मागील भागात आपण पाहिले की अवनीच्या आईबाबा तिला आणि सार्थकला एकत्र बघतात. आता बघू पुढे काय होते ते.
" काय चालू आहे हे अवनी? आपल्या घरात हे असं?" अवनीची आई वृंदा रागात होती.
" आई, समजून घे ना. मला तो आवडतो." अवनी धाडस करत बोलली.
" लाज नाही वाटत हे बोलायला? कॉलेजला हे धंदे करायला जातेस का? " तिचे बाबा, सतिश खूप चिडले होते.
" बाबा, असं नाही.. माझं खरंच प्रेम आहे याच्यावर." अवनी बाबा आणि सार्थक दोघांनाही घाबरत होती. तिला सार्थकला गमवायचे नव्हते.
" प्रेम म्हणे? कमवायची अक्कल नाही आणि प्रेम करते आहे. हे सगळं बंद करायचं आणि गुपचूप अभ्यासाला लागायचे."
" बाबा, मी नाही सोडू शकत याला. आणि तुम्ही माझ्यावर जबरदस्ती नाही करू शकत. मी कायद्याने सज्ञान आहे." अवनी बोलतच होती.
" मग असं असेल तर निघून जा माझ्या घरातून.. तोंडही दाखवू नकोस मला."
" सतिश, असं आतताईपणे वागू नकोस.. शांत हो. आपण समजावू तिला." वृंदाताई नवर्‍याला शांत करायचा प्रयत्न करत होत्या.
" मग तेच तर सांगतो आहे ना तिला. सगळं सोडून अभ्यासाकडे लक्ष दे."
" मी निघतो. तुमचं चालू दे." या सगळ्याशी काहीच संबंध नसल्यासारखे सार्थक बोलला. ते ऐकून तर अवनी जास्तच घाबरली. तिला तिच्या बाबांच्या रागाची भिती वाटू लागली.
" सार्थक, नको ना जाऊस. थांब ना."
" अवनी, आपल्या घरच्या गोष्टीत बाहेरच्यांना घेऊ नकोस." आई बोलली.
" आई, अग तो खूप जवळचा आहे."
" बघितलेस.. ऐकते आहे का? अवनी आत जा. मी याच्याशी बोलतो."
" बाबा.. नको ना. तुम्ही जर याला काही बोललात तर मला नाही चालणार."
"ए.. तू.. उद्यापासून अवनीच्या वाऱ्यालाही उभे रहायचे नाही. समजले?" बाबा सार्थकशी बोलले.
" बाबा.. प्लीज मला लग्न करायचे आहे त्याच्यासोबत."
" अवनी, आता काही बोलू नकोस." आई रागाने बोलली.
" अवनी निर्णय तुला घ्यायचा आहे. मी निघतो." सार्थक निघाला.
" नको ना जाऊस.." अवनी रडत होती.
" उद्यापासून हिचे सगळे लाड बंद. घरात राहिली ना तर अक्कल येईल." बाबा बोलतच होते.
" बाबा, असं नका ना करू.."
" हे बघ.. इथे रहायचे असेल तर माझ्या अटीवर रहायचे नाहीतर निघायचे."
" बाबा.."
" हो.. ही असली थेरं मला नाही चालणार."
" सतिश आता काही बोलू नकोस.. आणि अवनी तू पण शांत हो. ए मुला.. तू निघ आता, आपण नंतर बोलू."
" आई, आता काहीच बोलायचे नाही. मी घर सोडते आहे.."
" अवनी.."
" हो.. मी घर सोडते आहे. मी याच्याशी लग्न करून सुखी होऊन दाखवीन."
" अवनी.." आई ओरडली.
" जाऊ दे तिला. बाहेरचे जग समजले ना की आईबापाची किंमत समजेल." बाबा रागाने वेडेपिसे झाले होते. बाबांचा राग बघून अवनीने काहीच न बोलता घर सोडले. आधी रागाने वेडे झालेले बाबा आपल्या मुलीने खरंच घर सोडले हे दुःख सहन नाही करू शकले..
पुढचा भाग वाचायला विसरू नका..
सारिका कंदलगांवकर
दादर मुंबई
दादर मुंबई