तुला इथून बाहेर पडायचं असेल, तर मृत्यूशी खेळ करावा लागेल..." ती थंड, पण धारदार आवाजात कुजबुजली.
धैर्यसिंहने तलवार अधिक घट्ट धरली. त्याच्या श्वासाचा आवाजही स्मशानाच्या स्तब्धतेत जड झाला होता.
अचानक, समोरच्या जमिनीतून हाडांचे हात बाहेर आले. एक, दोन… शेकडो हात जमिनीतून उठले आणि त्याच्या पायांना पकडू लागले. त्याच्या अंगावर काटा आला, पण तो मागे हटला नाही.
देवदत्तने काहीतरी मंत्र उच्चारला आणि जमिनीवर एक लालसर प्रकाश उमटला. त्या प्रकाशात मृत हात क्षणभर थबकले, पण लगेचच त्यांचं रूप बदललं.
"हे आत्मे बांधलेले आहेत. जोपर्यंत ती स्त्री अस्तित्वात आहे, तोपर्यंत ते मुक्त होणार नाहीत." देवदत्तच्या आवाजात भीती होती.
त्या क्षणीच ती स्त्री हवेत उडाली. तिचे हात लांब झाले, आणि ती अचानकच धैर्यसिंहच्या अंगावर झेपावली. तिचे नखं तलवारीसारखी होती आणि तिच्या स्पर्शाने एक गार वावटळ उठली.
धैर्यसिंहने जोरात तलवार फिरवली!आणि.थेट रक्ताळलेला किंकाळी हवेत उमटली.ती स्त्री मागे सरकली.तिच्या डोळ्यांत जणू निखारे पेटले.
पण त्याच वेळी, हवेत एक वेगळाच आवाज उमटला स्मशानाच्या पलीकडून भेसूर हसण्याचा!
जणू अजूनही कुणीतरी अंधाराच्या मागे लपलेलं होतं.
हा खेळ संपलेला नाही…तो खोल स्वरात म्हणाला.
धैर्यसिंहने तलवार घट्ट धरली. मृत्युला आव्हान देत तो त्या भेसूर स्त्रीच्या विरुद्ध उभा ठाकला होता. तिच्या रक्ताळलेल्या डोळ्यांत प्रखर अग्नी पेटला होता.त्या क्षणीच हवेत एक भेसूर गारवा पसरला.स्मशानातील जळलेले लाकूड तडतडू लागले. कुठून तरी एक विचित्र हसण्याचा आवाज आला आवाजात एक वेगळंच क्रौर्य होतं.
धैर्यसिंहने मागे पाहिले, पण तिथे कोणीही नव्हतं. आणि मग... अंधारात एक आकृती आकार घेऊ लागली.ती आकृती पूर्णतः सावलीसारखी होती, पण तिच्या डोळ्यांत काळोखी ज्वाळा धगधगत होत्या. तिच्या अस्तित्वानेच संपूर्ण परिसर थरथर कापू लागला.
देवदत्त घाबरला. त्याच्या ओठांवर मंत्र होते, पण आवाज सुटत नव्हता.
त्या सावलीने हात पुढे केला आणि अचानक धैर्यसिंहच्या अंगावर असह्य भार पडू लागला. त्याला उभं राहणंही कठीण झालं.
"माझ्या खेळात आलास, तर बाहेर पडणं शक्य नाही…" त्या आकृतीने सैतानी हसत सांगितलं.
धैर्यसिंहने शेवटचा जोर लावून तलवार उगारली.त्या क्षणी त्याच्या तलवारीतून चमकदार प्रकाश उमटला आणि त्या सावलीच्या अंगावर आदळला.
एक वेदनादायक किंकाळी हवेत घुमली. त्या सावलीचे अस्तित्व काही क्षणांसाठी हलले, पण ती पूर्ण नाहीशी झाली नाही. उलट, अंधार अधिक गडद झाला.
"तू असा सहज जिंकू शकत नाहीस..." एका घोगऱ्या आवाजात सावली हसली.
तेवढ्यात जमिनीखाली काहीतरी हलल्याचा आवाज आला. धैर्यसिंहने मशाल उजळवली, आणि त्याच्या पायाखालील जमीन निळसर प्रकाशाने चमकू लागली. काही तरी प्राचीन आणि भयावह शक्ती जागी झाली होती.
देवदत्त अजूनही मागे उभा होता, घाबरलेला पण मंत्र पुटपुटत.
अचानक, जमिनीखालून एक मोठा काळसर हात बाहेर आला आणि त्याने धैर्यसिंहचा पाय धरला!
"आता वेळ संपली..." सावलीने गंभीर स्वरात म्हटलं.
धैर्यसिंहने ताकदीनं तलवार खाली घातली, पण त्या हाताने तिचा वार अडवला. त्या हाताच्या कडांवर अनंत मृत आत्म्यांचे चेहरे होते, भयचकित डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहणारे!त्या आत्म्यांमध्ये काही ओळखीचे चेहरेही होते…
देवदत्तने मोठ्याने मंत्र पठण सुरू केले, आणि अचानक त्या जळलेल्या चितेच्या राखेतून एक लालसर धूर उठू लागला. तो धूर सावलीच्या दिशेने वेगाने झेपावला आणि एका उग्र आक्रोशासह सावलीने आकृती बदलली.
आता तिच्या जागी एक विकृत, अर्धवट जळालेलं भेसूर शरीर होतं.
"मी पुन्हा जगेन… आणि तुम्ही सर्व माझे भक्ष्य व्हाल!" तो प्रेतासारखा आवाज घुमला.
स्मशानभूमी आता जिवंत झाली होती. जमिनीतून उगवणाऱ्या काळसर हातांनी हवेत अनाकलनीय थरार निर्माण केला होता. धैर्यसिंहच्या भोवती मृतात्म्यांचा गराडा पडत होता. त्यांच्या डोळ्यांत असह्य वेदना आणि अतृप्त इच्छा होत्या, जणू मृत्यूनेही त्यांना शांतता दिली नव्हती.
देवदत्त अजूनही मंत्र पठण करत होता, जो मूर्त आत्मा असूनही धैर्यसिंह मदत करत होता त्याचा आवाज थरथरत होता. त्याच्या कळवटकेल्या शरीरालाही घाम फूटला होता.
हवेत एक विचित्र दुर्गंधी पसरली होती, जणू मरणाचा दरवाजच उघडला होता.
त्या काळसर सावलीने एक भेसूर किंकाळी फोडली आणि क्षणातच वाऱ्यासारखी धैर्यसिंहकडे झेपावली!
तू मला रोखू शकत नाहीस! ती सावली जोराने म्हणाली
धैर्यसिंहने तलवार पुढे केली, पण सावलीने ती सहज उडवून दिली. तो जमिनीवर आदळला. मणक्यांतुन एक कळ उठली, पण त्याला थांबायला वेळ नव्हता.
धैर्यसिंहने तलवार पुढे केली, पण सावलीने ती सहज उडवून दिली. तो जमिनीवर आदळला. मणक्यांतुन एक कळ उठली, पण त्याला थांबायला वेळ नव्हता.
सावलीने आपला भेसूर हात त्याच्या छातीकडे नेला. थंडगार बोटं त्याच्या हृदयाला स्पर्श करणार तितक्यात…
"ओम् नरसिंहाय नमः!"देवदत्तने जोरात मंत्र उच्चारला आणि हातातली राख हवेत उडवली. त्या राखेचा प्रकाश झाला आणि सावलीने एक वेदनादायक किंकाळी फोडली. तिच्या काळ्या आकृतीवर प्रकाशाचा प्रहार झाला, आणि ती थरथरू लागली.
धैर्यसिंहला संधी मिळाली. त्याने आपल्या पोटातल्या वेदना बाजूला सारत तलवारीचा घाव घातला. त्या तलवारीत आता फक्त धातू नव्हता ती मंत्रांनी भारलेली होती.
सावली थरकापली. ती आक्रोश करत हवेत विरत गेली, तीच अस्तित्व तुटलेल्या आत्म्यांसोबत नष्ट होत गेला.
आणि एक दीर्घ शांतता पसरली.हवेतला अनामिक तणाव हलका झाला. स्मशानातली चिता राख होऊन शांत पडली होती.
आणि एक दीर्घ शांतता पसरली.हवेतला अनामिक तणाव हलका झाला. स्मशानातली चिता राख होऊन शांत पडली होती.
धैर्यसिंह आणि देवदत्त एकमेकांकडे पाहत उभे राहिले. विजय मिळाला होता,धैर्यसिंहच्या छातीचा ठोका अजूनही हलला नव्हता. त्याने तलवार अजूनही घट्ट पकडली होती,
स्मशानातलं वादळ शांत झालं होतं, आणि मृतात्मेही काही क्षण स्तब्ध झाले. पण त्या राखेच्या धुरामध्ये एक आकृती अजूनही स्पष्ट होत होती.देवदत्त!
तो हसत होता. पण त्या हास्यात काहीतरी विचित्र होतं माणसाच्या हास्यासारखं नाही, तर एका अज्ञात, अप्रत्याशित गोष्टीसारखं.
"धैर्यसिंह… तुला वाटतंय की आपण जिंकलो?" देवदत्तचा आवाज आता वेगळाच वाटत होता जड, खोल आणि थंडगार.
धैर्यसिंह एक पाऊल मागे झाला. त्याच्या मेंदूत कळ उठली. आता त्याला जाणवू लागलं… काहीतरी चुकत होतं.
देवदत्त जिवंत नव्हता! त्याच्या चेहऱ्यावर आता मानवी हावभाव नव्हते. त्याच्या डोळ्यांत जळत्या निखाऱ्यांसारखी चमक होती. अचानक त्याच्या भोवती अंधार जमा होऊ लागला. त्याच्या शरीरातून काळसर धूर निघू लागला.
"मी इथं फक्त तुला आणण्यासाठी होतो… आता हा खेळ संपलाय!"देवदत्तच्या आत्म्याने थंड आवाजात उच्चारले.
धैर्यसिंहच्या मनात एकच विचार चमकला सापडला! हा खरा शाप होता!
तो मागे वळून धावू लागला, पण अचानक त्याच्या पायाला काहीतरी अडवलं तो जोरात खाली कोसळला.
माझी सुटका केवळ मृत्यूतच आहे… आणि तुझीही! देवदत्तचा आवाज घुमला.
देवदत्तच्या हातांनी आता वेगाने रूपांतर घेतलं. ते आता लांबट, अस्थिर झाले होते, जणू काळोख्या धुराचे बनलेले
"आणि तुझ्या मृत्यूनंतर… ही कहाणी कायमची स्मशानात जिवंत राहील!"देवदत्तच्या आत्म्याने धैर्यसिंहच्या गळ्याभोवती हात टाकला.
धैर्यसिंहच्या श्वासांची लय विस्कटली होती. देवदत्तच्या थंडगार, अमानवी हातांनी त्याचा गळा आवळला होता. हात म्हणजे हात नव्हतेच ते धुरासारखे होते, पण तरीही लोखंडाइतके मजबूत!
धैर्यसिंहने धडपडत आपली तलवार उचलायचा प्रयत्न केला, पण ती दूर फेकली गेली होती. त्याला आता जाणवत होतं हे मानवी शक्तीच्या पलीकडचं होतं.
"तुला वाटतं मी मरून शांत बसलो असेन?" देवदत्तचा आवाज गूंजला. "नाही… मी या ठिकाणी कैद झालो आहे. आणि आता… तुझ्या मृत्यूमुळे मी या शापातून मुक्त होईन!"
अचानक, एक भयंकर किंकाळी ऐकू आली. हवेत वादळ उठलं. झाडं वेडीवाकडी हलू लागली. एक अदृश्य ताकद धैर्यसिंहला मागे फेकत होती.
मातीमधून काळे धुराचे प्रवाह उगवू लागले. त्या धुरात चेहऱ्यांचे आक्रंदन दिसू लागले. स्मशान पेटत होतं, पण ज्वाळा नव्हत्या ते एक अंधाराचं वादळ होतं!
देवदत्तने हात वर केले, आणि स्मशानातले राखलेले अस्थिपिंजर उडू लागले. त्या हाडांच्या वादळात अडकत धैर्यसिंहच्या डोळ्यांसमोर अंधार पसरू लागला.पण त्या क्षणी… एका अज्ञात आवाजाने हवेत मंत्रांचा निनाद केला.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा