सुमित्रा आजी गेल्या काही दिवसांपासून आजारी होत्या. वयाच्या सत्तरीत त्यांनी संसाराची बरीच चढ-उतार पाहिली होती. दोन मुलं मोठी झाली, शहरात स्थायिक झाली, आणि ती गावात एकटीच राहू लागली. मुलं आईला शहरात घेऊन जाण्याचं वचन देत, पण कामाच्या धबडग्यात ते नेहमीच विसरत.
एका रात्री सुमित्रा आजीची प्रकृती अचानक खालावली. गावातील डॉक्टरांनी शहरातील हॉस्पिटलमध्ये नेण्याचा सल्ला दिला. मोठा मुलगा रवी आईला घेऊन शहरात आला, पण उपचार सुरू होईपर्यंत आईने डोळे उघडणंही बंद केलं होतं.
शेवटी डॉक्टरांनी मुलांना सांगितलं की आईच्या जगण्याचा फारसा वेळ उरलेला नाही. रवी आणि लहान मुलगा अमर दोघेही तिच्या पलंगाजवळ बसले. सुमित्रा आजींनी डोळे उघडले, हलकं हसत मुलांकडे पाहिलं आणि म्हणाल्या, "तुम्ही दोघं इथं आहात... म्हणजे मी आनंदाने जाऊ शकेन."
रवीने तिला थांबवायचं प्रयत्न केला. "आई, आम्ही खूप चुका केल्या. तुला एकटं ठेवलं. माफ कर."
सुमित्रा आजींनी त्याचा हात पकडला, "माझं आयुष्य तुमच्या आठवणींनी भरलेलं आहे. मी कधीच एकटी नव्हते. फक्त एकच इच्छा होती—माझ्या शेवटच्या क्षणी माझी मुलं जवळ असावी. ती पूर्ण झाली."
सुमित्रा आजींनी त्याचा हात पकडला, "माझं आयुष्य तुमच्या आठवणींनी भरलेलं आहे. मी कधीच एकटी नव्हते. फक्त एकच इच्छा होती—माझ्या शेवटच्या क्षणी माझी मुलं जवळ असावी. ती पूर्ण झाली."
त्या रात्री, सुमित्रा आजी शांतपणे गेल्या, त्यांच्या चेहऱ्यावर समाधानाचं आणि ममतेचं गोड स्मित होतं. त्या क्षणी रवी आणि अमरला समजलं की आईच्या आयुष्याचं खरं सुख म्हणजे आपल्या लेकरांच्या मायेचा स्पर्श होता.
हीच आईची माया—निस्वार्थ, निःस्वार्थ, आणि नेहमी आपल्यावर प्रेम करणारी.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा