आता नको , पुन्हा बघु!

देवेन शनिवारी ऑफिसचे काहीही काम न वाढवता दुपारी घरी आला.

" रावी शांत हो. . रडू नकोस!"

"आधीच देवाने तिला कोवळ्या वयात वैधव्य दिलं होतं. त्यातून  उभी राहून गेली पंधरा वर्षे खंभीरपणे आनंदाने जगत होती. काकूंना केवढा आधार व अभिमान होता तिचा. "

" नशीबापुढे काय. . . एवढ्या दिवसांनी किती बेचैन पाहतोय मी तुला. सावर गं!"

"बरोबर आहे रे जवळची मैत्रिण  होती मग काय हे ? पुन्हा करू ,पुन्हा करू म्हणू तिचं सगळं तसंच राहून गेलं. ! असं वाटतंय हिला" सासूबाईंना दमजत होतं सगळं.

देवेन उठला व तिच्या पाठीवर थोपटून  म्हणाला" काहीतरीच हिचं. . वेडी आहेस का रावी? . . चला तोंडाला पाणी मार ! आराम कर चल ये!"

तो बेडरूम मधे जावून पडला खरं पण रावीच्या  त्या वागण्याचा  व विचाराचा . . खोलवर अभ्यास करून तो आतून पार कोलमडून गेला होता.

रावीला क्रॉकरी जमा करण्याचा खूपच शौक. पण ती वापरायला काढायचीच नाही. आता कशाला? कुणीतरी पाहुणे येतील किंवा विशेष  काही असेल तेव्हाच काढायचे. . एरवी ते शोकेसमधेच!

आता नको पुन्हा जाऊयात, आता नको पुन्हा कधीतरी करूयात, आज कशाला ? कुणी आल्यावर बघु हे डायलॉग  त्यांच्या घरात नेहमीचेच. 

खूपदा तो सुद्धा तिच्या कितीतरी इच्छा अशाच दुर्लक्ष  करायचा. पण हो खरंय? आयुष्याचा काहीच भरवसा नाही. जगला तोच क्षण खरा. . .हे बोचलंय तिला. वसंताचे नवे कपडे पाहून ती आतून हलून गेलीय हे लक्षात आलं त्याच्या.

"आपण  असेच राहू का ? " तिच्या या  प्रश्नाला देवेन सहज  हो म्हणाला होता. .. पण आता जाणवत होतं की अशाश्वत जीवनाचा खरच भरोसा नाही. .

आता असं त्यालाही वाटलं. . म्हणूनच  जगुण घ्यावं. . हवं तसं . . रोजच्या रोज. . . ! कारण हे जगणंच  किंवा राहिलेलं उधार जगणं पुन्हा आठवणी बनून जातं!

त्याने रावीला बोलावलं. ती सहज येवून बाजूला पडली. देवेन ने तिला घट्ट मिठीत घेतलं , कपाळावर ओठ टेकवले व म्हणाला, रोज सुंदर जगुयात, हवं तसं . . आता नको, पुन्हा बघु असं नाही म्हणणार मी!