Login

अशी नणंद हवी (भाग-१)

विधवा असलेल्या वहिनीच्या पाठीमागे खंबीरपणे उभे राहून तिचे पुन्हा लग्न लावून देणाऱ्या नणदेची कथा
#जलद लेखन स्पर्धा

विषय- संसारातील नणदेची भूमिका

शीर्षक:- अशी नणंद हवी

भाग- १

"ज्योतीऽऽ, ए ज्योतीऽऽ..पांढऱ्या पायाची, अवदसा कुठली? कुठे मेलीस?" करूणा तावातावाने घरात येत म्हणाली.

"काय गं, आई? आल्या आल्या झालं का गं तुझं सुरू? का त्या बिचारीच्या नावाने सारखे खडे फोडतं असतेस? " दिपिका आई करूणाला राग करत वैतागत  म्हणाली.

"ती आणि बिचारी, हं..! तिच्यामुळे माझा एकुलता एक तरणाताठा मुलगा गेला." करूणा मुलाच्या आठवणीने हळवी होतं तोंडाला पदर लावत रडवलेल्या स्वरात म्हणाली.

"काहीही काय बोलतेस, आई? बोलताना जरा तरी विचार करं. दादा फक्त तुझा मुलगा नव्हता तो तिचाही नवरा होता." दिपिका डोळ्यांत पाणी आणत म्हणाली.

"तुला तिचाच पुळका येणार ना, माझ्या मुलावर जशी जादू केली होती तशीच जादू केली तुझ्यावर पण तिने. आधी माझ्या मुलाला तर तोडलं. नुसतंच तोडलं नाही तर हे जगच सोडलं त्याने हिच्या पायात. हळदीच्या अंगाचं माझं पोरं.." करूणा पुन्हा ज्योतीला दूषणे देत म्हणतं होती तोच दिपिका तिला अडवत म्हणाली,"बास करं, आई? फक्त दादाचं अंग हळदीचं नव्हतं गं, तिचंपण अंग हळदीचं होतंच की? का प्रत्येक वेळी तिलाच दोष देतेस तू? त्यात तिचा काय दोष?" आता दिपिकाला तिचा खूप राग आला होता. रागात धुसफुसत ती तिला म्हणाली.

"काय दोष तिचा? तिचाच तर दोष आहे म्हणून तर हे दिवस पाहायला लागतात. तो त्या दिवशी गेला नसता तर पुढचं सगळं झालंच नसतं ना?" करूणा मुलगा हरीशच्या आठवणीत व्याकुळ होत म्हणाली.

तेवढ्यात ज्योती पाण्याचा ग्लास घेऊन खाली मान घालून आली. हातातला ग्लास करूणासमोर घाबरतच पकडत उभी राहिली.

तिला पाहून तिचा माथा आणखीच ठणकला. तिला रागात बघत तिने तिच्या हातातील ग्लास हिसकावून घेऊन तो तिने जमीनीवर जोरात आदळला. ग्लास काचेचा असल्याने फुटून त्याचे तुकडे तुकडे होऊन सगळीकडे विखुरले गेले. त्या आवजाने ज्योती दचकली व दोन्ही कानावर हात ठेवत घाबरून थरथरत उभी राहिली.

"मी येऊन किती उशीर झाला, आता पाणी आणतेस काय तू, हू? मी मेल्यावर ओत माझ्या मड्यावर पाणी." करूणा डोळे मोठे करतं नाकपुड्या फुगवत तिच्याकडे पाहत मोठ्या फणकाऱ्याने म्हणाली.

तिचे निखाऱ्यासारखे शब्द ज्योतीच्या कानात शिसे ओतल्यासारखे भासून मनाला जाळत होते. ती मुग गिळत आसवे गाळतं उभी राहिली होती.

"आईऽऽ, थोडं तरी तुझ्या जिभेला लगाम घाल गं. किती आणि काय बोललीश तिला? तिच्या मनाचा थोडा तरी विचार करं ना गं?" दिपिका ज्योतीला गळयाशी लावून घेत भावूक होत करूणाला म्हणाली.

"हिच्या मनाचा विचार करू, हा. मग तुला माझ्या मनाचा विचार नाही का येतं तुला?" करूणा रडवलेल्या स्वरात स्वतःकडे बोट करत म्हणाली.

"जाऊ दे, तुला बोलून काहीच फायदा नाही. चल वहिनी तुझ्या रूममध्ये जाऊ." दिपिका ज्योतीच्या खांद्याला पकडून घेऊन जाऊ लागली.

दिपिका ज्योतीला तिच्या रूममध्ये घेऊन आली. तिला बेडवर बसवून तिने किचनमधून पाणी आणले. ते पाणी तिला प्यायला लावले. ज्योतीने कसे बसे दोन घोट पाणी पोटात ढकलले. तिच्या डोळ्यांतील पाणी थांबता थांबत नव्हते.

तिच्या गालावरील ओघळणारे अश्रू पुसून तिचा चेहरा ओंजळीत घेऊन दिपिका तिला म्हणाली, "वहिनी, शांत हो तू. आईचे बोलणे मनाला फार लावून घेऊ नकोस. तिला सवयच आहे असल्या गोष्टीं बोलण्याची."

"त्या खरंच बोलल्या की. त्यात काही चुकीचं नव्हतं. मी त्या दिवशी त्यांना थांबवायला हवे होतं. पण त्यांना मला सरप्राईज द्यायचं होतं आणि तेच सरप्राईज मला किती महागात पडले, दिपूताई?" ती पुन्हा तिच्या गळ्यात पडून हमसून हमसून रडत म्हणाली.

"वहिनी, त्यात तुझा काय दोष? जे होणार होतं ते तर झालंच. आता पुढे काय करायचं ? याचा विचार करं गं तू." दिपिका तिच्या डोक्यावरून मायेने हात फिरवत तिला समजावत होती.

"नाही दिपूताई, दोष माझाच आहे. पुढे शिकण्याची इच्छा मी बोलून दाखवली नसती तर हे सर्व झालेच नसते. आई त्यांना अडवत होत्या पण त्यांनी ऐकलं नाही. हे सर्व माझ्यामुळेच झालं, मीऽऽ मीच दोषी आहे. त्यांच्या जाण्याला सर्वस्वी मीच जबाबदार आहे, दीपूताई. मीच दोषी आहे." ज्योती पुन्हा स्वतःचा चेहरा ओंजळीत घेऊन रडू लागली.

"वहिनी, अगं सावरं स्वतःला. तूही आईसारखीच काय बडबडत आहेस? दोष तुझा नव्हता, नियतीचा दोष होता, तिने हिरावून नेलं त्याला. दादा तेवढंच आयुष्य घेऊन आलेला होता. तेव्हा तू स्वतः दोष देणे थांबव बरं. आता तू स्वतः स्ट्राँग राहायला हवंस. दादा तुला पुढे शिक्षण घेण्यासाठीचा फाॅर्म भरायला गेला होता. त्यांचा मेसेज आला आहे अॅडमिन झालंय तुझं. उद्यापासून तुझं काॅलेज सुरू होईल. तुला आता त्याचं स्वप्न पूर्ण करायचं आहे, वहिनी." दिपिका तिला सावरत समजावत म्हणाली.

"पण दिपूताई, आई शिकू देतील का मला? त्यांना तर मी घराबाहेर पाय ठेवलेलं पण चालत नाही. मग कसं जाऊ मी?" ज्योती स्वतःला सावरत डोळे पुसतं हुंदके देत तिला प्रश्नांवर प्रश्न विचारत होती.

क्रमशः-

काय झालं होत हरीशला? का करूणा ज्योतीचा इतका द्वेष करते? पुढील भागात वाचा..