हा शाप फक्त त्याच्या रक्तानेच संपेल," देवदत्तचा आवाज थंड आणि निश्चयी होता.
धैर्यसिंहने मशाल घट्ट पकडली. "म्हणजे?"
देवदत्त पुढे सरसावला. "राघवच्या रक्तातूनच हे शापित अस्तित्व मुक्त होऊ शकतं. त्याला जिवंत ठेवायचं असेल, तर त्याचा काही भाग गमवावा लागेल."
गावकरी दडपून गेले. पांडुरंग काका पुढे आले, "म्हणजे त्याला मारायचं?"
"नाही!" धैर्यसिंह पांडुरंग काका जोरात ओरडले. "याला दुसरा मार्ग असायलाच हवा!"
देवदत्तच्या चेहऱ्यावर एक विचित्र हसू उमटलं. "शापाला वेदना द्यायची असेल, तर त्याच्यावर हल्ला करायला हवा… पण त्या वेदना राघवलाही सोसाव्या लागतील."
राघवच्या चेहऱ्यावर वेदनेची छटा उमटली. "माझ्या जीवावर शाप हटेल, त्याने कमकुवत स्वरात विचारले.
"हो पण तू आयुष्यभर यातनांमध्ये राहशील," देवदत्तने उत्तर दिलं.
"राघवला यात सोडणार नाही!"धैर्यसिंह.तलवार उपसत म्हणाला.
आणि त्याच क्षणी, अंधारामधून ती काळी छाया झपाटल्यासारखी राघवच्या दिशेने झेपावली. तिच्या हालचाली वेगवान होत्या, पण तिच्या अस्तित्वात काहीतरी वेदनादायक असावं ती आक्रंदत होती, तिच्या आत काहीतरी तडफडत होतं.
धैर्यसिंहने तलवार उचलली, पण अचानक देवदत्त पुढे झाला. "थांब! ही छाया राघवच्या रक्ताशी जोडलेली आहे. जर तुला हल्ला करायचाच असेल, तर काळजीपूर्वक कर."
राघव विव्हळला. त्याच्या हाताच्या शिरेतून काळसर लालसर रक्त सांडू लागलं. त्या रक्ताच्या थेंबांनी जणू जमिनीने ही आक्रोश केला. छाया क्षणभर थांबली, पण मग ती राघवच्या अंगात शिरू पाहू लागली!
"नाही!" धैर्यसिंह ओरडला एका झटक्यात मशालीचा धगधगता टोकदार भाग छायेकडे फेकला.आगीने त्या अस्तित्वाला स्पर्श केला, आणि एक भेसूर किंकाळी संपूर्ण स्मशानात घुमली.
पण तेवढ्यातच, देवदत्त जोरात ओरडला. "धैर्यसिंह! मागे पहा!"
धैर्यसिंहने मागे पाहताच, त्याच्या पाठीवर थंडगार स्पर्श जाणवला.काळी छाया त्याच्यावर झेपावली होती! तो मागे पडला, त्याच्या छातीवर अंधाराचा भार जाणवत होता.
राघव कळवळला. "मी याला थांबवू शकत नाही!"
देवदत्तने काही मंत्र पुटपुटले, आणि एका क्षणात, त्याने धारदार सुरा काढून राघवच्या हाताच्या तळव्यावर एक खोलसा ओरखडा काढला. राघवच्या रक्ताचा थेंब जमिनीवर पडताच,काळी छाया अचानक थरथरू लागली, तिच्या आकृतीचा आकार वेडावाकडा झाला, आणि एका हाडं गोठवणाऱ्या किंकाळीसोबत ती नष्ट झाली.
"हे… संपलं का?"धैर्यसिंह उठून बसत म्हणाला.
"छाया गेली आहे… पण शाप अजूनही पूर्णपणे संपलेला नाही."देवदत्तचा आवाज गंभीर होता. "
राघव अजूनही जमिनीवर कोसळलेला होता.त्याच्या हातातून रक्त झिरपत होतं, पण त्याच्या डोळ्यांमध्ये भितीपेक्षा काहीतरी वेगळंच झळकत होतं एक अनोखी भावना, जणू त्याला काहीतरी उमजलं होतं.
तेवढ्यात, एक भेसूर आवाज हवेत उमटला. "तुम्ही समजताय तितकं सोपं नाही हे… मी परत येईन."
"हे काय होतं?"धैर्यसिंहने तलवार घट्ट पकडत म्हटलं.
देवदत्तने हाताच्या बोटांनी काही आकृत्या हवेत काढल्या आणि तिथल्या जमिनीवर रक्ताने रेखाटलेले काही आकृतिबंध चमकले.तसा राघवचा श्वास चढला होता.
"मी… मला काहीतरी जाणवतंय, "ती छाया अजूनही माझ्याशी जोडलेली आहे."तो म्हणाला.
अचानक, एक थंड वारा त्यांच्या आजूबाजूला फिरू लागला.
"कोणी तरी येतंय," देवदत्तने सावधगिरीने म्हटलं.
आणि मग, त्या गडद अंधारातून एक आकृती बाहेर पडली.अंधारातली ती आकृती हलत होती.तिच्या अस्तित्वानेच हवेत एक भेसूर थंडावा पसरला. मशालीचा प्रकाश आता क्षीण झाला होता,जणू त्याच्या ज्वाळाही या अंधारापुढे घाबरल्या होत्या.
आणि मग, त्या गडद अंधारातून एक आकृती बाहेर पडली.अंधारातली ती आकृती हलत होती.तिच्या अस्तित्वानेच हवेत एक भेसूर थंडावा पसरला. मशालीचा प्रकाश आता क्षीण झाला होता,जणू त्याच्या ज्वाळाही या अंधारापुढे घाबरल्या होत्या.
धैर्यसिंहने तलवार उचलली, पण हात थोडा कापत होता. राघव अजूनही धापा टाकत जमिनीवर पडला होता, आणि देवदत्त सावधपणे काही मंत्र पुटपुटत होता.
"तुम्ही मला परत जागवलं..." ती आकृती कुजबुजली. तिचा आवाज अनेक वेगवेगळ्या दिशांनी येत होता, जणू ती एका जागी नव्हती तर सगळीकडे होती.
अचानक, ती आकृती झपाट्याने पुढे आली आणि राघवच्या अंगावर झडप घातली!
राघवने एक मोठा किंकाळी दिली. त्याच्या शरीराभोवती काळसर धूर पसरू लागला. त्याच्या चेहऱ्यावर अनाकलनीय वेदना होत्या, जणू काहीतरी त्याच्या आत शिरत होतं.
धैर्यसिंहने जोरात तलवार चालवली, पण तलवारीचा वार त्या अंधारात फसला. आकृती हसली.
"तुम्ही मला मारू शकत नाही..." तिचा आवाज आता वेडसर वाटत होता. "मी तुमच्या प्रत्येक श्वासात आहे… मी तुमच्या रक्तात आहे!"
देवदत्तने एका झटक्यात पिशवीतून काही काळसर राख बाहेर काढली आणि ती राघवच्या अंगावर फेकली. अचानक, भयानक किंकाळी हवेत घुमली. ती आकृती थोडीशी मागे हटली, पण अजूनही नष्ट झालेली नव्हती.
"हिचं मूळ अजूनही जिवंत आहे," देवदत्त ओरडला. "जर आपण तिला संपवलं नाही, तर आपण सगळे मृत आहोत!"
त्या क्षणी, जमिनीखालून एक थंडगार हात निघाला आणि धैर्यसिंहच्या पायाला पकडलं! तो खाली पडला, आणि अंधारात काहीतरी त्याला ओढू लागलं.
धैर्यसिंहने तलवार उचलली, पण हात थोडा कापत होता. राघव अजूनही धापा टाकत जमिनीवर पडला होता, आणि देवदत्त सावधपणे काही मंत्र पुटपुटत होता.
"तुम्ही मला परत जागवलं..." ती आकृती कुजबुजली. तिचा आवाज अनेक वेगवेगळ्या दिशांनी येत होता, जणू ती एका जागी नव्हती तर सगळीकडे होती.
अचानक, ती आकृती झपाट्याने पुढे आली आणि राघवच्या अंगावर झडप घातली!
राघवने एक मोठा किंकाळी दिली. त्याच्या शरीराभोवती काळसर धूर पसरू लागला. त्याच्या चेहऱ्यावर अनाकलनीय वेदना होत्या, जणू काहीतरी त्याच्या आत शिरत होतं.
धैर्यसिंहने जोरात तलवार चालवली, पण तलवारीचा वार त्या अंधारात फसला. आकृती हसली.
"तुम्ही मला मारू शकत नाही..." तिचा आवाज आता वेडसर वाटत होता. "मी तुमच्या प्रत्येक श्वासात आहे… मी तुमच्या रक्तात आहे!"
देवदत्तने एका झटक्यात पिशवीतून काही काळसर राख बाहेर काढली आणि ती राघवच्या अंगावर फेकली. अचानक, भयानक किंकाळी हवेत घुमली. ती आकृती थोडीशी मागे हटली, पण अजूनही नष्ट झालेली नव्हती.
"हिचं मूळ अजूनही जिवंत आहे," देवदत्त ओरडला. "जर आपण तिला संपवलं नाही, तर आपण सगळे मृत आहोत!"
त्या क्षणी, जमिनीखालून एक थंडगार हात निघाला आणि धैर्यसिंहच्या पायाला पकडलं! तो खाली पडला,
स्मशानातल्या त्या भेसूर अंधारात धैर्यसिंह जमिनीवर ओढला जात होता.
स्मशानातल्या त्या भेसूर अंधारात धैर्यसिंह जमिनीवर ओढला जात होता.
त्याने जोर लावून हाताने माती पकडायचा प्रयत्न केला, पण बोटं निसटत होती. त्याचा आवाज तुटक झाला, आणि त्याच्या चेहऱ्यावर मृत्यूच्या सावल्या उमटल्या.
देवदत्तने काही मंत्र उच्चारले आणि हातातील राख हवेत टाकली. ती राख जमिनीला लागली, तसे ते थंडगार हात एक क्षणासाठी मागे हटले. धैर्यसिंहने झटपट उठून आपली तलवार उचलली.
"हे काही साधं भूत नाही, "याचा आत्मा अजूनही एखाद्या शापित गोष्टीशी जोडलेला आहे."देवदत्त घाईघाईने म्हणाला,
जमिनीवर कोसळलेला राघव मात्र अजूनही बेशुद्ध पडला होता, पण त्याच्या अंगावर हळूहळू काळसर व्रण उमटत होते,जणू मृत्यू त्याला आपल्या कवेत घेत होता.
आणि मग... अचानक त्या स्मशानाच्या मधोमध एक आकृती उभी राहिली.
ती स्त्री होती. तिच्या डोळ्यात एक अनामिक क्रूरता होती, आणि तिच्या भेदक हास्यातून भीती जागृत होत होती. तिच्या हातांवर रक्ताच्या ओळी ओघळत होत्या, जणू तिनेच कुणाचं तरी काळीज फाडून काढलं होतं.
"तुम्ही इथून जिवंत जाऊ शकत नाही..." ती कुजबुजली, आणि हवेत काळसर धूर पसरला.
त्या धुरातून विकृत, भयावह आकृत्या बाहेर येऊ लागल्या. त्यांचे शरीर सडलेले होते, आणि डोळे आतल्या आत खूपसलेले. त्यांचे ओठ पिळवटले होते, जणू भीषण वेदनेत ते अडकले होते.
धैर्यसिंहने तलवार उगारली, पण त्या आत्म्यांनी त्याला वेढून टाकलं. त्याच्या अंगाभोवती एक गार वाऱ्याचा झोत फिरू लागला, आणि त्याच्या उबदार रक्ताला थंडगार शिरशिरी उठली.
तुमच्या शरीरातलं रक्त माझ्या भुकेला जागं करेल..."
ती स्त्री पुटपुटली.
ती स्त्री पुटपुटली.
स्मशानाच्या त्या काळोख्या जागेत भयाने गडद सावल्या निर्माण केल्या होत्या. धैर्यसिंहच्या भोवती जमलेले मृतात्मे आता हलायला लागले होते. त्यांच्या काळसर, कुजलेल्या हातांनी हवेत तडफड करण्यास सुरुवात केली.
तो माघारी जाणार, इतक्यात त्या रक्ताळलेल्या स्त्रीने हात उचलला. हवेत अचानकच एक असह्य गारवा पसरला. तिच्या डोळ्यांत काळोखी ज्वाळा चमकल्या.
क्रमशः
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा