अधीर मन झाले! भाग - ६

अधीर मन झाले!
भाग -सहा.

******

आज नेहासमोर मन मोकळे करताना किती आनंदी होती ती! आपल्या मनातील गोड भावना कुणाजवळ तरी व्यक्त करत आहे हेच तिच्यासाठी आनंददायी होते. नेहाने म्हटल्याप्रमाणे आता लवकरात लवकर रवीला सांगणे आवश्यक होते.

'तू परत येशील तेव्हाच सांगू शकेल ना मी? का एवढा उशीर करतो आहेस? तुझी कुणीतरी एवढ्या आतुरतेने वाट बघतेय हे तुला कळत नाहीय का रे? ये ना लवकर.'  ती डोळे मिटून बसली होती.

'तुझी आठवण झाली की मन भरून बघावं असा साधा एक फोटोही नाहीये माझ्याकडे.'

डोळे मिटून त्याचा चेहरा ती डोळ्यासमोर आणत होती. मन:पटलावर एकच चित्र उमटत होते, बेधुंद बरसणारा पाऊस आणि त्यात भिजलेला तो! पावसासारखाच.. बेधुंद!

'अरे, हा तर मृदगंध!'  तिने खाडकन आपले नयन उघडले. मृगाच्या पहिल्या पावसाच्या स्पर्शाने मोहरलेली धरती आपला गंध सगळीकडे पसरवत होती. मेघा उठून खिडकीत आली. एव्हाना बाहेर पाऊस येतोय हे तिला कळले होते. तिने हात खिडकीबाहेर काढला. रिमझिम वर्षावणारे दोन-चार थेंब तिच्या हातावर येऊन विसावले.

'वेडीच आहे मी. अजून पावसाला सुरुवातही झाली नव्हती आणि त्याच्या आठवणीत उगीचच स्वतःला दाह करून घेत होते. हा दरवळणारा मृदगंध, हे हातावर विसावलेले थेंब लवकरच तो येणार याचा संदेश तर देत नाहीयेत ना?'

"आई, अगं काय हे? परत शिंकते आहेस तू."  तेजस्विनी आत येत म्हणाली. हातात वाफाळलेला चहाचा कप होता.

"काय गं आई, अजूनपर्यंत कपडे न बदलता तशीच आहेस तू? तुझ्या अशा हट्टीपणामुळेच तुला त्रास होतो, माहितीये ना?"

चहाचा कप बाजूला ठेऊन तेजुने कपाटातून मेघाचे कपडे काढले. बाजूलाच असलेल्या बाबाची वर्दी बघून काय झाले असेल, ते ती समजली. त्या वर्दीवरून तिने अलवार हात फिरवला.

"बाबा, असा आपल्या माणसांना त्रास नसतो रे द्यायचा."  ती हलकेच पुटपुटली.

"माझ्या मन:चक्षुवरची उरलेली जळमटं तर पूर्ण निघू दे. सगळं अगदी क्लिअर झाले की पहिल्यांदा तुलाच सांगेन मी." तेजस्विनी चहाचे रिकामे कप आत घेऊन जात म्हणाली.

"मेघा, अशी रात्रीची खिडकीबाहेर हात काढून काय करतेस?" पावसाचे थेंब हातावर घेण्याच्या प्रयत्नात असलेल्या मेघाकडे बघून आकाश विचारत होता.

त्याच्या मनातील रवीचा विचार त्याला खोलीबाहेर घेऊन आला होता नि तेव्हाच मृगाच्या पहिल्या पावसाला सुरुवात झाली होती. नेमकी त्याच वेळी त्याला मेघा खिडकीत दिसली.

दुसऱ्या दिवसापासून आकाशच्या कॉलेजमध्ये रोजच्या फेऱ्या सुरु झाल्या. एकदातरी रवी भेटेल हे मन सांगत होते आणि तिसऱ्या दिवशी खरेच रवी त्याच्या समोर उभा होता.

"काय टॉपर? आम्हाला तर विसरूनच गेलात की? कुठे गहाळ झाला होतात इतके दिवस?"  काहीशा उपरोधिक स्वरात त्याने रवीला विचारले.
रवी केवळ हसला. त्याचे ते मंद हसणेही आकाशचा राग शांत करायला पुरेसे होते.

"काही नाही रे मित्रा, होस्टेल सोडले नि परत आपल्या मूळ ठिकाणी गेलो. पण तिथे आता फुकट कसा राहणार ना? मग सकाळी पेपर टाकायला जात होतो. निकालाच्या दिवशी येणारच होतो, की तिथल्या एका छोट्याची तब्येत बिघडली. त्याचा दवाखाना करण्यात दोन दिवस गेले. आमच्या आश्रमात सर्वात मोठा आहे ना मी, मग थोडी तरी जबाबदारी घ्यायला लागेल ना?" तो सांगत होता.

"मित्रा, खरंच ग्रेट आहेस यार तू! आय रिअली प्राऊड ऑफ यू." आकाश ने त्याला मिठी मारली.
"बरं, चल गाडीवर बस. घरी जाऊया."  आकाश.

" नको यार, घरी नको. हवे तर बाहेर चहा पिऊया."  रवी म्हणाला.

दोघे जवळच्याच एका छोटेखानी उपहारगृहात गेले.

"म्हणूनच नको म्हणतोय. हे असं वाट पाहणं माझ्या नशिबी नव्हतेच कधी. आताही नको. " तो शांतपणे बोलत होता.  त्याच्या मनात काहीतरी गडबड आहे हे आकाशला कळत होते.

रवी हसला, खिन्नसा.  "आकाश, तू मित्र आहेस माझा. तुझ्याशिवाय माझ्या मनातले कोणाला सांगू? पण हे कसे सांगायचे ते कळत नाहीये. तू चिडणार नाहीस ना?"  रवी.

"काही काय बोलतोस? मला कसे कळले नाही? लहान आहे रे ती. त्या नकट्या नेहासोबत राहून थोडी खोडकर जरूर झालीय. पण हे प्रेमात पडणं वगैरे.. छे! शक्य नाही रे." आकाश.

"तुझी जुळी बहीण आहे ती. लहान नाहीये. नेहाचा विषय निघाला म्हणून बोलतो, नेहाला तू आवडतोस हे तुला कळत होतं ना? तुझ्याही मनात ती आहेच हे ठाऊक आहे मला. आकाश, दोस्ता, माणसांच्या नजरेची पारख आहे रे मला."
रवी बोलत होता. आकाशच्या चेहऱ्यावरचे भाव क्षणाक्षणाला बदलत होते.

"अच्छा! म्हणजे एकंदरीत तुझं मत आहे की मेघाचे तुझ्यावर प्रेम आहे. मला सांग तुला तिच्याबद्दल काय वाटतं?"  आकाश रवीला विचारत होता.

.
.
क्रमश :
********

रवीचे उत्तर काय असेल? मेघाच्या मनातील कळल्यावर आकाश कसा वागेल? ह्या प्रश्नांची उत्तरे कळण्यासाठी वाचत रहा कथामालिका, अधीर मन झाले!