'साप नव्हे धाकला, नवरा नव्हे आपला' भाग १

"झाली का तुझी बकबक सुरू, जरा तोंड बंद ठेवत जा! जास्त कळत असल्या सारखी बोलते.”सुमाचा नवरा आनंद, सुमावर ओरडला. 

ती हिरमुसली. नेहमी सारखीच, आता बोलायचे नाही अजिबात इथून पुढे. तिने कितीतरी वेळा ठरवले होते मनाशी पण प्रत्येक वेळी विसरत होती. आता मात्र 'कानाला खडा'. तिने आता निश्चयच केला पण डोळे पाण्याने डबडबले होते. डोळ्यातील पाणी लपवत, तिने डोळे हळूच पदराने पुसले; पण मनात आठवणी पिंगा घालू लागल्या.

लग्न होऊन ती या घरात आली होती. नवी नवरी साजिरी, बावरी, सुखी संसाराची स्वप्नं बघत मुली संसारात पदार्पण करतात. तशी तिची ही काही गुलाबी स्वप्न होती. लग्न ठरल्यावर ती खूप खूश होती. नवरा जवळच्या एम आय डीसीत नोकरीला होता. घरी शेतीवाडी होती. एक मोठे दीर आणि एक लग्न झालेली नणंद, हिचा नवरा आनंद धाकटा. सासू सासरे, एक छोटी पुतणी असं त्यांचं कुटुंब होतं.

लग्न झाले नव्याचे नऊ दिवस सरले आणि घरातील सर्वांचे रंग तिला हळूहळू कळू लागले. दोन महिन्यातच जाऊबाईंनी नवीन जोडप्याला वापरायला दिलेली आपली खोली परत घेतली. त्यांची गैरसोय होत होती म्हणे! स्वयंपाक घर, एक खोली आणि ओसरी असं त्यांचं छोटंसं घर. हा जोड स्वयंपाकघरात झोपू लागला. नाईलाज होता. स्वयंपाकघर म्हणून भल्या पहाटे उठावे लागे.

एक दिवस सुमा आनंदला म्हणाली,
"आपल्या पडवीत एक खोली काढुया."

त्यावर तो तिच्या अंगावर खेकसलाच, 
"खोली काढणं एवढं सोपं हाय का? पाहिजे असेल तर तुझ्या बापाकडून पैसे आण की!”

ती चपापली आणि तिला राग ही आला.
ती बोलली, 
"माझ्या बाबांचं नाव मधे कशाला घेता? जमत नसेल तर तसं सांगा."  

त्याचा पुरुषी अहंकार दुखावला गेला होता.
"नवऱ्याला उलटून बोलतेस का?”
असं म्हणून त्याने लगेच तिच्या एक थोबाडीत दिली. 

"आमच्या इनामदार घराण्यातील पुरुषांना घरातल्या बायका तोंड वर करून बोलत न्हाईत, लक्षात ठेव हे नाहीतर कानाखाली असाच जाळ निघेल परत तोंड उचकले तर."

थप्पड जोरात बसली होती. मुसमुसतच ती झोपी गेली. 

सकाळी सासू शांताबाईंने तिला विचारले,
"लय धुसफूस चालली होती राती?”

ती चमकली आणि बोलली, 
"न्हाय हो काय नाय, असच आपलं बोलत होतो."

मातृप्रेमी लेकाने आपल्या आईच्या कानावर सगळे घातले होते. मग काय सगळा आनंदी आनंदच.

"सुख रुततयं व्हय तुला?" तिची सासू शांताबाई बोलली.