बहरलेली वेल..
झाडाला लपेटून बहरलेली वेल..
कौतुक साऱ्या जगाला..
कौतुकाने सुखावलेली वेल..
जरा जास्तच बिलगली झाडाला..
झाड ही भारावलं साऱ्याने या
सारसावून उंच उभं राहिलं..
अंगभर पसरल्या.. बहरल्या वेलीकडे
काहीशा अभिमानाने पाहिलं..
वेल तिच्या बहरात सुखी!..
झाड त्याच्या अभिमानात!..
सुखी – अभिमानी जीव असे
वाढत होते आपापसांत!..
अश्याच एका उन्हाळी दुपारी..
अचानकच भरून आलं!..
वेल लहरली वाऱ्यावर..
झाडावरती पाखरू विसावलं!..
पाखरा – वेलीचं कौतुक झालं..
तसं झाड अंमळ दुखांवलं..
गर्वाच्या अन तोऱ्याने ते..
बहरल्या वेलीला म्हणालं..
सऱ्यांचाच भार माझ्यावर!..
मी च आधार देतो तुम्हाला..
माझ्यामुळेच तू निश्चिंत उभी..
तरी तुझं च कौतुक जगाला!..
बहर तुझा चार दिवसांचा!..
माझ्यामुळेच उठून दिसतो!..
मी उचलतो भार इथे..
म्हणून प्रत्येकजण लहरू शकतो!..
वेल दुखावली तेव्हा म्हणे..
अंधार पुष्कळ दाटला होता..
मोठाल्या वीजा नी वाऱ्यासकट..
पाऊस मनसोक्त नाचला होता!..
झाड उन्मळून पडलं म्हणे..
त्या भयंकर पावसात!..
वेल मात्र तुटली तरी..
जीव टिकून होता मुळांत!..
ती ही तशी आतमध्ये
खूप खूप विस्कटली होती!..
झाडाच्या आधाराविनाच
दिवस कसे से काढत होती!..
पालटत गेले ऋतु सारे..
बदलत गेले हवामान!..
वर्ष सरताच योग्य वेळी..
पुन्हा कळ्यांनी काढली मान!..
आता जो – तो येता – जाता
तिच्या बहराला पाहत राही..
मनात म्हणे हिच्या बहरण्याला ..
कुठल्या आधाराची गरज नाही!..
मुळांपासूनच आहे तिने..
लवचिकपणा स्वीकारलेला!..
तिच्या अस्तित्वाने आलेलं वेगळेपण..
कधी जाणवलंच नाही झाडाला!..
©आदिती भिडे.