देवेन शनिवारी ऑफिसचे काहीही काम न वाढवता दुपारी घरी आला.
तो कधीच लावता यायचं नाही.
तो फार खवैया नसला तरीही आवडीने खाणारा होता पण हे वासावरून पदार्थ ओळखणे. .. किंवा खाल्यानंतर त्यात काय काय टाकलय हे ओळखणे. . या शास्त्रात तो कच्चा होता.
दिल्लीहून आणलेले महागडे काचेचे ग्लास पाण्यासाठी घेतले होते.
टेबल क्लॉथ ही नवीनच!
तो बेडरूम मधे चेंज करायला गेला तर तिथलं बेडशीटही ठेवणीतलं टाकलेलं!
काहीतरी आहे. . काहीतरी लपवलं जातंय असं वाटलं.
पण याशिका काहिच सांगत नव्हती.
विशेषतः बायको घरातल्या कपड्यावरच कामात असते त्यामुळेही असेल कदाचित! पण सगळ्याच नवर्यांचं घाईत विशेष लक्ष जात नाही.
आज रावीही सुंदर दिसत होती. खास ड्रेस घातला होता. ती घरात इतके महाग कपडे वापरायची नाही.
" पापा. . मम्माच्या फ्रेंडच्या मम्माचा फोन आला होता ना , सकाळी, तुम्ही गेल्यावर . . .मला नाही माहित. . बाय . . मी चालले समोर खेळायला." ती धूम पळाली समोरच्या फ्लॅटमधल्या मैत्रिणीं कडे.
देवेन आईच्या बाजूला बसला सोफ्यावर. .
रावीचं हे बोलणं ऐकून देवेनला आठवलं की हो मागच्या महिन्यात तिची मैत्रिण अचानक गेली होती. . रावीने ते खूप मनाला लावून घेतल होतं.
आलमारित ऑनलाइन आलेले ५-६ ड्रेस व पर्सेस ची पॅक पाकिटं तशीच होती. . .काकूंना तर माहितही नव्हते. .. केव्हा मागवले. मी व तिने शिवायला टाकलेले ४ ड्रेस तसेच होते. एक गणपतीत ३ नवरात्रीत, एक दिवाळीत घालेन. . आता घडी नाही मोडणार अशी म्हणाली होती मला.. . मागच्या महिन्यांत पण नाहिच ना
भारीतल्या जरीच्या साड्या. . अन अजून काय काय निघालं. . तिला वाटलं तरी होतं का की ती हे आवडीने घेतलेले नवीन कपडे घालूनही पाहू शकणार नाही. . ."
" रावी शांत हो. . रडू नकोस!"
"आधीच देवाने तिला कोवळ्या वयात वैधव्य दिलं होतं. त्यातून उभी राहून गेली पंधरा वर्षे खंभीरपणे आनंदाने जगत होती. काकूंना केवढा आधार व अभिमान होता तिचा. "
" नशीबापुढे काय. . . एवढ्या दिवसांनी किती बेचैन पाहतोय मी तुला. सावर गं!"
"बरोबर आहे रे जवळची मैत्रिण होती मग काय हे ? पुन्हा करू ,पुन्हा करू म्हणू तिचं सगळं तसंच राहून गेलं. ! असं वाटतंय हिला" सासूबाईंना दमजत होतं सगळं.
सासूबाईंनी डोक्यावरून हात फिरवुन तिला जवळ घेतलं.
देवेन उठला व तिच्या पाठीवर थोपटून म्हणाला" काहीतरीच हिचं. . वेडी आहेस का रावी? . . चला तोंडाला पाणी मार ! आराम कर चल ये!"
तो बेडरूम मधे जावून पडला खरं पण रावीच्या त्या वागण्याचा व विचाराचा . . खोलवर अभ्यास करून तो आतून पार कोलमडून गेला होता.
रावीला क्रॉकरी जमा करण्याचा खूपच शौक. पण ती वापरायला काढायचीच नाही. आता कशाला? कुणीतरी पाहुणे येतील किंवा विशेष काही असेल तेव्हाच काढायचे. . एरवी ते शोकेसमधेच!
आता नको पुन्हा जाऊयात, आता नको पुन्हा कधीतरी करूयात, आज कशाला ? कुणी आल्यावर बघु हे डायलॉग त्यांच्या घरात नेहमीचेच.
खूपदा तो सुद्धा तिच्या कितीतरी इच्छा अशाच दुर्लक्ष करायचा. पण हो खरंय? आयुष्याचा काहीच भरवसा नाही. जगला तोच क्षण खरा. . .हे बोचलंय तिला. वसंताचे नवे कपडे पाहून ती आतून हलून गेलीय हे लक्षात आलं त्याच्या.
"आपण असेच राहू का ? " तिच्या या प्रश्नाला देवेन सहज हो म्हणाला होता. .. पण आता जाणवत होतं की अशाश्वत जीवनाचा खरच भरोसा नाही. .
आता असं त्यालाही वाटलं. . म्हणूनच जगुण घ्यावं. . हवं तसं . . रोजच्या रोज. . . ! कारण हे जगणंच किंवा राहिलेलं उधार जगणं पुन्हा आठवणी बनून जातं!
त्याने रावीला बोलावलं. ती सहज येवून बाजूला पडली. देवेन ने तिला घट्ट मिठीत घेतलं , कपाळावर ओठ टेकवले व म्हणाला, रोज सुंदर जगुयात, हवं तसं . . आता नको, पुन्हा बघु असं नाही म्हणणार मी!
दिनांक १५ . ०६. २२
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा