डान्सिंग इन द शॅडोज ऑफ डेस्टिनी...पर्व 2 रे भाग 3
सकाळपासूनच गडबड सुरु होती. रंगीबेरंगी पताका, फुगे, छोट्या छोट्या स्टॉल्स… आणि सांचीने प्रत्येक गोष्टीत स्वतःचा जीव ओतलेला. स्वरा एका पेंटिंग कोपऱ्यात मुलांना रंग वापरायचं शिकवत होती आणि आरव एका रोबोटिक गॅझेट डेमो देत होता – त्याच्याभोवती बरीच गर्दी जमली होती.
काही वेळाने,
सांची लांबून कबीरकडे बघत होती – तो मुलांबरोबर क्रिकेट खेळत होता, आरवचा फिल्ड अंपायर झाला होता. कबीरने तिच्याकडे पाहून हसून एक स्मित दिलं. सांचीच्या डोळ्यात नजरेत गहिवर उतरला.
“कधी कधी वाटतं, आयुष्य इतकं सुंदर का झालं?” ती स्वतःशी पुटपुटली.
आरव आपल्या मित्रांना सांगत होता —
"तुमच्याकडे गॅझेट्स असतील, पण माझ्याकडे आई आहे जी नाचते आणि बाबा आहे जो आयुष्य शिकवतो. मला सगळ्यात cool हेच वाटतात."
आरव आपल्या मित्रांना सांगत होता —
"तुमच्याकडे गॅझेट्स असतील, पण माझ्याकडे आई आहे जी नाचते आणि बाबा आहे जो आयुष्य शिकवतो. मला सगळ्यात cool हेच वाटतात."
स्वरा बाजूला उभी होती. एका छोट्या मुलीने तिला विचारले,
“तू नाचायला घाबरत नाहीस का स्टेजवर?”
“तू नाचायला घाबरत नाहीस का स्टेजवर?”
स्वर विचारात पडली.
“घाबरते… पण जेव्हा आईचा चेहरा डोळ्यासमोर येतो ना… तेव्हा वाटतं, मी काहीही करू शकते.”
“घाबरते… पण जेव्हा आईचा चेहरा डोळ्यासमोर येतो ना… तेव्हा वाटतं, मी काहीही करू शकते.”
संध्याकाळी एक विशेष गिफ्ट शो ठेवलं होतं – जिथे मुलं त्यांच्या पालकांना गिफ्ट देणार होती. आरवने एक छोटं रोबोट कबीरसाठी तयार केलं होतं – त्याच्या हातात लिहिलं होतं,
“World's Best Baba”
“World's Best Baba”
कबीर गहिवरला. त्याने आरवला मिठी मारली आणि कुजबुजला,
“मी आयुष्यात कधीच असा बाबा होईन असं वाटलं नव्हतं… पण तू मला शिकवलंस बेटा… प्रेम म्हणजे काय.”
“मी आयुष्यात कधीच असा बाबा होईन असं वाटलं नव्हतं… पण तू मला शिकवलंस बेटा… प्रेम म्हणजे काय.”
स्वराने एक छोटं नृत्य केलं – संपूर्ण क्लास समोर. तिचा चेहरा नर्वस होता, पण तिच्या प्रत्येक हालचालीत सांची दिसत होती. नृत्य संपल्यावर ती आईकडे धावत आली.
“आई… मी वाचलं तुझ्या डोळ्यांत… की तू माझ्यावर अभिमान करते.”
“आई… मी वाचलं तुझ्या डोळ्यांत… की तू माझ्यावर अभिमान करते.”
सांची डोळे पुसत म्हणाली,
“माझं प्रत्येक पान, प्रत्येक श्वास, तूच आहेस स्वरा.”
आणि तेव्हाच…
“माझं प्रत्येक पान, प्रत्येक श्वास, तूच आहेस स्वरा.”
आणि तेव्हाच…
गेटवर एक गाडी थांबली. त्यातून उतरली एक तेजस्वी, पण शांत व्यक्ती. साडी नेसलेली, साधी आणि डोळ्यांत एक विलक्षण सच्चेपणा.
सांची आणि कबीर त्या दिशेने वळाले.
"मी… वसुधा. तुमच्या जुन्या आयुष्यातलं एक विसरलेलं नाव."
कबीर क्षणभर स्तब्ध झाला. सांचीने त्याच्याकडे पाहिलं – त्याच्या चेहऱ्यावर शंका, आठवणी आणि थोडासा धक्का होता.
"वसुधा…?"
ती हळूच म्हणाली –
“हो… मी तुझ्या कॉलेजच्या दिवसातली कबीर. पण आज इथे आलेय – एका वेगळ्या हेतूने. तुमच्या गुरुकुलात माझ्या भाचीला प्रवेश घ्यायचा आहे… पण खरं सांगू? मी इथे आलेय माझ्या मनातल्या एका प्रश्नाचं उत्तर शोधायला…”
“हो… मी तुझ्या कॉलेजच्या दिवसातली कबीर. पण आज इथे आलेय – एका वेगळ्या हेतूने. तुमच्या गुरुकुलात माझ्या भाचीला प्रवेश घ्यायचा आहे… पण खरं सांगू? मी इथे आलेय माझ्या मनातल्या एका प्रश्नाचं उत्तर शोधायला…”
गुरुकुलच्या रात्रीचं शांत वातावरण.
संध्याकाळचा गोंगाट आता निवला होता. झाडांच्या पानात मंद झुळूक, चंद्राच्या प्रकाशात गुरुकुल न्हालं होतं. सांची आपल्या खोलीत खिडकीतून बाहेर पाहत होती. तिच्या मनात मात्र... वसुधा.
संध्याकाळचा गोंगाट आता निवला होता. झाडांच्या पानात मंद झुळूक, चंद्राच्या प्रकाशात गुरुकुल न्हालं होतं. सांची आपल्या खोलीत खिडकीतून बाहेर पाहत होती. तिच्या मनात मात्र... वसुधा.
तेवढ्यात कबीर आत आला.
कबीर:
(शांत स्वरात)
"तू अजून झोपली नाहीस?"
(शांत स्वरात)
"तू अजून झोपली नाहीस?"
सांची:
(वळून पाहत)
"कशी झोपू? मनात विचारांची रांग तयार होते आहे … तू काही सांगितलं नाहीस तिच्याबद्दल."
(वळून पाहत)
"कशी झोपू? मनात विचारांची रांग तयार होते आहे … तू काही सांगितलं नाहीस तिच्याबद्दल."
कबीर:
(थोडा थांबून)
"वसुधा... माझ्या कॉलेजच्या दिवसांतील एक जुनी ओळख. एक काळ होता, जेव्हा वाटायचं की तिने मला समजून घेतलं. पण मग आयुष्याने वळण घेतलं... आणि ती हरवली."
(थोडा थांबून)
"वसुधा... माझ्या कॉलेजच्या दिवसांतील एक जुनी ओळख. एक काळ होता, जेव्हा वाटायचं की तिने मला समजून घेतलं. पण मग आयुष्याने वळण घेतलं... आणि ती हरवली."
सांची:
(थोडसं कटू हसत)
"आणि आज ती पुन्हा इथे आली आहे, तुझ्या गुरुकुलात प्रवेश घ्यायला... की मनातलं काही बाकी राहिलं म्हणून?"
(थोडसं कटू हसत)
"आणि आज ती पुन्हा इथे आली आहे, तुझ्या गुरुकुलात प्रवेश घ्यायला... की मनातलं काही बाकी राहिलं म्हणून?"
कबीर:
(हळूच तिचा हात हातात घेत)
"सांची, मी तुझ्यासोबत खोट बोलू शकत नाही. वसुधा आणि माझ्यात कधी काही घडलं नाही, पण एक असं नातं होतं जिथं शब्द न बोलताही भावना व्यक्त व्हायच्या. ती मला समजायची. पण ते नातं अधांतरी राहिलं. अपूर्ण."
(हळूच तिचा हात हातात घेत)
"सांची, मी तुझ्यासोबत खोट बोलू शकत नाही. वसुधा आणि माझ्यात कधी काही घडलं नाही, पण एक असं नातं होतं जिथं शब्द न बोलताही भावना व्यक्त व्हायच्या. ती मला समजायची. पण ते नातं अधांतरी राहिलं. अपूर्ण."
सांची:
"आणि आता ते नातं पुन्हा उगम पावेल असं वाटतंय?"
"आणि आता ते नातं पुन्हा उगम पावेल असं वाटतंय?"
कबीर:
(धक्का बसल्यासारखा)
"नाही, अजिबात नाही. सांची, मी तुझ्यावर जे प्रेम करतो, ते कोणत्याही जुन्या आठवणींपेक्षा मोठं आहे. मी तुझ्याशी लग्न केलं ते एका करारासाठी होतं, पण प्रेम... ते हळूहळू, तुझ्या प्रत्येक शब्दातून, स्पर्शातून आणि आई म्हणून तुझ्या अस्तित्वातून उमटलं."
(धक्का बसल्यासारखा)
"नाही, अजिबात नाही. सांची, मी तुझ्यावर जे प्रेम करतो, ते कोणत्याही जुन्या आठवणींपेक्षा मोठं आहे. मी तुझ्याशी लग्न केलं ते एका करारासाठी होतं, पण प्रेम... ते हळूहळू, तुझ्या प्रत्येक शब्दातून, स्पर्शातून आणि आई म्हणून तुझ्या अस्तित्वातून उमटलं."
सांची:
(डोळे पुसत)
"माझं मन म्हणतं, तुला समजावं… पण माझं हृदय अजून थोडं जळतंय. मला तुझ्यावर विश्वास आहे, कबीर… पण मला माझं असुरक्षित वाटणं लपवता येत नाही."
(डोळे पुसत)
"माझं मन म्हणतं, तुला समजावं… पण माझं हृदय अजून थोडं जळतंय. मला तुझ्यावर विश्वास आहे, कबीर… पण मला माझं असुरक्षित वाटणं लपवता येत नाही."
कबीर:
"तुझ्या या प्रत्येक भावना मला स्वीकारायच्या आहेत. कारण त्याच भावनांतूनच आपलं खरं नातं बनतं."
"तुझ्या या प्रत्येक भावना मला स्वीकारायच्या आहेत. कारण त्याच भावनांतूनच आपलं खरं नातं बनतं."
दुसऱ्या दिवशी – वसुधा आणि सांची यांची पहिली एकांत भेट
गुरुकुलच्या बागेत, एका बाकावर सांची वसुधाला भेटायला आली होती. वसुधा शांत, संयमी आणि नजरेत नकळत ओढ.
सांची:
"तुमचं नाव मी कबीरकडून ऐकलं. पण मी तुमचं रूप आज पहिल्यांदाच पाहतेय."
"तुमचं नाव मी कबीरकडून ऐकलं. पण मी तुमचं रूप आज पहिल्यांदाच पाहतेय."
वसुधा:
(हसत)
"कधी कधी एखादं नाव एकाकी असतं… आणि त्याला चेहरा लाभायला वेळ लागतो."
(हसत)
"कधी कधी एखादं नाव एकाकी असतं… आणि त्याला चेहरा लाभायला वेळ लागतो."
सांची:
"तुम्ही इथे का आलात? फक्त भाचीसाठी?"
"तुम्ही इथे का आलात? फक्त भाचीसाठी?"
वसुधा:
"हो... आणि नाही. भाची हा निमित्त होता. खरंतर मी एक प्रश्न घेऊन आलेय… ज्याचं उत्तर मला फक्त स्वतःलाच द्यायचं आहे."
"हो... आणि नाही. भाची हा निमित्त होता. खरंतर मी एक प्रश्न घेऊन आलेय… ज्याचं उत्तर मला फक्त स्वतःलाच द्यायचं आहे."
सांची:
"तुम्हाला कबीरबद्दल अजूनही काही वाटतं का?"
"तुम्हाला कबीरबद्दल अजूनही काही वाटतं का?"
वसुधा:
(थोडं गहिवरत)
"वाटायचं… खूप काही. पण आता जे आहे, ते नाही. आता मी त्याला पाहते आणि त्याच्या डोळ्यांत फक्त एक स्त्रीसाठी प्रेम असतं – ती म्हणजे ‘तू’. आणि ते पाहून मला जाणवतं – की माझं नातं हे अधुरं नाही… ते फक्त अपूर्ण राहिलं होतं. पूर्णत्व त्याला तुझ्यात सापडलं."
(थोडं गहिवरत)
"वाटायचं… खूप काही. पण आता जे आहे, ते नाही. आता मी त्याला पाहते आणि त्याच्या डोळ्यांत फक्त एक स्त्रीसाठी प्रेम असतं – ती म्हणजे ‘तू’. आणि ते पाहून मला जाणवतं – की माझं नातं हे अधुरं नाही… ते फक्त अपूर्ण राहिलं होतं. पूर्णत्व त्याला तुझ्यात सापडलं."
सांची:
(आश्चर्यचकित)
"हे म्हणायला तुमचं धैर्य लागेल… आणि मोठेपणही."
(आश्चर्यचकित)
"हे म्हणायला तुमचं धैर्य लागेल… आणि मोठेपणही."
वसुधा:
"माझ्या काळात मी त्याचं हृदय नाही जिंकू शकले… पण आज मी त्याच्या जीवनातील प्रेम पाहतेय आणि मला हे मान्य आहे – की तो तुझा आहे.
"माझ्या काळात मी त्याचं हृदय नाही जिंकू शकले… पण आज मी त्याच्या जीवनातील प्रेम पाहतेय आणि मला हे मान्य आहे – की तो तुझा आहे.
गुरुकुलमध्ये वार्षिक फेस्टिवलची तयारी
गुरुकुलमधला उत्साह वेगळाच जाणवत होता. प्रत्येक कोपऱ्यात गाणी, नृत्य, रंगभरणं आणि हसू यांची उधळण होती. फेस्टचा विषय होता — “आपण एकमेकांचे आरसे आहोत”.
सांची आणि कबीर यांच्यासाठीही एक वेगळीच संधी होती — एकत्र नृत्य करण्याची. पहिल्यांदाच.
त्यांनी एक युगल नृत्य सादर करायचं ठरवलं होतं — “स्पंदन”, जिथे त्यांचं प्रेम, संघर्ष, समजूतदारपणा आणि अखेरचा एकमेकांवरील विश्वास नृत्यातून प्रकट होणार होता.
त्यांनी एक युगल नृत्य सादर करायचं ठरवलं होतं — “स्पंदन”, जिथे त्यांचं प्रेम, संघर्ष, समजूतदारपणा आणि अखेरचा एकमेकांवरील विश्वास नृत्यातून प्रकट होणार होता.
सांची-कबीर यांचं सरावातील दृश्य
रात्रीची वेळ होती. सगळे झोपले होते. गुरुकुलच्या सभागृहात फक्त एक प्रकाश होता — आणि त्या प्रकाशात सांची आणि कबीर दोघं एकमेकांच्या तालावर नाचण्याचा प्रयत्न करत होते.
कबीर:
(हसत)
"तुझ्यासोबत स्टेप मिस होणंही सुंदर वाटतं."
(हसत)
"तुझ्यासोबत स्टेप मिस होणंही सुंदर वाटतं."
सांची:
(डोळ्यांत लाज आणि आनंद यांचं मिश्रण)
"आता मी तुझी सवय झालीये बहुतेक... तुझ्या स्पर्शानेही घाबरत नाही."
(डोळ्यांत लाज आणि आनंद यांचं मिश्रण)
"आता मी तुझी सवय झालीये बहुतेक... तुझ्या स्पर्शानेही घाबरत नाही."
कबीर:
"सांची... मी आयुष्यात खूप गोष्टी जिंकल्या. पण तुझं प्रेम... हे मी कमावलं आहे. ते मला वाटणं नव्हे, ते माझ्या प्रत्येक श्वासात आहे."
"सांची... मी आयुष्यात खूप गोष्टी जिंकल्या. पण तुझं प्रेम... हे मी कमावलं आहे. ते मला वाटणं नव्हे, ते माझ्या प्रत्येक श्वासात आहे."
सांची: "आपण आता नुसते दोन व्यक्ती नाही आहोत कबीर, आपण एकत्र एक संगीत झालोय… स्पंदनांचं."
आरव आणि स्वराही एकत्र एक कथानृत्य सादर करत होते “जुन्या काळातलं बालमैत्र”.
सरावाच्या वेळेस स्वरा जरा गोंधळलेली होती.
सरावाच्या वेळेस स्वरा जरा गोंधळलेली होती.
स्वरा
"मला भीती वाटतेय आरव… जर मी चुकले, तर?"
"मला भीती वाटतेय आरव… जर मी चुकले, तर?"
आरव:
(हातातलं स्कार्फ तिला देत)
"हा घे. आईने दिलं होतं. जेव्हा भीती वाटते तेव्हा मी हे जवळ ठेवतो. आता तू ठेव… कारण तूच माझी खास आहेस."
(हातातलं स्कार्फ तिला देत)
"हा घे. आईने दिलं होतं. जेव्हा भीती वाटते तेव्हा मी हे जवळ ठेवतो. आता तू ठेव… कारण तूच माझी खास आहेस."
स्वराने ते जवळ धरलं आणि ओठांवर एक गोड हसू आलं.
फेस्टचा दिवस
गुरुकुल सजलं होतं. पालक, पाहुणे, विद्यार्थी... सगळीकडे उत्सुकता होती.
स्वर आणि आरवच्या नृत्याने सगळ्यांचं मन जिंकलं. ताल, अभिनय आणि निष्पाप भाव… प्रत्येक हृदय स्पर्शून गेलं.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा