भेटली तू पुन्हा ! भाग - सात

उस्ताद राशिद खान त्याच्या सुमधूर आवाजातून विश्वराजच्या मनातील भाव सांगत होते... तो त्या त्यांच्या सुंदरआठवणीत हरवत होता. इकडे भक्तीची ही अवस्था वेगळी नव्हती.. बोटांची हालचाल करत चेहरा खिडकी कडे वळवून बाहेर बघत नाही. तिच्याही डोळ्यांसमोर त्या आठवणी एक चिलचित्रां प्रमाणे समोर फिरत होत्या. डोळे पाणावलेले होते. तिने बाहेर बघतच डोळे पुसले आणि चेहरा निर्विकार केला.. आता यावेळेला सर्व सुरळीत असते तर मी आणि आदि त्याच्या डॅडसोबत असते.. तो विचार करूनच तिने डावीकडचा ओठ हलकासा उंचावला. पण नाही असं नाही होऊ शकत म्हणत तिने पुन्हा चेहरा भावनाशून्य केला… तो अधून मधून तिच्या चेहऱ्याकडे पाहत तिचा चेहरा वाचण्याचा असफल प्रयत्न करत होता.. ती डोळे मिटून पडली होती. बसल्याच जागी तिचा आता डोळा लागला होता.. शरीराने आणि मनाने थकली होती. तिला विश्वराज समोर असल्यावर खूप कठीण जात होत स्वतःला सावरणं. खिडकीकडे मान वळवलेली तिने झोपेतच उजवीकडे मान वळली.. त्याने तिची सिट थोडीशी मागे केली आणि मानेजवळ उशी ठेवली.. तिच्या मानेला झटका बसू नये म्हणून, तिच्या गालावर हलकेच नकल्स फिरवले. झोपेतही ओठांवर हसू आले. ते पाहून त्याचेही ओठ हलले... आता तिला तो बिनधास्त बघू शकत होता.
तिला जाग आली तेव्हा गाडी बंगल्यासमोर थांबलेली होती.