भाग 64
( गेल्या भागात दोघे घरी सांगलीला पोहचतात. त्यांना अचानक आलेलं पाहून सगळ्यांनाच आश्चर्य वाटतं. दुपारी विक्रम राजेशला भेटायला त्याच्या घरी जातो तिथे नताशासुद्धा असते. नताशाच्या वागण्यामुळे तो डिस्टरब होऊन तिथून निघून जातो.पाहूया आता घरी काय घडतय)
अनघाने थोडावेळ त्याची वाट पाहिली. कंटाळा आला म्हणून शेल्फवरची पुस्तकं चाळायला सुरुवात केली. लग्नानंतर इकडे आल्यावरती बरीचशी पुस्तकं तिच्या घरी होती. त्यातली त्यांच्या अभ्यासक्रमासाठीची संदर्भपुस्तक बर्यापैकी विक्रमने नोकरांना सांगून तिच्या घरुन मागवून घेतली होती. लग्नानंतर आठवडाभर ती घरीच होती म्हणून विरंगुळ्यासाठी तिने कॉलेजच्या लायब्ररीतून काही कादंबर्या आणल्या होत्या. त्यातलीच एक कादंबरी हाताला लागली. तिच्या आवडत्या लेखिकेची कादंबरी म्हणून ती लगेच वाचायला बसली. बेडवरती उशी पोटाशी घेतली आणि निवांत वाचत बसली.
.................................
विक्रमने रुमचा दरवाजा हळूच ढकलला. त्याने हातातल्या घड्याळात पाहिलं तर संध्याकाळचे सहा वाजत आलेले. वाचता वाचता डोळ्यांवरती झोप कधी आलं तिला कळलं नव्हतं. उशी पोटाशी घेऊन डोक टेकून ती लहान मुलासारखी झोपली होती. पुस्तकाच्या उघड्या पानांवरती तिचा उजवा हात होता. चेहर्याच्या अर्ध्या भागावरती केसांच्या बटा कानामागून पुढे आल्या होत्या.दुपट्ट्याचं टोक बेडवरून खाली फरशीपर्यंत आल होत. आकाशी रंगांचा चुडीदार आणि आकाशी रंगांचा दुपट्टा त्याच्या टोकाला चंदेरी कलरची बोर्डर होती. तिला अस पाहतच तो मंद पावलांनी आतमध्ये आला. त्याला मनातून वाटत होतं, तिच्याजवळ जाव आणि तिच्या डोक्यावरून हात फिरवून तिला सांगावं,
' तुम्ही दिलेली हाक पोचली माझ्यापर्यंत ' पण तो पुढे गेला नाही. शांतपणे त्याने जॅकेट काढून आर्मचेअरवरती ठेवून दिलं आणि वॉशरुमला निघून गेला. तिला अस शांत झोपलेलं पाहताना छान वाटत होत त्याला.
...............................
बेसिनमधल्या नळाच्या पाण्याच्या झोताने तिला जाग आली. डोळे उघडले आणि ती चेहर्यावरून हात फिरवत उठून बसली. समोरच्या चेअरवरच जॅकेट पाहून तो आल्याचं लक्षात आलं. ती हाक मारणार इतक्यात विक्रम फ्रेश होऊन बाहेर आला.
" तुम्ही कधी आलात? मला उठवायचत ना " तिने फरशीवरचं दुपट्ट्याचं टोक ओढून दुपट्टा एका हाताने सावरत म्हटलं.
" अरे! तुम्ही वाचनात इतक्या गुंतल्या होता म्हटलं डिस्टरब नको करायला." तो हसत बोलला. त्याने तिच्या पुस्तक समोर ठेवून झोपण्याची थट्टा केली तशी ती हसत म्हणाली,
" हा ते वाचता वाचता डोळा लागला...." तिने बेडवरचं उघडलेलं पुस्तक मिटुन हातात घेत म्हटलं तस त्या पुस्तकाच्या कव्हरकडे त्याचं लक्ष गेलं.
" बापरे ! ' Secret Wish List ', Preeti Shenoy फेव्हरेट आहेत तुमच्या !" तो आश्चर्याने वॉर्डरोब ओपन करत म्हणाला.
" हो......I like her मला इतक्या आवडतात ना त्यांच्या कादंबर्या. I'm big fan of her thoughts." ती हातातल्या पुस्तकाकडे कौतुकाने पाहत बोलत होती.
" आता ही कादंबरी पण बघा ना, Diksha in her teenage made one mistake and what she'd loved someone मग काय तिचे आईवडील शाळेतून दुसर्या शाळेत घालतात आणि कॉलेज complete व्हायच्याआधी त्यांच्या पसंदीच्या मुलासोबत लग्न लावून टाकतात. बिचारी दिक्षा ! तिचं कधीतरी कुणासोबत तरी अफेयर होत म्हणून आपण तिच्यावरती लग्न करुन उपकार केल्यासारख तिला तिचा नवरा वागवत राहतो. अगदी एखाद्या दासीसारखं Her life becomes so monotonous आणि शेवटी त्याचा अहंकार कुरवाळत बसण्यापेक्षा ती तिच्या खर्या प्रेमाकडे परत जाते."
" हं.....Quite interesting." तो मंदपणे हसला आणि जॅकेट उचलून हँगरला अडकवलं.
" मला वाटलं तुम्हाला छान Romantic stories आवडत असतील जनरली मुलींना तश्या छान छान स्टोरीज आवडतात." त्याच्या या बोलण्यावरती ती विशादाने बोलली,
" हं.....पण रोमँन्टिक वाचण्याइतक माझं आयुष्य परिकथेसारखं नाहीय." तिच्या डोळ्याच्या कडा ओल्या झाल्याचं त्याच्या लक्षात आलं. वॉर्डरोब मिटून त्याने तिच्याकडे पाहिलं. मन म्हणालं,' मी...मी बनवेन तुमच आयुष्य Fairytale सारख! सांगा ना मी काय करु तुमच्यासाठी ' पण सगळे शब्द मिटल्या ओठाआडच राहिले.
" तुम्ही.... Please don't cry मी सहजच म्हटलं तुम्ही खूपच सिरियसली घेतलत."
" नाही अस काही " ती डोळे पुसत बोलली. त्याला तिच्याशी त्या व्हिडीओसंदर्भात बोलायच होतं. हातांची थोडी चाळवाचाळव करित त्याने विषय काढला.
" मॅडम, तुम्ही सारखा तोच विचार नका करु आणि तसही ती व्हिडिओ क्लीप.....ती अंधारात शूट केलीय घाईगडबडीत कुणीतरी...." त्याच्या या बोलण्यावर तिने जळजळीत नजरेने त्याच्याकडे पाहिलं.
" What ! You mean to say मी मुर्खासारखा विचार करतेय का? मला काही वेड लागलेल नाहीय जे त्या क्लीपचा मी विनाकारण विचार करेन. याचा अर्थ त्या रात्री तिथे तिसरी व्यक्ती कुणीतरी होती आणि त्या व्यक्तीने हे..शी! मला माझीच लाज वाटतेय. ती अंधारातली असो वा उजेडातली त्यातली व्यक्ती मी आहे हेच माझ्यासाठी खूप आहे! अरे How can you justify this thing sir. " ती रागाने त्याच्याकडे पाहत बोलत होती.
" No...I'm not justifying but..." तो तिला समजावण्याचा प्रयत्न करु लागला. त्याला थांबवतच ती पुढे बोलायला लागली,
" सर, मी एका साध्या घरातली मुलगी आहे. आम्ही मध्यमवर्गीय लोक इतर कश्यापेक्षाही आमच्या समाजातल्या इज्जतीला जास्त जपतो. तुमच्यासारखा पैसा आणि प्रेसटिज नसेल आमच्याकडे पण आमच्या घरातल्या कोणाकडेही कोणी बोट वरती करुन बोललेल आम्ही नाही सहन करु शकत. अहो साधे सोशलमिडियावर फोटो पोस्ट करतानासुद्धा दहावेळी विचार करणारी माणसं आम्ही. तुमच्या ' High profile culture ' मध्ये चालत असेल हो काहीही....." तिचं ते तिखट आणि स्पष्ट बोलणं ऐकून पहिल्यांदाच त्याला त्यांच्यातल्या दरीची जाणीव झाली. एका साध्या मध्यमवर्गीय घरातली ती. शिक्षण, छान नोकरी आणि सुखी संसार हेच तर विश्व असतं सामान्य मध्यमवर्गीय कुटुंबातल्या माणसाचं आणि अश्या वातावरणातल्या संस्कारात वाढलेली ती याउलट समाजासाठी झटणारी सेवाव्रती माणसं, नवे प्रगत विचार, शिक्षण, परिवर्तन यासगळ्या गोष्टी पाहत मोठा झालेला तो! एकीकडे पैसा म्हणजे जपून तोलूनमोलून वापरायची गोष्ट तर दुसरीकडे पैश्यापेक्षाही औदार्याला महत्त्व देणारे भाऊसाहेब, आत्यासारखी माणसं. एकीकडे आपण समाजात राहतो त्याप्रमाणे वागाव असा साधाभोळा विचार करणारी अनघाच्या घरची मंडळी तर दुसरीकडे समाजापेक्षाही स्वतःच्या सतसदविवेकबुद्धी आणि विचारांवर ठाम असणारी भाऊसाहेब, नीतू सारखी माणसं. त्याला पहिल्यांदाच हे सगळ जाणवलं आणि त्याने तिच्याजागी राहून क्षणभर विचार केला आणि तिचं तिखट शब्दातलं बोलणं त्याला पटलं.
" हं.....बरोबरय तुमचं " तो विचार करत म्हणाला.
" It's ok तुम्हाला माझं सगळचं म्हणणं पटावं अशी अपेक्षा नाही माझी! मीही तुमच्यावरती अस सतत चिडून काय होणारय खरतर म्हणून मला लग्नच करायचं नव्हतं कधीच! मला माझ्यामुळे अजून चार लोकांना त्रास नव्हता होऊ द्यायचा म्हणून श्रीकांतनंतर स्थळं पाहायची नाहीत अस ठरवलेल मी! मी आणि माझा जॉब यावरतीच लक्ष द्यायचं ठरवलेलं. कुणीतरी मला येऊन अॅक्सेप्ट करण्याएवढी मी दुबळी नी बिच्चारी अजिबात नाहीय पण साहेबांचं मन नव्हतं दुखवायचं मला म्हणून तुम्हाला सगळ खरं सांगण्याची अट मी आईबाबांना सांगितली. माझ्यावरती खोटेपणाचा शिक्का नव्हता मारून घ्यायचा मला पण तुम्ही अनपेक्षितपणे होकार दिलात सो...." तिचं हे धडाधडा बोलणं ऐकून हादरलाच तो. बापरे ! कसली रणरागिणी आहे ही! तिच्याकडे पाहून त्याने मनातूनच म्हटलं. त्याला हे ऐकून आता खात्रीच पटली होती, ही मुलगी मुळुमुळु रडत राहणार्यातली नव्हे! एक नंबरची जिद्दी आणि स्वतःच्या तत्वांवर ठाम राहणारी मुलगी आहे ही ज्याचा प्रत्यय त्याला गॅदरिंगच्या रात्री आला होताच.
" You're such a strong girl. " तिला बरं वाटावं आणि जरा ती चिडणं विसरुन हसावी म्हणून त्याने हसत म्हटलं.
" हं.......फक्त खंत एकच वाटते नी नेहमी राहिल, कदाचित मला त्याचा चेहरा तेव्हा दिसला असता तर....तर मी लढले असते शेवटपर्यंत नी तो माणूस आता तुरुंगात असता." अस म्हणून ती बेडवरुन उठली. पुस्तक शेल्फवरती ठेवलं आणि वॉशरूमकडे निघून गेली. तो जागीच खिळून स्तब्धपणे उभा होता. तिचं ते शेवटचं वाक्य त्याच्या कानात घुमत राहिलं.
......,.......................
रात्रीची जेवणं आटोपली आणि भाऊसाहेबांनी विक्रमला स्टडीरूमला बोलावून घेतलं. त्यांनी अस अचानक बोलावलेलं बघून त्याच्या मनात दहा शंका उभ्या राहिल्या. गोव्यावरून ते कोणालाही घरी न कळवता असे अचानक निघून आले होते त्यामुळे घरात कोणी उघडपणे काही दोघांना विचारत नसलं तरी त्यांच्या नजरेतले प्रश्न लपत नव्हते अश्यात भाऊसाहेबांनाही काही शंका आली असेल का कि गोव्यातल्या प्रकाराबद्दल त्यांना कळलं असेल का अनघाच्या बिघडलेल्या मनःस्थितीबद्दल काही जाणवलं असेल काय बोलायचं असेल असे अनेक विचार मनात घेऊनच तो स्टडीरुमला पोहचला.
" या विक्रम बसा " आरामखूर्चीत बसलेल्या भाऊसाहेबांनी डोळ्यांवरचा चष्मा बाजूला करत म्हटलं.
" नाही....ठीक आहे बोला ना " तो उभ्यानेच दोन्ही हात पाठी घेऊन शाळकरी मुलासारखा आज्ञाधारकपणे उभा राहिला.
" बरं, कशी झाली मग तुमची गोवा ट्रीप ? " त्यांनी छान हसून विचारलं. तो अनघासोबत बाहेर गेला याचा त्यांनाही आनंद झाला होता.
" छान मस्त " त्याने कसतरी हसू चेहर्यावरती दाखवत म्हटलं.
" हं.....सुनबाई खूश ना मग दुसरं काही नको आम्हाला." यावर त्याने पटकन नजर वरती वळवली. त्याला वाटलं सांगाव यांना, ' तुमची सुनबाई इतकीही काही साधीभोळी नाहीय जरा जास्तीच तिखट आहे. त्यामुळे तिला खूश करणं सोप नाहीय.'
" विक्रम, एक महत्त्वाचं सांगायचं होतं." त्यांनी बोलायला सुरुवात केली तसा तो लक्ष देऊन ऐकायला लागला.
" पुढच्या आठवड्यापासून अॅडमिन्शन्स सुरु होतायत तेव्हा गेल्या वर्षी जो काही घोळ झाला तो यंदा नको व्हायला. मुलांकडून अजिबात तक्रारी यायला नकोत. गेल्या वर्षी सुदैवाने सुनबाईंच्या लक्षात आलं म्हणून तो अॅडमिशन फीचा घोळ तरी लक्षात आला. पुन्हा यावेळी अस व्हायला नको आणि तुम्ही स्वतः लक्ष घाला यात. प्राचार्यांशीही बोलूच आम्ही." त्यांचं हे बोलणं ऐकून त्याला पहिल्यांदा काय बोलाव ते कळेना.
" अ.....हो हो Don't worry यावेळी नाही काही गोंधळ होणार!" त्याने अस म्हटल्यावरती ते निश्चिंत मनाने बोलले,
" हो.......गेल्या वर्षी झालं ते झालं चुकुन कोणाकडूनतरी अस समजू पण आमचा तुमच्यावरती विश्वास होता नी आजही आहे." ते भारवल्या नजरेनं बोलले. लेकाबद्दलचा किती अभिमान होता त्या नजरेत.
" हं......." तो इतकच बोलला. त्यांच्या नजरेला नजर द्यायची त्याची हिंम्मत होईना. गुडनाईट बोलून तो जायला वळला. दारातून बाहेर जाणार इतक्यात मागे वळून पुन्हा आत आला आणि त्यांच्या पायापाशी वाकून त्यांना नमस्कार केला.
" अरे ! आयुष्यमान भव! खूप यशस्वी व्हा." त्यांच्या तोंडून निघालेले उदगार ऐकून त्याला भरुन आलं आणि वाटलं, एक मुलगा म्हणून किती नालायक ठरलो आहोत आपण! तो त्यांच्या नजरेत न पाहताच तिथून बाहेर पडला.
............................
भाऊसाहेबांना भेटून तो खोलीत आला तोपर्यंत उशीर झाला होता. ती झोपायला बेडवरती टेकणार तोच तो आतमध्ये आला.
" कुठे गेलेलात ?" तिने तो आत आल्या आल्या विचारलं.
" इथेच.....स्टडीरुमला " त्याने तिच्याकडे न पाहता त्याची मॅट्रेस अंथरायला घेतली. भाऊसाहेबांनी बोलावल होतं हे त्याला सांगायचं नव्हतं तिला! त्यावर तिने दहा प्रश्न विचारले असते जे त्याला आता नको होतं.
" हं.....बरं गुडनाईट "
" अ....हा गुडनाईट...." त्याने बिछान्यावरती उशी टेकवत म्हटलं. तिच्या मनात आलं, असे तुटकपणे का बोलतायत! संध्याकाळी आपण इतकं बोललो त्याचा राग आला असेल का पण तिने विचारण टाळलं आणि त्याच्याकडे पाहत ती बेडवरती आडवी झाली. तो काहीतरी बोलेल म्हणून ती पडल्या पडल्या त्याच्याकडेच पाहत होती तरी लक्ष नाही म्हटल्यावर तिने कूस बदलली आणि डोळे मिटले.
..........,,,.,......................
त्याने बिछाना नीट अंथरला आणि तिच्याकडे नजर टाकली. तिला झोप लागलेली पाहून तो उठला आणि गॅलरीत जाऊन उभा राहिला. दोन्ही हात कठड्यावरती ठेवले. बाहेर गार हवा सुटली होती कधीही पावसाला सुरुवात होईल अस वातावरण बनलं होतं. आज दिवसभर इतकं काही घडुन गेलं होतं ते आठवून डोक बधीर झालं त्याचं. त्यांचं गोव्यावरुन अचानक घरी आल्यानंतरचे घरच्यांचे चेहरे, दुपारी राजेशच्या घरचा तो प्रसंग आणि संध्याकाळचं अनघाचं बोलणं आणि आता झालेली भाऊसाहेबांची भेट सगळा दिवस नजरेसमोरुन गेला. त्याने मागे वळून बेडवरती पाहिलं ती शांतपणे झोपली होती. पुन्हा राजेशचा विचार डोक्यात आला. ' नाही, राजेशने सद्या तिला अस काहीतरी कारणं काढून तिला ब्लॅकमेल करायला सुरुवात केली तर ती बिथरेल आणि घाबरून जाईल मग पुन्हा ते पॅनिक अॅटॅक आणि विशालने तर तिला सावरायला बराच वेळ जाईल अस सांगितलय अश्या परिस्थितीत राजेशकडून तिला माझ्याविषयी किंवा एकंदरीतच कॉलेजमधला फिचा तो गोंधळ आणि गॅदरिंगच्या दिवशी जे घडल ते यातलं काहीही कळून उपयोगाचं नाहीय. छे! काहीही करुन या राजेशला गप्प करायला हवं तरच तिला यातनं बाहेर काढणं शक्य होईल. अनघा मला नाही माहित माझं भविष्य काय आहे. मी तुरुंगात असेन कि नसेन I don't know पण मी तुझं आयुष्य इतकं सुंदर बनवीन की तो दिवस येईपर्यंत तू पुर्णपणे बदललेली असशील!' त्याच्या हातातल्या मोबाईलच्या स्क्रीनवरच्या तिच्या हसर्या फोटोकडे पाहून त्याच्या चेहर्यावरतीही छोटस हसु उमललं.
क्रमशः
पुढच्या भागापासून कॉलेज सुरू होईल त्यात वटपौर्णिमा स्पेशल काय असणार पाहूया 65. तुमच्या आवडत्या टर्नच्या खूप जवळ आलो आहोत आपण.....पण ही काही रोमँन्टिक स्टोरी नाही त्यामुळे कसलाही विचार न करता सगळ गोड गोड नाही दाखवता येणार त्यामुळे त्यासगळ्यासाठीची पार्श्वभूमी तयार करणारे हे भाग आहेत. Be ready for most beautiful part लवकरच येईल...कथेतील प्रत्येक पात्र समाजाचा आरसा आहे त्यामुळे हे पात्र संपवा ते ठेवा ही नताशा कश्याला अस म्हणू नका. कोणाला कंटाळा आला असेल तर ओके....Leave it पण जे वाचतायत त्यांना शेवटी खूप सुंदर काहीतरी वाचल्याचं समाधान मिळेल शंभर टक्के.....