जरा थांब ना

दूहीता झपझप पावले टाकत सिंहगडाच्या पायऱ्या चढत होती. सगळ्यांना मागे टाकत ती आता बरीच पुढे आली होती. एका कड्याशी ती तिथलं सृष्टीसौंदर्य आपल्या नजरेच्या कॅनव्हासवर टीपत उभी राहिली. त्या उंचीवर दरीतून येणारे वारे घोंघो आवाज करत साद घालत होते. सोबत आणलेल्या कॅमेरात ते सौंदर्य टीपण्याचा मोह आवरला नाही दूहीताला आणि ती थोडं अजून पुढे सरसावून ॲंगल चेक करू लागली आणि वाऱ्याच्या तीव्र झोक्याने तिचा तोल ढळला. पायाखालचा दगड सरकून ती दरीकडे कलली. तिने डोळे गच्च मिटून घेतले. इतक्यात कोणीतरी तिला बळकट पकडीने आपल्याकडे खेचून घेतले. तिचा ऊर अजूनही धपापत होता. तिने हलकेच डोळे किलकीले करून बघितले आणि ती बघतघ राहिली.
कॉलेजच्या समस्त मूली ज्याच्यावर जीव ओवाळून टाकतात, ज्याच्यासाठी उसासे सोडतात, त्याने एक वाक्य तरी आपल्याशी बोलावं म्हणून त्याच्या आगेमागे करतात तो सगळ्यांचा हार्टथ्रोब तिच्यासमोर तिला आपल्या बलदंड हाताने खेचून धरून ठेवला होता. तिला भानावर यायला दोन मिनिट लागले. आपण स्वप्नात तर नाही ना! असा विचार करत तिने स्वतःला त्याच्या बाहूपाशातून दूर करत बाजूला जाऊन बसली. त्याने आपल्या सॅकमधून पाण्याची बाटली काढली आणि तिच्यासमोर धरली. तिने दोन मिनिटांत गटागटा सगळे पाणी संपवले. आता ती थोडी स्थीर झालेली पाहून ऋतूराज तिला तिरकसपणे म्हणाला,