डान्सिंग इन द शॅडोज ऑफ डेस्टिनी...पर्व 2 रे भाग 2
संध्याकाळचे काळसर निळे आभाळ गुरुकुलच्या अंगणात उतरले होते. आकाशातल्या ताऱ्यांनी हलकेच डोळे उघडले होते आणि झाडांची पानं त्या मंद वाऱ्यात नजाकतीने हलत होती… जणू सारा परिसरच काहीतरी सांगू पाहत होता – शांत, खोल, अनमोल.
सांचीने आरवच्या छोट्याशा हाताला हलकेच धरलं आणि म्हणाली,
“चल, चांदण्यांखाली चालू या… तू आणि मी… थोडं बोलूया.”
“चल, चांदण्यांखाली चालू या… तू आणि मी… थोडं बोलूया.”
ते दोघं गुरुकुलाच्या मागच्या बागेत आले. तिथे सानिका नावाची एक जुनी झाड होती – सांचीच्या आयुष्यात तिचं खूप स्थान होतं. तिच्या सावलीत तिने अनेकदा नृत्य केलं होतं, रडली होती… आणि आता तीच सावली तिच्या आईपणातली नवीन वाट समजून घेण्यासाठी तिला पुन्हा पांघरूण देत होती.
आरव सगळं समजून घेत होता. तो नेहमीपेक्षा शांत होता.
“आई…” तो म्हणाला,
“कधी कधी मला वाटतं की मी कमी पडतोय … कारण तू खूप चांगली आहेस. पण माझं मन गोंधळलेलं असतं.”
“कधी कधी मला वाटतं की मी कमी पडतोय … कारण तू खूप चांगली आहेस. पण माझं मन गोंधळलेलं असतं.”
सांचीने त्याच्या केसांवरून हात फिरवला.
“आरव… आईपण म्हणजे नुसतं सांभाळणं नाही. आईपण म्हणजे समजून घेणं. मला माहितीये की तुझ्या मनात खूप काही चाललंय आणि तु बोलणार नाहीस..तरी मी ऐकत असते तुझ्या डोळ्यांतून.”
“आरव… आईपण म्हणजे नुसतं सांभाळणं नाही. आईपण म्हणजे समजून घेणं. मला माहितीये की तुझ्या मनात खूप काही चाललंय आणि तु बोलणार नाहीस..तरी मी ऐकत असते तुझ्या डोळ्यांतून.”
आरवच्या डोळ्यांत अचानक थेंब साठले.
“जेव्हा मी डॅडला पहिल्यांदा तुझ्या हातात हात घालताना पाहिलं… मला राग आला होता. पण आता… मी पाहतो की तू डॅडच्या डोळ्यांतही आईसारखं प्रेम असते.”
सांचीने हळूच त्याला मिठीत घेतलं.
“आई-बाबा होणं म्हणजे एकमेकांचा हात धरून चालणं… आणि तू आरव… तू आमच्या दोघांचं हृदय आहेस.”
“आई-बाबा होणं म्हणजे एकमेकांचा हात धरून चालणं… आणि तू आरव… तू आमच्या दोघांचं हृदय आहेस.”
ते दोघं बराच वेळ तिथेच बसले – थोडं बोलत, थोडं गप्प, पण एकमेकांशी मनाने जोडलेले.
दुसऱ्या दिवशी
स्वरा शाळेतून आली होती, पण तिच्या चेहऱ्यावर काहीसे उदास भाव होते. सांचीने तिच्या केसांमध्ये बोटं फिरवत विचारलं,
“स्वरा, काय झालं बाळा?”
“स्वरा, काय झालं बाळा?”
स्वरा म्हणाली,
“आई… वर्गातल्या सगळ्या मुलींचे आई-वडील त्यांच्या प्रोजेक्टला आले होते. माझं सादरीकरण चांगलं झालं, पण… मी तुला मिस केलं.”
“आई… वर्गातल्या सगळ्या मुलींचे आई-वडील त्यांच्या प्रोजेक्टला आले होते. माझं सादरीकरण चांगलं झालं, पण… मी तुला मिस केलं.”
सांचीच्या हृदयाचा कोपरा अचानक दाटून आला. ती स्वराच्या समोर बसली, तिच्या डोळ्यांत बघत म्हणाली,
“तू जेव्हा माझं नाव घेतेस ना… ‘आई’ म्हणून… तेव्हा मी स्वतःला पूर्ण वाटते. पण मला हे पूर्णत्व तुझ्या एका मिठीतून मिळालंय.”
“तू जेव्हा माझं नाव घेतेस ना… ‘आई’ म्हणून… तेव्हा मी स्वतःला पूर्ण वाटते. पण मला हे पूर्णत्व तुझ्या एका मिठीतून मिळालंय.”
स्वराच्या डोळ्यांतून थेंब गळाले.
“आई, मी कधी कधी अजूनही तुझ्या मिठीत गुडूप होते… कारण तुझ्या उबेत माझं सगळं दुःख विरघळतं.”
“आई, मी कधी कधी अजूनही तुझ्या मिठीत गुडूप होते… कारण तुझ्या उबेत माझं सगळं दुःख विरघळतं.”
रात्री
कबीर एकटाच बाल्कनीत उभा होता. त्याच्या हातात एक पुस्तक होतं – “बाबा म्हणून मी काय शिकलो?”
सांची मागून आली. तिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.
सांची मागून आली. तिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.
“कधी कधी मला भीती वाटते,” तो म्हणाला,
“मी खूप कडक बाबा आहे का?”
“मी खूप कडक बाबा आहे का?”
सांची हसली, पण डोळ्यांत ओल होती.
“कबीर… तू हळवा आहेस. फक्त तुझा हळवेपणा शब्दांत नाही, स्पर्शात आहे. तुझ्या शांत डोळ्यांत एक गहिरं प्रेम आहे… आणि त्याचं नाव आहे ‘आरव.’”
“कबीर… तू हळवा आहेस. फक्त तुझा हळवेपणा शब्दांत नाही, स्पर्शात आहे. तुझ्या शांत डोळ्यांत एक गहिरं प्रेम आहे… आणि त्याचं नाव आहे ‘आरव.’”
कबीरने पुस्तक बाजूला ठेवलं आणि म्हणाला,
“आपण एखादं पत्र लिहू या दोघांसाठी – स्वरा आणि आरवसाठी – जे ते मोठं झाल्यावर वाचतील.”
“आपण एखादं पत्र लिहू या दोघांसाठी – स्वरा आणि आरवसाठी – जे ते मोठं झाल्यावर वाचतील.”
"पत्र – भविष्याच्या ओळीतलं प्रेम"
प्रिय आरव आणि स्वरा,
तुम्ही हे पत्र कधी वाचाल ते माहीत नाही. पण एक गोष्ट लक्षात ठेवा – आयुष्यात वेळ बदलते, माणसं बदलतात, पण जे मनापासून जोडलेलं असतं, ते कधीच बदलत नाही.
आम्ही तुमचे आई-बाबा होतो, आहोत आणि नेहमी राहू.
तुझ्या पहिल्या पावलावरचा तो आनंद…
तुझ्या पहिल्या शब्दावरचं ते गोंधळलेलं हास्य…
तुझ्या हरवलेल्या दिवसांत आम्ही सावली होतो आणि उद्याच्या उजेडात… आम्ही तुझी सावली होणार.
तुझ्या पहिल्या शब्दावरचं ते गोंधळलेलं हास्य…
तुझ्या हरवलेल्या दिवसांत आम्ही सावली होतो आणि उद्याच्या उजेडात… आम्ही तुझी सावली होणार.
जग जिंका, पण स्वतःला विसरू नका.
तुमचेच प्रेमळ
आई आणि बाबा
......."
आई आणि बाबा
......."
सकाळचं कोवळं ऊन गुरुकुलच्या प्रांगणात उतरलं होतं. वाऱ्याची झुळूक फुलांच्या पाकळ्यांना गोंजारत होती. सांची आपल्या लहानशा क्लासरूममध्ये बसून स्वरासाठी एक स्केच बनवत होती. ती स्वराचं नृत्य रंगवू पाहत होती. तिच्या बोटांतून उमटणारी रेषा म्हणजे आईच्या मनातला प्रगाढ विश्वास होता.
तेवढ्यात स्वरा तिच्यामागून आली.
“आई…” स्वराचा आवाज हलकासा पण भावूक होता.
सांचीने वळून पाहिलं,
“हो ग बाळा… बघ, काय तयार करतेय मी… तुझ्या नृत्याचं चित्र.”
“हो ग बाळा… बघ, काय तयार करतेय मी… तुझ्या नृत्याचं चित्र.”
स्वरा थोडीशी गप्प उभी राहिली. मग म्हणाली,
“आई… तू नाचतेस, मीही शिकतेय… पण माझ्या मैत्रिणी म्हणतात,
"तुला तुझ्या आईसारखं नाचता येईल असं वाटत नाही.’”
“आई… तू नाचतेस, मीही शिकतेय… पण माझ्या मैत्रिणी म्हणतात,
"तुला तुझ्या आईसारखं नाचता येईल असं वाटत नाही.’”
तिने स्वराला जवळ ओढलं.
“स्वरा हे बघ बाळा… प्रत्येकाचं नृत्य वेगळं असतं. आई जसं नाचते, तसं तू नाही नाचणार – तू त्याहून सुंदर नाचशील. कारण तुझ्या नृत्यात फक्त कला नाही… तुझ्या नृत्यात तुझं मन, तुझं जग, तुझं अस्तित्व असणार आहे.”
स्वराला अश्रू आले.
“मला भीती वाटते, आई… की मी तुला निराश करेन.”
“मला भीती वाटते, आई… की मी तुला निराश करेन.”
सांचीने तिला घट्ट मिठी मारली.
“स्वरा… तू माझी श्वास आहेस. तू काहीही केलंस तरी… माझं प्रेम तुझ्यावर कमी होणार नाही. उलट… तुझ्या प्रत्येक चुका, प्रत्येक धडपडीत माझं गर्व सामावलेलं असेल.”
“स्वरा… तू माझी श्वास आहेस. तू काहीही केलंस तरी… माझं प्रेम तुझ्यावर कमी होणार नाही. उलट… तुझ्या प्रत्येक चुका, प्रत्येक धडपडीत माझं गर्व सामावलेलं असेल.”
दुसऱ्या बाजूला… कबीर आणि आरव टेक्नो क्लबच्या सत्रात होते.
आरवचा चेहरा आज खुललेला होता. त्याच्या समोर एक छोटं रोबोट होतं – त्याने स्वतः बनवलेलं.
“डॅड! बघा ना, त्याने पाय हलवायला सुरुवात केली.”
“डॅड! बघा ना, त्याने पाय हलवायला सुरुवात केली.”
कबीरला एखादं स्वप्न पुन्हा जिवंत झाल्यासारखं वाटलं.
“आरव… तुझं नाव जगात गुंजेल एक दिवस. पण त्याही आधी… तू स्वतःला ओळखशील, हे महत्वाचं आहे.”
“आरव… तुझं नाव जगात गुंजेल एक दिवस. पण त्याही आधी… तू स्वतःला ओळखशील, हे महत्वाचं आहे.”
आरव काही क्षण गप्प होता.
“डॅड… एक विचारू?”
“डॅड… एक विचारू?”
“हो बेटा.”
“तुम्ही आईवर खुप प्रेम करता ना?"
कबीर क्षणभर थबकला. मग त्याने त्याच्या डोळ्यांतली आठवण शब्दांत उतरवली.
“हो...आणि कसं आहे ना आरव..प्रेम काही वेळेस एका क्षणात होत नाही. ते होतं – हळूहळू… एखाद्या संध्याकाळीसारखं. जिथे सूर्य मावळतो, आणि नंतरही प्रकाश राहतो… अगदी तसंच. सांचीने माझ्या आयुष्यात प्रकाश दिला आणि मला कळलं… की आयुष्य हे फक्त वागणं नाही समजून घेणंही असतं.”
“हो...आणि कसं आहे ना आरव..प्रेम काही वेळेस एका क्षणात होत नाही. ते होतं – हळूहळू… एखाद्या संध्याकाळीसारखं. जिथे सूर्य मावळतो, आणि नंतरही प्रकाश राहतो… अगदी तसंच. सांचीने माझ्या आयुष्यात प्रकाश दिला आणि मला कळलं… की आयुष्य हे फक्त वागणं नाही समजून घेणंही असतं.”
आरवचा चेहरा शांत झाला.
“मग… मीही तुमच्या प्रेमाचा एक भाग आहे?”
“मग… मीही तुमच्या प्रेमाचा एक भाग आहे?”
कबीर हलकंसं हसला.
“तू आमच्या प्रेमाचं प्रतीक आहेस. तुला पाहिलं की मला माझी गोष्ट आठवते – संघर्षांची, स्वीकारांची आणि माणूस म्हणून मोठं होण्याची.”
“तू आमच्या प्रेमाचं प्रतीक आहेस. तुला पाहिलं की मला माझी गोष्ट आठवते – संघर्षांची, स्वीकारांची आणि माणूस म्हणून मोठं होण्याची.”
त्या रात्री सांची आपल्या डायरीत काहीतरी लिहीत होती. स्वरा झोपलेली होती. आरवही थकून गाढ झोपेत होता.
कबीर तिच्या मागून आला. तिच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हणाला,
“आज काय लिहिलं आहेस?”
कबीर तिच्या मागून आला. तिच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हणाला,
“आज काय लिहिलं आहेस?”
सांचीने पान वाचून दाखवलं —
आज मी माझ्या लेकीसाठी लिहिते… आणि माझ्या मुलासाठी प्रार्थना करते.
या दोघांच्या चेहऱ्यात मला माझं भविष्य दिसतं… आणि त्यांच्या हसण्यात माझं अस्तित्व.
कबीर… तू माझं वादळ होतास, आता तू माझा किनारा आहेस.
आणि आपली छोटीशी दुनिया… ही माझी खरी नृत्यशाळा आहे – जिथे हृदय स्पंदतं, डोळे बोलतात, आणि प्रेम न थांबता वाहतं…
या दोघांच्या चेहऱ्यात मला माझं भविष्य दिसतं… आणि त्यांच्या हसण्यात माझं अस्तित्व.
कबीर… तू माझं वादळ होतास, आता तू माझा किनारा आहेस.
आणि आपली छोटीशी दुनिया… ही माझी खरी नृत्यशाळा आहे – जिथे हृदय स्पंदतं, डोळे बोलतात, आणि प्रेम न थांबता वाहतं…
कबीरने तिचा हात आपल्या हातात घेतला.
“सांची… आपण हे सगळं जग जिंकलं, कारण आपण एकमेकांना जिंकलं. आरव आणि स्वरा हे आपले स्पंदन आहेत… आणि तू… तू माझं संपूर्ण आयुष्य.”
“सांची… आपण हे सगळं जग जिंकलं, कारण आपण एकमेकांना जिंकलं. आरव आणि स्वरा हे आपले स्पंदन आहेत… आणि तू… तू माझं संपूर्ण आयुष्य.”
गुरुकुलच्या लहानग्यांनी आणि त्यांच्या पालकांनी मिळून एक दिवस साजरा करायचा असं सांची आणि कबीरने ठरवलं होतं. या दिवशी ना कोणते क्लासेस, ना अभ्यास… फक्त आनंद, खेळ, कला, आणि नात्यांची उब.
सकाळपासूनच गडबड सुरु होती. रंगीबेरंगी पताका, फुगे, छोट्या छोट्या स्टॉल्स… आणि सांचीने प्रत्येक गोष्टीत स्वतःचा जीव ओतलेला. स्वरा एका पेंटिंग कोपऱ्यात मुलांना रंग वापरायचं शिकवत होती आणि आरव एका रोबोटिक गॅझेट डेमो देत होता – त्याच्याभोवती बरीच गर्दी जमली होती.
सांची लांबून कबीरकडे बघत होती – तो मुलांबरोबर क्रिकेट खेळत होता, फिल्ड अंपायर झाला होता. कबीरने तिच्याकडे पाहून हसून एक स्मित दिलं.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा