एका लहानशा गावात, आई-मुलाचं अतूट नातं जपणारी एक हृदयस्पर्शी कथा घडली. गौरी नावाची साधी, मेहनती शेतकरी बाई आणि तिचा लहान मुलगा, आर्यन. गौरीचे पती काही वर्षांपूर्वी वारले होते, आणि त्यानंतर तीच आर्यनसाठी आई, बाबा, आणि मित्र होती.
आर्यन शाळेत हुशार होता, पण गरिबीमुळे त्याला खूप अडचणींना सामोरं जावं लागायचं. शेतावर काम करून मिळणाऱ्या मोजक्या पैशांत गौरी आर्यनचं शिक्षण, जेवण, आणि त्याच्या स्वप्नांचा आधार जपत होती. आर्यनची आवड होती शिक्षक होण्याची, पण त्यासाठी पुढील शिक्षणाची फी भरणं गौरीसाठी अशक्य होतं.
गौरीने आपल्या गरजा कमी केल्या, दोन वेळा जेवण्याऐवजी एकदाच खायचं ठरवलं. ती रात्री उशिरा पर्यंत विणकाम करायची आणि त्यातून चार पैसे कमवायची. तिला माहीत होतं, आर्यनचं शिक्षण तिच्या मेहनतीवरच उभं राहणार आहे.
एक दिवस आर्यनची शाळेतून पहिल्या क्रमांकाचं पारितोषिक जिंकल्याची बातमी आली. शाळेतील मुख्याध्यापकांनी आर्यनला पुढील शिक्षणासाठी शिष्यवृत्ती दिली. आर्यनच्या डोळ्यात आनंदाश्रू होते, पण गौरीच्या डोळ्यांत मात्र समाधान आणि माया भरून वाहत होती. तिच्या कष्टाचं चीज झालं होतं.
त्या दिवशी रात्री आर्यनने आईला विचारलं, "आई, तू इतके कष्ट का करतेस माझ्यासाठी?"
गौरीने हसत म्हटलं, "बाळा, माझ्या मायेची साय जशी दुधावर जमा होते ना, तशीच माझी माया तुझ्यावर जमा झाली आहे. मी तुझ्या यशासाठी काहीही करू शकते."
गौरीने हसत म्हटलं, "बाळा, माझ्या मायेची साय जशी दुधावर जमा होते ना, तशीच माझी माया तुझ्यावर जमा झाली आहे. मी तुझ्या यशासाठी काहीही करू शकते."
काही वर्षांनी आर्यन खरोखरच शिक्षक झाला. गावातल्या प्रत्येक लहान मुलाला तो शिकवत होता, जणू आईच्या मायेचा कर्ज फेडत होता. गौरीसाठी तो क्षण जगातील सर्वात मोठं समाधान होतं.
आईची माया, खरंच, दुधावरच्या सायीसारखी असते—मऊ, गोड, आणि प्रत्येक वेळेस तयार, आपल्या लेकराला आधार देण्यासाठी.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा