भेटली ती पुन्हा (भाग ८)

कुकरची शिट्टी वाजली आणि भूतकाळातील त्या हव्याहव्याशा तरीही आत्ता टाळाव्या लागणाऱ्या आठवणीतून मेघना बाहेर आली. उगाच आपण भलती आशा लावून घेत आहोत, नको ते विचार करण्यात आता काहीच अर्थ नाही असं स्वतःला समजावत ती पटापट भाजी निवडू लागली. नेहेमीप्रमाणेच स्वतःला मनात येणाऱ्या विचारांपासून दूर ठेवण्यासाठी कामात झोकून देत तिने जेवण करून झाल्यावर पुन्हा जाऊन खिडकी उघडली. पाऊस थांबला होता पण हवेत गारवा निर्माण झाला होता. "पाऊस पडून गेल्यावर कित्ती स्वच्छ आणि मोकळं वाटतं ना सगळं... आपल्या मनाचही तसच असतं तर कित्ती बरं झालं असतं!! ते कधी का नाही निरभ्र होत या आकशासारख? का सतत दाटून आलेल्या आभाळासारख काळोख करून असतं? आणि मग त्या काळोखात पुढचं काहीच दिसत नाही.. फक्त चाचपडत रहावं लागतं आणि हाती मात्र काहीच लागत नाही." मनातले विचार काही थांबत नव्हते मेघनाच्या. भूक तर लागली होती पण एकटी जेवायला कंटाळा येतो म्हणून ती वाट बघत तशीच थांबली होती. अचानक मघाशी त्या मवाल्याने हात धरल्यावर झालेला तो स्पर्श तिला अचानक आठवला आणि ती शहारली. गेले कितीतरी दिवस तो माणूस आपला पाठलाग करत होता हे तिला कळत होते पण असा हात वैगरे धरण्याची त्याची हिम्मत झाली नव्हती पण आज नेमकं त्याने तिला गाठलं आणि नशीब संजय आला तिथे.