आईचा मित्र ( भाग एक )

आज वडिलांच शुद्ध श्राद्ध पार पडलं. पाहुण्यांनी भरलेलं घर बघता बघता खाली झालं. घरामध्ये मी, माझी बायको आणि माझी आई  असे तिघेच जण उरलेलो आहोत. आई शून्यात नजर लावून बसलेली आहे.  वडिलांशिवाय जगणं याची ती कल्पना देखील करू शकत नाही. परंतू आता या वयात तिला  एकटं सोडणं अजिबात योग्य नाही. कारण आजकाल तिचे हात कापत असतात. डोळे अधू झाले आहेत. ती एकटी रस्ता ओलांडू शकत नाही. तेव्हा मी आणि माझ्या बायकोने विचार केला आहे की आईला आता घेऊन मुंबईला जायचं. आईजवळ हा विषय काढला त्यावेळी तिने स्पष्टपणे नकार दिला. ज्या गावात तिचं सगळं आयुष्य गेलं होतं. वडिलांशिवाय म्हणजे तिचं आणि वडिलांचं जमत नव्हतं असं नव्हे बरं.  वडिलांना कुशल तंत्रज्ञ म्हणून त्यांची कंपनी त्यांना वर्ष वर्ष परदेशामध्ये कामासाठी पाठवत असे.
वडील नाईलाजाने परदेशात राहात असत. परंतु दूर असले तरी त्या दोघांचे एकमेकांवर अतिशय प्रेम होतं.   नाईलाजाने वडिलांना तिला आणि मला सोडून परदेशात राहावं लागत असे. पण जेव्हा ते कधी काही काळासाठी भारतात येत. तेव्हा तो काळ आमच्यासाठी अतिशय आनंदाचा असे. ते आणि आई खूप गप्पा मारत असत. मी देखील त्यांच्याशी खूप मस्ती करत असे. त्यांनी सतत माझ्यासोबत राहावं असं मला वाटे. पण ते मला सांगत की माझ्यासाठीच ते आम्हा दोघांना सोडून इतक्या लांब राहत आहेत. काही दिवस राहून जेव्हा ते परत आम्हाला सोडून जात असतं त्यानंतरचा काळ आम्हा दोघांनाही खूप खडतर जात असे. मला तर त्यांच्या आठवणीने खूप रडू येई. आईला देखील रडू येत असे. परंतु ती माझ्यासमोर कधीच रडत नसे. आता वडील गेल्यावर देखील ती रडली नाही. ज्या  धैर्याने तिने स्वतःच्या हिमती वरती एकट राहून संसार करून दाखवला होता.त्याच हिमतीने तिने उर्वरित आयुष्य काढायचे ठरवलं होतं. परंतु आता ते शक्य नव्हतं हे मी तिला समजावून सांगितलं. कारण आता तिचं वय झालेलं होतं.