मागील भागात आपण पाहिले की मीरा आणि सुजयचा प्रेमविवाह झालेला असतो. मीरा आणि सुजयचे त्याच्या आईशी वागणे सुधाकररावांना पटत नसते. आता बघू पुढे काय होते ते.
" सुजय, आज ना घरी गेल्यावर मी फक्त आराम करणार आहे.." मीरा गाडीत बसत म्हणाली.
" का ग? काम खूप होते का?"
" हो ना.. दोन मिटींग्स होत्या. आजकाल ना मला खूप थकायला होते."
" तू ना अंगावर काढू नकोस. आपण आधी डॉक्टरकडे जाऊ या.." सुजय काळजीने बोलला. दोघे घरी आले. आज घर अत्यंत अस्ताव्यस्त होते. घरभर नुसती खेळणी पडलेली होती. जिथे तिथे पियुने पाणी प्यायला घेतलेले ग्लास दिसत होते. सोफ्यावर तिने सगळा खाऊ सांडवून ठेवला होता. या दोघांना बघून ती पळत पळत पुढे आली. तिला जवळ घेताच तिच्या शूचा वास मीराला आला.
" श्शी.. हिचे ओले कपडेही बदललेले नाहीत. आई.. आई.." मीरा आवाज देऊ लागली.
" काय झाले ओरडायला?" बेडरूममधून बाहेर येत सुधाकरराव बोलले.
" काय हे बाबा? किती तो घरात पसारा? आणि हे काय, पियुचे शूचे कपडेही बदललेले नाहीत.. कुठे गेली आई?" सुजयने चिडून विचारले.
" तुझ्या आईला बरं नाहीये. ताप आला आहे. सकाळी तिला उठायला उशीर झाला म्हणून तणतणलास. पण का उशीर झाला ते मात्र विचारायचे समजले नाही. ती नाहीच म्हणत होती तरिही तिला औषध देऊन झोपायला लावले आहे मी."
" आज बाई नाही का आल्या कामाच्या?" पसारा बघून मीराने विचारले.
" गेली ना येऊन ती. का?"
" मग एवढा पसारा?"
" पियु संध्याकाळी उठली की तिला खेळायला लागतं. ज्यादिवशी मी तिला खाली नेत नाही त्यादिवशी ती घरात अशीच खेळते. वृंदा नेहमी आवरून ठेवते म्हणून तुम्हाला दिसत नाही."
" अच्छा.. " सुजय विषय बदलत म्हणाला. " चहा आहे का?" सुधाकररावांनी प्रश्नार्थक नजरेने बघितले.
" नाही म्हणजे चहा केला आहे का? मीराचे डोके दुखत होते ना म्हणून. "
" वृंदा झोपून आहे दिसतंय ना? मी मगाशी तिला तुम्ही सकाळी न घेतलेला चहा दिला."
" श्शी बाबा. एक दिवस बरं नाही म्हणून आराम करायचं म्हटलं तर.." वाक्य अर्धवट ठेवत पियुचे कपडे बदलायला मीरा गेली.
" तू चहा केलास तरी चालेल." सुजयकडे बघत सुधाकरराव बोलले.
"अं.. हं.. करतो करतो.." सुजय आत गेला. आतल्या पलंगावर सगळे कपडे होते.
" हे एवढे कपडे?" सुजयने आश्चर्याने विचारले.
" हो.. बाईने सुकलेले कपडे काढून ठेवले असावेत." मीरा वैतागून बोलली.
" मग रोज ते इथे का नसतात?"
" कारण आई घड्या घालून कपाटात ठेवतात."
" सुजय, करतोस ना रे चहा?" बाहेरून सुधाकररावांचा आवाज आलाच.
" हो.."
कसातरी सुजयने चहा केला. सुधाकररावांना दिला.
" बाबा, जेवणाचे काय करायचे? मीराला सुद्धा बरे वाटत नाहीये."
" मीराला बरं नाही हे सांगितलंस मला. पण तुझ्या आईला काय होते आहे हे विचारलेस तरी का? आज एक दिवस तिच्याकडून काम झाले नाही तर तुमच्या दोघांचे आवाज चढलेले आहेत. उद्या आमच्याकडून काहीच झाले नाहीतर काय कराल? आताही विचारायला काय आलास तर जेवणाचे काय करायचे?"
" बाबा.. असं काही नाही.." गुळमुळीत उत्तर देऊन तो आईला बघायला गेला. वृंदाताईंचे अंग खूपच तापलं होतं. दोन मिनिटे तिथे बसून तो लगेच बाहेर आला.
" मीराला सांग साधी खिचडी करायला." सुधाकरराव बोलले.
" बाबा , तिचं आजारपण?" सुजय बोलला.
" असं का? मग घे तूच खिचडी करायला. मी दिवसभर पियुला सांभाळून थकलो आहे."
कशीबशी सुजयने खिचडी केली. सगळ्यांची जेवणे झाली. तो झालेला पसारा उचलणार कोण? या विचारानेच सुजय घाबरला. वृंदाताई कशाबशा ते उचलायला जात होत्या. पण सुधाकररावांनी त्यांना जबरदस्ती आराम करायला पाठवले. मीराने कशीतरी भांडी सिंकमध्ये ठेवली. आणि ती तरातरा बेडरूममध्ये निघून गेली.
मीरा करेल का वृंदाताईंचे आजारपण? सुधाकरराव काढतील का या सगळ्यावर मार्ग? बघू पुढील भागात. तोपर्यंत हा भाग कसा वाटला ते नक्की सांगा.
सारिका कंदलगांवकर
दादर मुंबई
दादर मुंबई