आपली माणसं...भाग 1
"ताई, हा चहा घे. अजून थोडं दूध टाकलंय, तुझ्या आवडीप्रमाणे."
मिनाची ही साधीशी हाक आणि हातातला चहा... क्षणभर शीतलच्या डोळ्यांतून पाणी आलं. मीनाकडं पाहिलं. गोऱ्यापान चेहऱ्यावर साधेपणाचं तेज, केसांच्या गाठी बांधलेल्या, डोळ्यांत नेहमीची आपुलकी.
शीतल म्हणाली,
"तू अजूनही माझ्या सवयी लक्षात ठेवतेस?"
शीतल म्हणाली,
"तू अजूनही माझ्या सवयी लक्षात ठेवतेस?"
मीनाचं गोड हसू.
"आपली माणसं विसरता येतात का ग?"
"आपली माणसं विसरता येतात का ग?"
शीतल शहरात मोठ्या कंपनीत मॅनेजर होती. कॉलेजमध्ये होस्टेलवर असताना मीनाचं घर तिला दुसरं माहेर वाटायचं. त्या वेळी मीनाची आई – शारदाकाकू, दोघींनाही तूपसाखरेच्या पोळ्या करून खाऊ घालायची. परीक्षा जवळ आली की शीतल त्या घरात जाऊन अभ्यास करायची. प्रेम, आपुलकी आणि जिव्हाळा... त्या घरात दरवळायचा.
पण शीतलचं आयुष्य पुढं वळलं. शिक्षण, नोकरी, लग्न... आणि एक दिवस, मीनाकडून फोन आला.
"ताई, आई गेली..."
त्या बातमीनं शीतल हादरली आणि आज जवळपास सात वर्षांनंतर ती पुन्हा त्या घरात पाऊल ठेवत होती.
घर तेच होतं – पण आता शांत, शून्य. भिंतींवर आईचे फोटो होते. खोलीच्या एका कोपऱ्यात जुन्या डायऱ्या, कपाटात जुने फोटो अल्बम.
शीतल एकेक पान चाळू लागली. शारदाकाकूच्या हस्ताक्षरात लिहिलेलं होतं –
"शीतल आज पहाटे उठून अभ्यास करतेय. तिला तिच्या स्वप्नांत यश मिळो. माझी दुसरी लेक आहे ती."
शीतलचे डोळे पाणावले. तिच्या अंगावर काटा आला. तिचा हात मीनाने घट्ट पकडला.
"मी विचार करत होते, घर विकावं का?" मीनाने विचारलं.
"नको गं… हे घर म्हणजे आपली आठवण आहे. आपली माणसं यात अजून जिवंत आहेत."
"मग राहायला येशील का पुन्हा?" मीना विचारत होती शब्दांनी नाही, नजरेनं.
शीतल शांत झाली. मग हळूच उत्तर दिलं,
"हो, कदाचित. अधूनमधून... मन पुन्हा आपली माणसं शोधतच असतं ग."
"हो, कदाचित. अधूनमधून... मन पुन्हा आपली माणसं शोधतच असतं ग."
शीतल त्या रात्री मीनाच्या घरीच थांबली. खूप दिवसांनी असा निवांत वेळ मिळाला होता. मोबाईल सायलेंटवर होता, लॅपटॉप पिशवीतच होता केवळ जुन्या आठवणी, चहा आणि ओळखीच्या माणसांचं शांत प्रेम.
मीनाच्या मुली गौरी आणि चंचल शीतलला "शीतलताई" म्हणायच्या. त्यांच्या लाघवी बोलण्यात शीतलला मीनाचीच आठवण येत होती. एका क्षणी चंचल म्हणाली,
"शीतलताई, आई म्हणाली तुम्ही तिला कॉलेजमध्ये खूप मदत केली होती, होय?"
"शीतलताई, आई म्हणाली तुम्ही तिला कॉलेजमध्ये खूप मदत केली होती, होय?"
शीतल हसली.
"तिचं काय आहे, ती नेहमी मला देवासारखं दाखवत असते. पण खरं सांगू का, तिच्यामुळेच मी त्या काळात टिकून राहिले."
"तिचं काय आहे, ती नेहमी मला देवासारखं दाखवत असते. पण खरं सांगू का, तिच्यामुळेच मी त्या काळात टिकून राहिले."
मीना गप्प होती. पण तिच्या डोळ्यांत एक वेगळी शांतता होती – जणू सगळ्या आठवणी आत मिसळल्या होत्या.
क्रमशः
ऋतुजा वैरागडकर
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा