आपली माणसं...भाग 2
दुसऱ्या दिवशी सकाळी दोघींच्या गप्पा सुरू झाल्या.
"तुला आठवतं का गं, कॉलेजमधला तो दिवस जेव्हा तू माझ्यासाठी डबा घेऊन आली होतीस आणि मी रडले होते?"
"हो ग तुझं प्रेझेंटेशन होतं आणि तुझा डबा गोंधळात विसरला होतास. मी डबा आणला आणि तू ‘तूच माझी आई आहेस का ग मीना.’ असं म्हणाली होतीस."
दोघी खळखळून हसल्या. एक वेगळीच मोकळीक होती. जी केवळ आपली माणसंच देऊ शकतात.
शीतल निघायच्या आधी मीनाने एक फोटो तिच्या हातात दिला – शारदाकाकू, मीना आणि शीतल एका भिंतीजवळ उभ्या होत्या. मागे ‘शुभेच्छा – शीतल ताई’ असा मोठा पोस्टर.
"हे...?" शीतल थक्क झाली.
"तू जेव्हा पहिल्यांदा मुंबईत इंटरव्ह्यूसाठी गेली होतीस, त्याचं पोस्टर आहे. आईनं तयार केलं होतं. म्हणाली होती – ही आमची शीतल, खुप मोठी होणार."
शीतलला एकदम कळून चुकलं – आयुष्याने कितीही वेग घेतला, पण काही नाती थांबलेलीच असतात – त्याच जागी, त्याच प्रेमात.
शीतल निघताना मीनाने विचारलं –
"तू परत येशील का?"
"तू परत येशील का?"
शीतल काही क्षण शांत राहिली. मग म्हणाली –
"हो. पण यावेळी एकटी म्हणून नाही... आपली माणूस म्हणून."
"हो. पण यावेळी एकटी म्हणून नाही... आपली माणूस म्हणून."
दोन महिने झाले होते. शहरातल्या धावपळीत परत रमलेली शीतल, पण तिच्या मनात सतत काहीतरी नकळत हलत होतं. झोपताना, काम करताना, कॉफी पीताना – तिच्या डोळ्यांसमोर ते जुनं घर, मीनाचं हसू आणि शारदाकाकूचं कोमल स्पर्श राहत होता.
एका संध्याकाळी ती ऑफिसमधून घरी आली. टेबलावर तिचा जुना फोटो होता – कॉलेज डिग्रीसह शारदाकाकू आणि मीनासोबत.
शीतलने तो फोटो उचलला. थोडा वेळ पाहत राहिली… आणि मग नकळत बोलून गेली –
“आपली माणसं... आपली माती… अजून मी पूर्णपणे परतले नाही…”
“आपली माणसं... आपली माती… अजून मी पूर्णपणे परतले नाही…”
दोन आठवड्यांनी ती पुन्हा गावात आली. यावेळी केवळ भेट देण्यासाठी नाही, तर एक निर्णय घेऊन.
मीना धावतच आली.
"तू? पुन्हा? काही झालं का?"
"तू? पुन्हा? काही झालं का?"
शीतल हसली.
"नाही गं. यावेळी मी शहरातून सुट्टी नाही घेतली… तर इथं कायमचं यायचं ठरवलंय."
"नाही गं. यावेळी मी शहरातून सुट्टी नाही घेतली… तर इथं कायमचं यायचं ठरवलंय."
"काय?" मीनाच्या डोळ्यांत आश्चर्य होतं.
"हो मीना. आता मी शहरात नोकरी करत करतच वर्क फ्रॉम होम घेऊन इथंच राहील या घरात, या आठवणींसोबत. गावासाठी काही करायचंय मला."
त्या आठवड्यात शीतलने गावाच्या शाळेला भेट दिली. पाचवीलाच पूजेसारखी गावात सगळ्यांना ती ओळखत होती. पण आता ती केवळ “शहरातली बाई” राहिली नव्हती. आता ती परतलेली, गावासाठी जगायची ठरवलेली “शीतलताई” होती.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा