पौर्णिमाने तिच्या ट्युशन्स उरकल्या आणि घरातील इतर कामे आवरून ती नुकतीच निवांत बसली इतक्यात टेबलवरचा फोन खणाणला. पौर्णिमा आळस झटकून उठली आणि तिने टेबलवरचा फोन घेतला आणि कानाला लावला. पुढचे काही क्षण शांततेत गेले.
"कायं?? कुठे??" एवढे बोलून ती पुन्हा शांत झाली. तिचा कापरे भरलेला आवाज ऐकून स्वयंपाकघरात पाणी पित उभ्या असलेल्या तिच्या सासूबाई लगबगीने बाहेर आल्या.
"पौर्णिमा अगं कायं झालं?" पोर्णिमाच्या पाठीवरून हात फिरवत त्या तिला विचारू लागल्या तसा पौर्णिमाच्या हातातून फोन खाली पडला आणि तिच्या डोळ्यातून एकसंधपणे पाणी वहायला लागले.
"अगं पौर्णिमा कायं झालं बाळा? माझा जीव खालीवर होत आहे सांग बघू?" सासूबाई देखील तिची अवस्था पाहून घाबरल्या तशी पौर्णिमा सासूबाईंना बिलगली आणि हमसून हमसून रडायला लागली.
"आई शरदss"
"शरद कायं पौर्णिमा? कायं झालं माझ्या शरदला बोल नाss" आता सासूबाईंचा आवाज देखील कापरे भरू लागला.
"आई शरदचे मित्र संजय आहेत ना तर संजय भावजींचा फोन होता. शरदच्या बाईकचा अपघात झाला आहे त्यांना हॉस्पिटलमध्ये अ‍ॅडमिट केले आहे." पौर्णिमा पुन्हा रडायला लागली.
सासूबाईंनी स्वतःचे अश्रू लपवले आणि मोठ्या धीराने त्यांनी पौर्णिमाला शांत केले.
"शांत हो बरं पौर्णिमा. काही होणार नाही आपल्या शरदला. चल आपण हॉस्पिटलमध्ये जाऊ. " असे म्हणतं त्या तिचे डोळे पुसू लागल्या.
पौर्णिमा शांत झाली. तिने पर्समध्ये थोडे घरातील ठेवणीतले पैसे घेतले आणि सासूबाईं सोबत ती हॉस्पिटलमध्ये पोहचली.
हॉस्पिटलमध्ये पोहचल्यावर तिने शरदच्या फोनवर फोन केला तेव्हा शरदच्या मित्राने फोन उचलला. शरद कुठे आहे याची चौकशी केली आणि दोघीही सासू सून काहीच वेळात तिथे जाऊन पोहचल्या.
शरदच्या डोक्यावर पट्टी होती आणि त्याला एका स्पेशल वॉर्ड मध्ये ठेवले होते जिथे डॉक्टर सलाईन वगैरे लावत होते. बाहेरच्या काचेतून दोघी सासू सुना शरदला पाहत होत्या. शरदची अवस्था पाहून पोर्णिमाचे अवसानच गळाले. तिच्या डोळ्यातून पुन्हा अश्रू वहायला लागले.
"पौर्णिमा शांत हो बरं.. डॉक्टर आहेत आतमध्ये." सासूबाईंनी तिला धीर देण्याचा प्रयत्न केला.
"संजय हे सगळे कसे घडले?" सासूबाईंनी पौर्णिमाला धीर देऊन शरदच्या मित्राकडे अपघाताबद्दल विचारणा केली.
"काकू आम्ही नेहमीसारखे ऑफिसवरून निघालो होतो. आज निशांतची सुट्टी होती म्हणून शरद एकटाच होता मी प्रसादच्या बाईकवर होतो. सिग्नलच्या पुढे चौकात अचानक एक लहान मुलगा शरदच्या समोर आला, शरदने त्याला वाचवण्यासाठी बाईक वळवली पण या नादात तो समोरच्या दगडावर जाऊन पडला. डॉक्टर म्हटले डोक्याला थोडा मार लागला आहे त्यामुळे शुद्ध हरपली आहे आणि शरीरावर ही थोड्या जखमा आहेत.
ते उपचार करत आहेत. येईल शरद शुद्धीवर काळजी करू नका तुम्ही."संजयने शरदच्या आईला जे घडले ते सांगितले.
ते उपचार करत आहेत. येईल शरद शुद्धीवर काळजी करू नका तुम्ही."संजयने शरदच्या आईला जे घडले ते सांगितले.
"बरं झालं तुम्ही सोबत जाता म्हणून निदान कळले आणि तुम्ही हॉस्पिटलमध्ये घेऊन तरी आला नाहीतर " शरदच्या आईने एक आवंढा गिळला.
" अहो काकू काही नाही होणार. मी आहे इथे तुम्ही नका काळजी करू. आज रात्री एक प्रसादची क्लायंट व्हिजिट आहे म्हणून त्याला जावे लागले नाहीतर तो ही थांबला असता. तुम्ही नका काळजी करू. "
" हो बाळा " असे म्हणतं शरदची आई पौर्णिमा जवळ गेली आणि तिच्या पाठीवरून मायेने हात फिरवू लागली.
" आई हे कायं होऊन बसलं? आत्ता तर कुठे आमच्या संसाराची सुरुवात होत होती. नियतीला आमचे सुख बघवतचं नाही का हो? प्रत्येक वेळी ती का परिक्षा घेते आमची? " पोर्णिमा हतबलपणे बोलू लागली.
"शांत हो बाळा.. हे बघं काही होणार नाही तू धीर धर बरं."
"आई कसा धीर धरू सांगा नाss?? आठ वर्षानंतर आत्ता कुठे आयुष्यात सुखाची नवी पालवी बहर घेतेय असे वाटायला लागले होते. शरद आणि माझ्या प्रेमाची अजून किती परिक्षा घेणार आहे ही नियती?" पौर्णिमा हमसून हमसून रडायला लागली. तिच्या सासूबाई मात्र तिचे प्रश्न ऐकून अगदी निःशब्द झाल्या, त्या तरी कायं उत्तर देणार होत्या पौर्णिमाला?
शरद आणि पौर्णिमेच्या नात्याची नियतीने घेतलेली परिक्षा त्यांनी स्वतः पाहिली होती.
शरद आणि पौर्णिमेच्या नात्याची नियतीने घेतलेली परिक्षा त्यांनी स्वतः पाहिली होती.
आठ वर्षांच्या खडतर प्रतिक्षेनंतर दोघे आत्ता कुठे एकत्र आले होते आणि आज नियतीने नमस्कार पुन्हा तिचा डाव साधला होता.
क्रमशः
नक्की कायं घडले होते शरद आणि पौर्णिमाच्या बाबतीत हे जाणून घेण्यासाठी कथा वाचत रहा.
©®ऋतुजा कुलकर्णी