Login

अट्टाहास-भाग-३(अंतिम)

मुलांना चांगले शिक्षण देण्यासाठी एका आईच्या अट्टाहासाची कथा
भाग- ३

मागील भागात:-

पुन्हा शाळेतून फोन आल्यावर शांता कामे आवरून शाळेत गेली.

प्रिन्सिपलची भेट घ्यायला ती तिच्या केबिनमध्ये आली.

"मिसेस कदम फी भरण्याची आज शेवटची तारीख आहे. लवकरात लवकर फी भरा." प्रिन्सिपल तिला म्हणाली.

"मॅडम, फक्त दोन दिवसांची मुदत द्या. मी काही तरी करते." शांता कळवळून हात जोडत आर्जव करू लागली.

आता पुढे:-

"ठीक आहे मिसेस कदम, फक्त दोन दिवस आहेत तुमच्याकडे. आमच्याकडून जेवढ होतं तेवढं आम्ही करतो. शेवटी आम्हालाही वरती उत्तर द्यावं लागतं." प्रिन्सिपल बारीक चेहरा करत तिला म्हणाली.

प्रिन्सिपलला वायदा करून ती पुन्हा पुढच्या घरी कामाला आली. अजून नवीन घरचं तिला काम भेटलं होतं. तिची कामाची तत्परता व चपळाई बऱ्याच जणांना माहिती होतं. शिवाय ती प्रामाणिक व कामास काम ठेवणारी होती. त्यामुळे बाकीच्या ओळखीने तिला लगेच काम मिळाले.

शिंदेच्या घरी काम करताना ती खूप गहन विचारात दिसत होती. काही तरी निश्चित झाले आहे हे तिच्या चेहऱ्यावरून शिंदेबाईने हेरले.

"काय गं शांता, काय झालं? एवढा कशाचा विचार करत आहेस?" शिंदेबाईने विचारले.

तिने शाळेच्या फीची सर्व हकीकत तिच्या कानावर घातलं. तेव्हा तिने थोडी मदत म्हणून काही रक्कम तिला दिली. तिने तिचे आभार मानले.

रात्री सुनिता तिच्या नवऱ्याशी शांताबद्दल बोलली. तेव्हा तिचा नवरा तिला म्हणाला, "हे बघ सुने, अगं हजार, दोन हजार मदत आपण करू शकतो. आता काही दिवसात तुझी डिलीव्हरी होईल. तेव्हा त्यासाठी मी तजबीज करतोय. तिला दहा हजार देऊन नंतर तिने वेळेवर दिले नाहीत तर ऐनवेळेस  काय करणार आपण? आणि ती देणार तरी कशी? तेव्हा हे एक हजार टेकव तिच्या हातावर. बाकी जमणार नाही म्हणून सांग. अशा लोकांना जास्त डोक्यावर चढवून ठेऊ नकोसं. काय माहिती तिला फी भरायला पाहिजे की आणखी कशासाठी? तेव्हा उगीच नसती झंजट लावून घेऊ नकोस."

त्याच म्हणणं तिला थोडेफार पटलं. त्यावर तिने हुंकार भरत मान डोलावली.

दुसऱ्या शांता कामाला आल्यावर सुनिताने बाकी काही न सांगता नवऱ्याने एवढेच पैसे दिले, सध्या अडचण असे म्हणत तिच्या हातात दिले. निराश होतं तिने ते पैसे घेत तिचे आभार मानले.

बाकी कामावरील व नवऱ्याच्या मित्रांकडून थोडे उसने पैसे घेऊन तिने कसे बसे रियाची फी भरली. सक्षमची मागच्या वर्षीचीही फी बाकी असल्याने त्याला शाळेत बसता येणार नाही असे सांगण्यात आले. ती खूप नाराज झाली.

रिया शाळेत जात होती आणि सक्षम घरीच बसून अभ्यास करत होता. त्याला घरी असलेले पाहून शांताला खूप वाईट वाटायचं.

त्याची फी भरण्यासाठी काय करता येईल हा विचार दिवसरात्र तिच्या मनात घोळत असायचा.

तिला विचारात पाहून एके दिवशी शिंदेबाईने पैसे मिळवण्याचा तिला एक मार्ग सांगितला. ते जरा अवघड होते. तरी तिने सक्षमसाठी हा मार्ग निवडायचे ठरवले. त्या आधी शिंदेबाईने तिला त्या व्यक्तीला भेटायला सांगितले. ती व्यक्ती तिला सगळं  व्यवस्थित समजावून सांगेल असे तिने सांगितले.

आधी स्वतः जाऊन सगळी माहिती करून घ्यायचे व नंतर सुबोधला याबद्दल सांगायचे असे मनात तिने ठरवले.

शिंदेबाईने सांगितलेल्या व्यक्तीकडे शांता गेली. ती व्यक्ती डाॅक्टर चित्रा होती. शांता तिला भेटायला तिच्या हाॅस्पिटलमध्ये जाते. शिंदेबाईनी आधीच डाॅ. चित्राला शांताबद्दल सांगितले होते.

शांता तिच्या केबिनमध्ये आल्यावर तिला नमस्कार केला. चित्राने तिला बसायला सांगितले.

"शांता, तुला पैशांची नितांत गरज आहे कळलं आहे मला. तू ही गोष्ट केली तर तुला भरपूर पैसे मिळतील. ज्याने तुझे सगळे प्रश्न मिटतील. पण या गोष्टीत तुला खूप विचारपूर्वक निर्णय घ्यावा लागेल आणि तुझ्या नवऱ्याची संमतीही घ्यावी लागेल." चित्रा तिला समजावून सांगत होती.

"काय करावं लागेल डाॅक्टरमॅडम? ते तर सांगा." शांताने विचारले. 

"तुला सोरोगेट मदर व्हावं लागेल. ज्याचे आता थोडी रक्कम व प्रोसेस पूर्ण झाल्यावर बाकी रक्कम मिळेल." चित्रा म्हणाली.

"म्हणजे ते काय असतं?" शांताला न कळल्याने तिने विचारले.

चित्राने तिला सर्व माहिती सांगितली. ती सगळं लक्षपूर्वक ऐकत होती. काही शंका, प्रश्न ती विचारून घेत होती. चित्राही तिला छान पद्धतीने तिच्या सर्व शंका व प्रश्नाचे निरसन केले.

शांता विचारात पडली. तिने नवऱ्याला विचारून कळवते सांगून घरी आली.

घरी आल्यावर तिने सुबोधला सगळे सांगितल्यावर तो खूप चिडला. तो तयारच नव्हता या गोष्टीसाठी.

तो म्हणाला,"तुला कळतंय का तू काय करायचे म्हणतेस? अगं, इतकं सोपं असत का गं स्वतःच्या पोटात वाढवलेल बाळं दुसऱ्याला देणं? "

"अहो, ते बाळं आपलं नसणारच ना. दुसऱ्याचं असणार मी फक्त माझ्या उदरात त्याला वाढवणारं आहे. त्या जोडप्यांना आईबाबांच सुख देण्याचं पुण्य मिळेल आणि आपल्या मुलांच्या शिक्षणाचा प्रश्नही मिटेल. शांत डोक्याने विचार करून पाहा ना तुम्ही." शांता कळकळीने सुबोधला समजवण्याचा कसोशीने प्रयत्न करत होती.

तो लवकर तयार झालाच नाही. किती तरी दिवस तो तिच्याशी अबोला धरून होता. पण हार न मानता ती रोज त्याला हर तऱ्हेने समजावून सांगायची.

नंतर समक्षचा उदास चेहरा व त्याची शिकण्याची तळमळ पाहून शांताच्या निर्णयाला त्याने संमती दिली. ती खूप खुश झाली.

लगेच त्या दिवशी दुपार नंतर ती त्याला घेऊन डाॅ. चित्राकडे गेली. लगेच साऱ्या तपासण्या व चाचण्या  केल्या. ती सोरोगेसीसाठी सक्षम आहे म्हटल्यावर ज्या जोपड्यांना आईबाबा व्हायचं होतं त्यांना तर आकाश ठेंगण झालं होतं.

बाकी सर्व फाॅर्मालिटी व सगळे प्रोसेस झाले. सध्या काही रक्कम शांताला देण्यात आली. तिने त्या रकमेतील पैशांनी सक्षमच्या शाळेची फी भरली.  तोही आनंदाने शाळेत जाऊ लागला. त्याच्या चेहऱ्यावरील आनंद पाहून आपण योग्य मार्ग निवडला याचे शांता व सुबोध यांना सार्थक झाल्याचे वाटले.

नऊ महिने बघता बघता निघून गेले. शांताने गोंडस बाळाला जन्म दिला. जड अंतःकरणाने तिने ते बाळं त्या जोडप्यांच्या हाती सोपवले. ते बाळं घेताना त्यांचे आईबाबा होण्याचे स्वप्न शांताच्या रूपाने पूर्ण झाले याचा आनंद त्यांच्या गगणात मावत नव्हता. त्यांनी तिच्याप्रती कृतज्ञता दाखवली. उरलेली रक्कम तर त्यांनी शांताला दिलीच शिवाय तिच्या दोन्ही मुलांचा शिक्षणाचा खर्चही करण्याचे आश्वासन दिले.

ते ऐकून शांता व सुबोध कृत्य कृत्य झाले.

समाप्त-

मुलांना चांगले शिक्षण देण्याचा अट्टाहासासाठी आई काहीही करायला तयार होते.

पण शिक्षणाचा एवढा बाजार का झाला आहे? ज्यामुळे गरीब व सामान्य मुलांना चांगले शिक्षण देण्यासाठी त्यांच्या आईवडिलांना मरमर करावे लागते?

©️ जयश्री शिंदे

सदर कथा पूर्णतः काल्पनिक आहे. जीवीत अथवा मृत व्यक्तीशी काहीही संबंध नाही. तसे आढळून आल्यास तो निव्वळ योगायोग समजावा.

🎭 Series Post

View all