जवळ जवळ साडेचार वाजत आले. मी शशीला भाड्याने घेतलेल्या वाड्याची माहिती दिली. त्याने मला
त्याबद्दल फारशी माहिती नसल्याचे सांगितले. इथे असताना तो एकटाच एका घरात पेइंग गेस्ट म्हणून राहत होता.मात्र ,त्याने जुडेकरला विचारायला सांगितले. शशी उद्याच मुंबईला निघणार असल्याने फार इंटरेस्ट दाखवीत नव्हता. त्याच्या चेहर्याावर सुटकेचे भाव दिसत होते.......... असो. मी मग जुडेकरला बोलावले. त्याला वाड्याबद्दल सांगितल्यावर तो म्हणाला," मी वाडा दाखवतो, आपण जाऊ. " त्याला मी माझ्याबरोबर घेऊन निघालो. बाहेर पाऊस अगदी सिरीयसली पडत होता. दोन चार दिवस आधी पासूनच पाऊस पडत असल्याचे जुडेकर म्हणाला. पावसाच्या पाण्याचा खळखळाट आणि डोक्यावर पडणार्याच धारा चुकवीत मी जुडेकरच्या छत्रीतून जात होतो. चालताना माझी बॅग सारखी मधे मधे येत होती. ते पाहून जुडेकर ने ती हातात धरली. पंधरा वीस मिनिटे चालल्यावर अचानक गाव मागे पडल्याची जाणीव झाली. आणि रस्त्याने जंगलात प्रवेश केला. आता आम्ही झाडांच्या गर्दीतून जात होतो. सूर्य कलला होता. पावसाने सगळेच वातावरण मादक झाले होते. समोरून येणारे कोणीही नसल्याने मी सहजच वाड्याचा विषय काढला. जुडेकर म्हणाला," साहेब खरं सांगू का , तुम्ही जिल्ह्याच्या गावी जागा पाहिली असतीत तर बरं झालं असतं. तसं या वाड्याबद्दल कोणीही चांगलं बोलत नाही. बाजूने आवाज करीत वाहणारी नदी हाच तेवढा जिवंतपणाचा मागमूस आहे. वाड्याच्या बरोबर मागे आणि नदीच्या जवळ आमच्या लोकांचं एक पडकं चर्च पण आहे. पण तिथे कोणी जात नाही. थोडा आड्बाजूला असलेला किल्ला पण मोडकळीला आलेला आहे. असल्या वातावरणात तुम्ही राहणार कसे ? तशी बँकेची गाडी आहे. त्यामुळे जिल्ह्याच्या गावाहून येणं तुम्हाला ठीक झालं असतं. " पण वाड्याबद्दल अशी काय अफवा आहे ते सांगता येईल का ? " मी असं विचारलं. त्यावर तो म्हणाला," साहेब डोक्यात असलं काही घेऊन राहाय्ला जाणार असाल तर कठीण जाईल. " त्याला जास्त काही सांगायचं नसावं असं दिसलं. मग आम्ही थोडावेळ काहीच बोललो नाही. अचानक जंगल संपलं आणि मोकळं माळरान लागलं. आता वाडा स्पष्ट दिसू लागला. वाडा दोन मजली होता.
बाहेरच्या बाजूचे गंजलेले लोखंडी गेट बरेच वर्षात कोणी उघडले नसावे. आम्ही दोघांनी त्याला जोर लावून उघडले. ते खडर्र्र्र्रर्र र र्र्र्र र्र .......... अस आवाज करीत अर्धवट उघडलं.
मी चाव्यांचा जुडगा काढला. मुख्य दरवाजापुढे पोर्च होता. दरवाज्याच्या कुलपात किल्ली घालून ती
फिरवू लागल्यावर लक्षात आलं किल्ली नावाच्या दाभणाचा कुलपावर काहीही परिणाम होत नाहीये. जुडेकरनेही प्रयत्न केला. तरीही जमलं नाही.
मग मी ते कुलूप दोन्ही हातांनी घट्ट धरून ठेवलं आणि जुडेकरने दोन्ही हातांनी किल्ली फिरवली. तेव्हा कुठे कुर्र....कुंई असा आवाज काढीत एकदाची कुलपाने मान टाकली,. आणि ते लटकू लागलं आता प्रश्न अडसराचा होता. सूर्याचे लाल किरण पडले होते. संधिप्रकाशात आकाशातली पक्षांची दाटी दिसू लागली. पावसाने मात्र मेहेर्बानी केली होती. त्यालाही कंटाळा आला असावा. सूर्याचे लाल पिवळे किरण आजूबाजूच्या ओलसर वातावर्णाने भिजले होते. मागच्या बाजूला जंगलाचा तुकडा जणूकाही उरलेल्या भागावर चिकटवलाय असं दिसत होतं. नाही म्हणायला नदीचा मात्र खळखळाट आता बर्याेपैकी ऐकू येत होता. पुन्हा आम्ही दोघांनी पाय रोवून दरवाज्याचा अडसर सरकवला. सकाळी येताना तो मला लावायला कसं जमणार होतं कुणास ठाऊक. दरवाजा एकदाचा उघडला. आतून दोन चार वटवाघुळ् उडत उडत बाहेर निघून गेली. अजूनही मला इथे राहण विचित्र वाटत नव्हतं. फक्त तसा थोडा विचार झाकळू पाहत होता.जुडेकरने माझी बॅग आत ठेवली. आणि हस्तांदोलन करून तो म्हणाला," चला साहेब मी निघतो. ........" आणि माझी अनुमती मिळताच तो भराभर चालत गेट मधून बाहेर पडला सुद्धा. मी आत शिरण्याऐवजी मागे पाहत बसलो. दूर जाणारा जुडेकरचा देह एवढीच काय ती त्या वातावरणातील मानवी हालचाल.
मी आत जाण्यासाठी पाय उचलला आणि आत ठेवल्यावर मला एखाद्या जाजमावर पाय ठेवल्यासारखा वाटला. पण ते जाजम नसून धुळीचा थार होता. मी माझ्या मोबाइलचा टॉर्च सुरु केला. त्या प्रकाशात विजेचे बटण शोधू लागलो. एका मोठया
लाकडी पुतळ्यामागे मला दिव्याची दोन बटणे दिसली. त्यापैकी एक दाबून मी लाईट लावला . त्या प्रकाशात मला असे दिसले की मी एका प्रचंड मोठ्या रेल्वे प्लॅट फॉर्मवर उभा आहे. एवढा प्रचंड हॉल मी प्रथमच बघत होतो. लांबलचक आणि चांगलाच रुंद हॉल माझ्या नजरेत मावतनव्हता. तिथे जुनाट झालेला एक सोफा होता. दोन तीन खुर्च्या होत्या. सगळ्याच "अँटिक पीसेस " वाटत होत्या. बाजूच्या भिंतीजवळ एक लांबलचक लाकडी दिवाण होता त्याची एक बाजू अर्धगोलाकार होती. जिथे मी टेकून झोपू शकत होतो. त्यावर केव्हातरी घातलेली जुनाट गादी होती. सगळीकडे नुसता कुबट , उबट व जुनाट वास पसरलेला होता. आता मात्र माझ्या मनात आलं , आपण इथे राहणार ? लीना आणि मुलांना इथे आपण आणणार का ? माझ्या प्रश्नांना सध्या तरी उत्तरे नव्हती. मी माझ्या हातातली बॅग दिवाणावर ठेवली. थोडा आवाज झाला. कोणीतरी आल्याची नोंद जणू वाड्याने घेतली असावी. वाडा अजूनही तटस्थ होता. कदाचित माझ्या हालचाली न्याहाळत असावा. नाही म्हणायला.
माझ्या डो ळ्याच्या कोपर्याहतून लांबच्या भिंतीवरून काहीतरी सरकत गेल्याचे दिसले. कदाचित मोठी पाल असावी. तसा उजेड
पिवळा असल्याने, आ़जूबाजूच्या जुनाट पणात भर घालीत होता. दिवाणावरील गादी , मी प्रथम बॅग खाली ठेवून , खाली ओढली. त्यावर
पुन्हा बॅग ठेऊन मी बसलो. आता हे सर्व स्वच्छ करणं मला भाग होतं. कुठेही मला झाडू नामक चीज दिसेना. आता काय करायचं असा विचार करीत मी बॅग उघडली. कपड्यांच्या व्यवस्थित घातलेल्या घड्या त्यात ठेवलेले टिफिन बॉक्सेस, काही फळं मला दिसली. मी थोडे कपडे वरखाली केले. अचानक मला एक केरसुणीवजा झाडणी मिळाली. लीनाची मला कमाल वाटली. बायका हुषार असतात हेच खरं. ......चला, निदान थोडी साफसफाई करून मला घेता येईल. बाकी सर्व काम मी उद्या माणसं लावून करून घेणार होतो. मी त्यातल्या त्यात थोडा जमिनीचा भाग साफ करून घेतला. इतकी धूल उडाली की मला श्वास घेणं कठीन झालं. दिवाण आता बर्याेपैकी साफ झाला होता. आत्ता कुठे मला भुकेची आठवण झाली . मी आतला एक डबा बाहेर काढला. पण मला पाणी हवं होतं. म्हणजे कीचन शोधावं लागणार होतं. अजून् माझं लक्ष हॉलच्या लांबच्या भिंतीकडे गेलंच नव्हतं. जिच्यामागे कदाचित कीचन असू शकेल. मी तिकडे वळणार इतक्यात मोबाईल वाजला. एवढ्या शांत वातावरणात ती बेल म्हणजे हॉरर फिल्ममधे ऐकू येणारी किंकाळीच होती. मी दचकून फोन घेतला. लीनाचा फोन होता. तिला एकूण सगळ्ञ्याच
गोष्टींचं अप्रुप वाटत असल्याने ती आनंदात होती. मी फोन बंद केला आणि पुन्हा दिवाणावर ठेवला. आता पुढचा दरवाजा उघडा असल्याने
एखाद्या वादळासारखा वारा आत घुसत होता. पुन्हा ढग भरून आलेले दिसले. पावसाला सुरुवात होत होती. नदीचाही खळखळाट चांगलाच
ऐकू येत होता. मी दरवाजा लोटून घेतला परत उघडायचा म्हणजे मला एकट्यालाच उघडावा ला गणार होता. मला रात्री बंद करावा लागणारच होता , याचाही विचार मी केला. आत्ता कुठे मी लांबच्या भिंतीकडे वळलो. त्या भिंतीवर कुणातरी मोठ्या सरदार दरकदाराचे तैल चित्र होते. त्याच्या वरही बरीच धूळ जमली होती. नाही म्हणायला त्याचे ऊग्र , भेदक डोळे तेवढे स्पष्ट दिसत होते. हातात तल वार घेतलेला
सिंहासनाधिष्ठित योद्ध्याचा ते चित्र असावं . ते वटारलेले डोळे कोणत्याही बाजूने पाहिले तरी आपल्या कडेच पाह्त आहेत असे वाटत होते. मी त्याच्याकडे लक्ष न देता कीचन कुठे आहे ते पाहण्यासाठी बाजूच्याच कमानीखालून उजव्या बाजूला वळलो. अर्धवट अंधार असल्याने मला परत
दिसायला अड चण येत होती. तिथे हॉल ला एका बाजूला तीन व दुसर्याव बाजूला तीन अशा मोठ्या कमानी होत्या. आणी कमानींच्या बाहेर एक
इ आकाराचा कॉरिडॉर होता. जो दोन्ही बाजूंनी मुख्या दरवाज्याकडे येऊन मिळत होता. मला अचानक मोबाईलची आठवण झाली. मी मागे
भिंतीवरील चित्राकडे न पाह्ता, दिवाणावरचा मोबाईल उचलला. आणि कीचन कडे टॉर्चच्या प्रकाशात मार्गक्रमण करू लागलो. भिंती पलीकडे परत एक मोठी कमान होती. तिच्या खालून कीचन चा दरवाजा दिसत होता. टॉर्चच्या प्रकाशात मला कीचन दिसले. आत एक मोठा ओटा होता.
तिथे सध्या कसलीच सोय नव्हती. नाही म्हणायला जुन्या पद्धतीच्या चुली होत्या. ओट्याच्या वर एक भली मोठी खिडकी होती. ती सगळीच
पितळ्याची असावी. सध्या बंद होती. रंगी बेरंगी काचा पलिकडे दिसणं कठीण होतं. कदाचित तेथून वाड्याची मागची बाजू दिसत असावी. मी
भिंतीवरचे दिव्याचे बटण शोधले. दिवा लावला पिवळ्या प्रकाशात रिकाम्या घराचा येणारा भकासपणा माझ्या तोंडावर आला. ते फक्त म्हणायला कीचन होतं. काहीही सोय न दिसल्याने मी जरा नाराज झालो. दोन चार भले मोठे कोनाडे मात्र होते. एक भिंतीतलं फडताळ दिसत होत .
सगळ्या रंगांवर का ळ्या रंगाची पुटं असल्याने मूळ रंग समजत नव्हते. नाही म्हणायला तिथे लहानसं सिंक होतं . त्यात नळ दिसला. तो सोडता क्षणीच इतक्या जोरात सुटला , की एखादा राक्षस ओरडतोय की काय असा मला भास झाला. वाड्याच्या शांततेत परत मी आल्याची खबर गेली असावी. मी परत हॉलमधे आलो. माझ्या जवळ्च्या पाण्याच्या बाटलीत मी पाणि भरून आणले आणि दिवाणा वर बसून मी खाण्यास सुरुवात केली.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा