सिंड्रेलाची गोष्ट - भाग २५

मैथिली खूप संवेदनशील झाली होती. प्रत्येकाची तिला दया येई. आपण आपलं काम चोख करायचं. कोणाला दुखवायचं नाही. त्रास द्यायचा नाही. दुसऱ्या कडून काही अपेक्षा करायची नाही. नीट अभ्यास करायचा आणि डॉक्टर व्हायचं.. मग आपलं आयुष्य सार्थकी लागेल. ती स्वतः च्याच जगात असायची. मित्रपरिवारा मध्ये ती रमायची पण तेवढ्या पुरतच.. पुस्तकं हेच तिचे खरे मित्र होते. तिचं ध्येय तिने ठरवलं होतं. आणि त्यासाठी कुठल्या मार्गावरून जावं लागणार आहे हे तिला माहीत होतं. पण या सर्वात ती तिची सिंड्रेलाची गोष्ट विसरली नव्हती.. मनाच्या कोपऱ्यात कुठेतरी ती स्वतःला सिंड्रेला समजत होती आणि कधीतरी राजकुमार येईल आणि तिला घेऊ न जाईल असे तिला वाटत होते. घरात सुरु असलेल्या गोष्टींमुळे ती डिस्टर्ब होतं असे पण तरीही त्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करून पुढे जायचे असे तिने ठरवलं होतं. तर या उलट चैतालीच झालं होतं. तिला जेव्हापासून कळू लागलं होतं तेव्हापासून तिने घरात वाद, भांडणं हेच पाहिलं होतं. सुमित्राचा जाच तिने अनुभवला होता. आता ती खूप हट्टी आणि हेकेखोर झाली होती. आपलं तेच खरं करायची. कोणाचं काही ऐकून घ्यायची नाही. मनमानी करायची. अभ्यासात ती मैथिली पेक्षा हुशार होती, त्यामुळे शाळेत , स्पर्धा परीक्षेत ती पहिलीच यायची.. आपण खूप हुशार आहोत या गोष्टीचा तिला थोडा गर्व ही होता. पुढे काय करायचं हे तिला काहीच ठाऊक नव्हते आणि तिला त्या गोष्टीची चिंताही नव्हती. आयुष्य हे एकदाच मिळतं, ते मजेत घालवायचं अस तिचं धोरणं होतं. कोणीच कोणाचं नसतं. सगळे स्वार्थी असतात , म्हणून आपण सुद्धा तसंच वागल पाहिजे हा तिचा सिद्धांत होता.