साठली आहे सांची.
कधी विसरणार नाही.
आणि तू जर विसरलीस… तर मी तुझ्या डोळ्यांत परत लिहीन ते."
सांची:
(हसून त्याचं खांद्यावर डोकं टेकवत)
"हेच खरं प्रेम असावं बहुतेक – बोलून न सांगता, वाटून घ्यावं."
(हसून त्याचं खांद्यावर डोकं टेकवत)
"हेच खरं प्रेम असावं बहुतेक – बोलून न सांगता, वाटून घ्यावं."
आरव आणि स्वराचं निरागस नातं
रात्री, शेकोटीभोवती सगळे बसले होते. गाणी, गप्पा आणि चहा.
आरव आणि स्वरा एका बाजूला उकडलेल्या मका खात होते.
आरव आणि स्वरा एका बाजूला उकडलेल्या मका खात होते.
स्वरा:
"आपले आई बाबा बेस्ट आहेत, हो ना.."
"आपले आई बाबा बेस्ट आहेत, हो ना.."
आरव:
"हो ना. बेस्ट आई बाबा आणि तू बघत नाहीस का, बाबा आईच्या डोळ्यात पाहत असतो तेव्हा तिला काही बोलावं लागत नाही… आणि ती त्याच्या असण्यानं सावरते."
"हो ना. बेस्ट आई बाबा आणि तू बघत नाहीस का, बाबा आईच्या डोळ्यात पाहत असतो तेव्हा तिला काही बोलावं लागत नाही… आणि ती त्याच्या असण्यानं सावरते."
स्वरा:
"ते दोघे असेच आनंदात रहायला हवे."
"ते दोघे असेच आनंदात रहायला हवे."
आरव हसला.
कबीर आणि सांचीचं रात्रीचं खास क्षण
सगळे झोपले होते. सांची आणि कबीर बाल्कनीत उभे होते. थंडी, चंद्रप्रकाश आणि फक्त त्यांचं एकमेकांचं अस्तित्व.
कबीर:
"सांची, मला वाटतं… आपण खरंच ‘आपलं घर’ बनवायला हवं आता."
"सांची, मला वाटतं… आपण खरंच ‘आपलं घर’ बनवायला हवं आता."
सांची:
"गुरुकुल आहेच आपलं घर."
"गुरुकुल आहेच आपलं घर."
कबीर:
"हो, पण आपल्या या छोट्या कुटुंबासाठी – आरव, स्वरा, तू आणि मी – एक जागा, जिथे आपल्या प्रेमाच्या भिंती असतील, आठवणींची खिडकी असेल… आणि स्वप्नांची गच्ची."
"हो, पण आपल्या या छोट्या कुटुंबासाठी – आरव, स्वरा, तू आणि मी – एक जागा, जिथे आपल्या प्रेमाच्या भिंती असतील, आठवणींची खिडकी असेल… आणि स्वप्नांची गच्ची."
सांची:
(डोळ्यांत पाणी घेऊन)
"माझं स्वप्न जेव्हा तुझ्या स्वप्नाशी जुळतं ना कबीर… तेव्हा तोच क्षण माझ्यासाठी ‘घर’ बनतो."
(डोळ्यांत पाणी घेऊन)
"माझं स्वप्न जेव्हा तुझ्या स्वप्नाशी जुळतं ना कबीर… तेव्हा तोच क्षण माझ्यासाठी ‘घर’ बनतो."
कबीर:
"आणि म्हणूनच… आज मी तुला पुन्हा एकदा विचारतो…"
"आणि म्हणूनच… आज मी तुला पुन्हा एकदा विचारतो…"
(हातात एक छोटं घुंगरू असलेली अंगठी धरत)
"सांची, माझ्यासोबत आयुष्याच्या पुढच्या नृत्यात सहभागी होशील का?"
"सांची, माझ्यासोबत आयुष्याच्या पुढच्या नृत्यात सहभागी होशील का?"
सांचीने डोळ्यांतून उत्तर दिलं. मिठीत लपलेलं, अश्रूंत विरघळलेलं.
---एका आठवड्याने...
सांची आणि कबीर गुरुकुलमधून बाहेर, शहराच्या बाहेरील एका शांतशा परिसरात एक नवीन घर पाहायला गेले होते. घर फारसं मोठं नव्हतं, पण बाग होती, भरपूर प्रकाश होता, आणि गॅलरीतून दूरवर टेकड्या दिसत होत्या. सांची गेटमधून आत येताच क्षणभर थांबली.
सांची:
(हळू आवाजात)
"किती स्वप्नांमधून चालत आलेय मी इथपर्यंत… हे घर म्हणजे माझं ‘उत्तर’ आहे असं वाटतंय."
(हळू आवाजात)
"किती स्वप्नांमधून चालत आलेय मी इथपर्यंत… हे घर म्हणजे माझं ‘उत्तर’ आहे असं वाटतंय."
कबीर:
"तुला आवडलं?"
"तुला आवडलं?"
सांची:
(हसत)
"हे घर नाही आवडलं... हे आपलं घर झालं."
(हसत)
"हे घर नाही आवडलं... हे आपलं घर झालं."
कबीरने तिच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि दोघं तसंच गेटसमोर उभं राहिले — भूतकाळाच्या सगळ्या सावल्या मागे टाकत, नव्या जीवनाच्या उंबरठ्यावर.
घराची सजावट – एक नवे क्षण
घर सजवण्याची जबाबदारी सांची आणि स्वराने घेतली होती. स्वराने प्रत्येक भिंतीवर चित्रे लावली, तर सांचीनं एका कोपऱ्यात खास डान्ससाठी एक लहानसा 'घुंगरू-कोपरा' तयार केला.
स्वरा:
"आई, मी इथं माझं गाणं म्हणणार आणि तू नाच करणार."
"आई, मी इथं माझं गाणं म्हणणार आणि तू नाच करणार."
सांची:
"ठरलं! आणि आरव कुठे आहे?"
"ठरलं! आणि आरव कुठे आहे?"
स्वरा:
"तो बाबांबरोबर ऑफिस कोपरा लावत आहे... त्याला 'वर्क फ्रॉम होम'चं इतकं भारी वाटतंय."
"तो बाबांबरोबर ऑफिस कोपरा लावत आहे... त्याला 'वर्क फ्रॉम होम'चं इतकं भारी वाटतंय."
आरव (दुरून ओरडत):
"आई, मी आपली फॅमिली नेमप्लेट डिझाइन करतोय – ‘Sanchi-Kabir & Co.’!"
"आई, मी आपली फॅमिली नेमप्लेट डिझाइन करतोय – ‘Sanchi-Kabir & Co.’!"
कबीर:
"Co म्हणजे कोण रे?"
"Co म्हणजे कोण रे?"
आरव:
"मी आणि स्वरा"
"मी आणि स्वरा"
त्या रात्री – घरात पहिला गोड क्षण
रात्री सगळे एकत्र जेवत होते. साधं जेवण – पिठलं, भाकरी, वरण-भात – पण त्यात एकत्र असण्याचा स्वाद होता.
सांची:
"कबीर, तुला माहितेय? हे पहिलं घर आहे जिथं मी स्वतःच्या इच्छा मोकळेपणानं मांडू शकतेय… भीतीशिवाय."
"कबीर, तुला माहितेय? हे पहिलं घर आहे जिथं मी स्वतःच्या इच्छा मोकळेपणानं मांडू शकतेय… भीतीशिवाय."
कबीर:
"हे आपलं घर आहे सांची. इथं तू प्रत्येक घुंगरात स्वतःला सापडशील… आणि प्रत्येक भिंतीवर मी तुझ्या स्पंदनांचं प्रतिबिंब पाहीन."
"हे आपलं घर आहे सांची. इथं तू प्रत्येक घुंगरात स्वतःला सापडशील… आणि प्रत्येक भिंतीवर मी तुझ्या स्पंदनांचं प्रतिबिंब पाहीन."
स्वरा: "आई जेवण छान झालंय."
आरव:
"मला पण खुप आवडलं"
"मला पण खुप आवडलं"
सांची:
"तेव्हा ही भाकरीची शेवटची फोडणी तुलाच मिळणार."
"तेव्हा ही भाकरीची शेवटची फोडणी तुलाच मिळणार."
सगळे हसले… आणि त्या घरात एक नवीन गूंज पसरली – कुटुंबाची.
अकॅडमीचं पुढचं पाऊल – एक मोठी ऑडिशन
दुसऱ्या दिवशी, सांचीनं आपली ‘Free Spirit’ अकॅडमीसाठी एक नवी संधी पकडली – एका राष्ट्रीय नृत्य महोत्सवात सादरीकरणाची ऑडिशन.
ती आपल्या विद्यार्थ्यांसोबत सराव करत होती आणि कबीर एका खुर्चीत शांत बसून तिला पाहत होता.
कबीर (मनात):
"ती नाचते तेव्हा… मी विसरतो की जगात आणखी काही आहे. तिचा प्रत्येक ताल म्हणजे माझ्यासाठी प्रार्थना आहे… आणि तिचं अस्तित्व, माझं देवस्थान."
"ती नाचते तेव्हा… मी विसरतो की जगात आणखी काही आहे. तिचा प्रत्येक ताल म्हणजे माझ्यासाठी प्रार्थना आहे… आणि तिचं अस्तित्व, माझं देवस्थान."
रात्री कबीर-सांची – एक खास संवाद
सांची:
"कधी कधी वाटतं… आपण खूप काही गमावलं, आणि आता जे मिळालंय ते स्वप्नासारखं वाटतं."
"कधी कधी वाटतं… आपण खूप काही गमावलं, आणि आता जे मिळालंय ते स्वप्नासारखं वाटतं."
कबीर:
"म्हणूनच हे स्वप्न आपलं ठेऊन, त्याला वास्तवाचं नाव द्यायला हवं."
"म्हणूनच हे स्वप्न आपलं ठेऊन, त्याला वास्तवाचं नाव द्यायला हवं."
सांची:
(हळूच डोकं त्याच्या खांद्यावर टेकवत)
"तू आहेस, म्हणून मी आहे… आणि ही गोष्ट अजून संपलेली नाही."
(हळूच डोकं त्याच्या खांद्यावर टेकवत)
"तू आहेस, म्हणून मी आहे… आणि ही गोष्ट अजून संपलेली नाही."
कबीर: "तू माझं विश्व आहेस, माझा जीव की प्राण आहेस, तू आहेस म्हणुन मी आहे."
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा